Horizon: An American Saga 1

Σύνοψη: Κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου, οι πορείες ζωής μιας χούφτας πιονιέρων τους οδηγούν στην κωμόπολη του Οράιζον, η οποία έχει ανεγερθεί στην περιοχή των Ινδιάνων Απάτσι.

Άποψη: Επιστροφή στα πάτρια για τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Κέβιν Κόστνερ καθώς πέρασαν τριάντα τέσσερα χρόνια από το Χορεύοντας με τους Λύκους (1990) και εικοσιένα από την τελευταία του σκηνοθετική δουλειά, Open Range (2003).

Επιστρέφει λοιπόν στο αγαπημένο του είδος του γουέστερν και στην εποχή του αμερικανικού εμφυλίου και της δημιουργίας του σύγχρονου αμερικανικού κράτους με μια επική ταινία ή ένα franchise ταινιών, μιας και πρόκειται για τετραλογία με το δεύτερο μέρος να βγαίνει μέσα στον Αύγουστο στις ελληνικές αίθουσες και το τρίτο να έχει ήδη ξεκινήσει γυρίσματα οπότε ίσως το δούμε του χρόνου.

Πρόκειται για ένα dream project του ηθοποιού που έκανε την πρεμιέρα του στις Κάννες εκεί που ο Κόπολα παρουσίασε και το δικό του μεγαλομανές dream project, κανένα από τα οποία δεν δέχτηκε θετικές κριτικές κατακρινόμενα ως δείγματα εγωιστικής σκηνοθετικής γραφής που ίσως δεν αφορούν κανένα.

Για τον Κόπολα ακόμα δεν έχουμε άποψη μέχρι να βγει στην χώρα μας (και ούτε βέβαια βάζουμε στο ίδιο καλάθι Κόπολα και Κόστνερ, όσες φιλότιμες προσπάθειες και αν έχει κάνει ο Κόστνερ κινηματογραφικά) ωστόσο ο Ορίζοντας είναι ένα αρκετά αργό και κουραστικό τρίωρο παλιάς κοπής γουέστερν που δύσκολα θα βρεθεί κάποιος κάτω των εξήντα να τον αφορά.

Προσπαθεί να χωρέσει τόσα πολλά, προσπαθεί να συμπυκνώσει όλη την αμερικανική ταυτότητα και κουλτούρα σε μια απίστευτα υπερφιλόδοξη ιδέα που γονατίζει από το ίδιο της το βάρος.

Ίσως ως μια τηλεοπτική σειρά αρκετών επεισοδίων, τύπου Yellowstone που παίζει και ο ηθοποιός, να λειτουργούσε καλύτερα και να επικοινωνούσε με το κοινό αμεσότερα.

Αγνές οι προθέσεις του δημιουργού και σίγουρα μια καλοστημένη και μεγάλη παραγωγή στην οποία συμμετείχε και ο ίδιος προκειμένου να δει το όραμά του να ολοκληρώνεται. Ξεφεύγει από τα πιο συμβατικά αφηγηματικά πλαίσια του είδους περί καλού και κακού, θολώνει τις ηθικές προεκτάσεις των ηρώων του και σίγουρα δεν βλέπει με αρνητική ματιά ή με την δυτική ματιά ενός εξωτικού Άλλου τις φυλές ιθαγενών, όπως συνέβαινε παλιότερα.

Ωστόσο η ιστορία γρήγορα βρίσκει εμπόδια από ένα όχι ιδιαίτερα ανεπτυγμένο σενάριο που σίγουρα δεν μπορεί να αντέξει το βάρος των τριών ωρών, όσο και αν αυτές φωτογραφικά είναι άρτιες με πλάνα κάλλους και αγριότητας.

Ίσως βέβαια να πάσχει από το ίδιο πρόβλημα που είχε και το πρώτο Dune του Βιλνέβ, που έμοιαζε κάπως ανολοκλήρωτο και πολύ εισαγωγικό μέχρι να έρθει να κουμπώσει το ούτως ή άλλως καλύτερο δεύτερο μέρος. Ίσως το δεύτερο μέρος που θα βγει σε ενάμιση μήνα στις αίθουσες να έρθει και προσδώσει μια αφήγηση που το πρώτο να λειτουργούσε τελικά ως μια εισαγωγή για κάτι καλύτερο.

Κρίνοντάς το όμως αυτόνομα και απομονωμένο από τα σίκουελ που κανείς δεν μπορεί να ξέρει ή να προβλέψει πώς θα είναι, μοιάζει ως κάτι που δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί σωστά γιατί και οι ίδιοι δεν ήξεραν προς τα πού να πάει ένα τόσο μεγαλόπνοο σχέδιο που είναι τόσο γενικό και θέλει να μιλήσει για τα πάντα μη μιλώντας τελικά για κάτι συγκεκριμένο.