The Exorcism

Σύνοψη: Ο Άντονι Μίλερ, ένας ταλαιπωρημένος ηθοποιός, αρχίζει να καταρρέει στη διάρκεια γυρισμάτων μιας ταινίας υπερφυσικού τρόμου. Η αποξενωμένη κόρη του, Λι, αναρωτιέται αν ξανακυλάει στους παλιούς εθισμούς του ή αν συμβαίνει κάτι πιο απειλητικό…

Άποψη: Ο θρησκευτικός τρόμος ξεκίνησε να γίνεται της μόδας στα 70s, αργότερα ατόνησε και τα τελευταία χρόνια μοιάζει  να επιστρέφει είτε με remakes τύπου Εξορκιστή που είναι άλλωστε και το πρότυπο όλων αυτών των ταινιών, είτε και με καινούργιες ταινίες βασισμένες ωστόσο σε παλιές ιδέες, μιας και καμία δεν μοιάζει να διαφοροποιείται από την βασική νόρμα.

Ο Ράσελ Κρόου, που η καριέρα του δεν είναι και στα καλύτερά της, μοιάζει να στρέφεται σε αυτό το είδος καθώς μετά τον Εξορκιστή του Βατικανού (2023), έρχεται ο Εξορκισμός. Βέβαια ο Εξορκισμός είχε γυριστεί πριν τον Εξορκιστή του Βατικανού, είχε γυριστεί από το 2019 και λόγω πανδημίας κατάφερε τώρα να κυκλοφορήσει. Αλλά και να μην είχε συμβεί, δεν θα άλλαζε κάτι στο πολύπαθο είδος, μιας και πρόκειται για μια από τις χειρότερες εκδοχές του θρησκευτικού τρόμου.

Σκηνοθέτης ο ηθοποιός Joshua John Miller, στην δεύτερη σκηνοθετική του απόπειρα μετά το ξεχασμένο The Mao Game (1999) και γιος του Jason Miller, του πατέρα Karras από τον Εξορκιστή (1973).

Ίσως να ήθελε να αποτίσει έναν φόρο τιμής, αλλά δυστυχώς μόνο αυτό δεν έγινε. Μπορεί η ταινία να μην το λέει ευθέως αλλά είναι σαν να παρακολουθούμε τα γυρίσματα του Εξορκιστή ή μιας ταινίας τύπου Εξορκιστή και τι συμβαίνει στο καστ και ιδιαιτέρως στον ηθοποιό που υποδύεται τον ιερέα, καθώς κατά καιρούς έχουν βγει διάφορες φήμες και πληροφορίες για τα γυρίσματα του Εξορκιστή και άλλων παρόμοιων ταινιών.

Ο βραβευμένος με Όσκαρ Κρόου, πιο βαριεστημένα από ποτέ, υποδύεται έναν ξοφλημένο ηθοποιό που επιχειρεί να επιστρέψει μετά τις καταχρήσεις και τις περιπέτειες της ζωής του, όπως ο θάνατος της συζύγου του. Μια καταδικασμένη και πονεμένη ψυχή, βούτυρο στο ψωμί για κάθε ταινία τρόμου ώστε να ταλαιπωρήσει ακόμα περισσότερο τον χαρακτήρα δοκιμάζοντας τα όρια αντοχής του. Ο ήρωας αρχίζει να βιώνει περίεργα γεγονότα, σαν να τον καταλαμβάνει ένα πνεύμα που είναι άγνωστο κατά πόσο πράγματι υπάρχει κάτι το μεταφυσικό σε όλο αυτό ή ευθύνονται για όλα τα φάρμακα που παίρνει.

Τρόμος ανύπαρκτος, εκτός αν θεωρήσουμε ως τρόμο τα ψευτοτρομάγματα που εν τέλει δεν γίνεται τίποτα και απλώς ξεγελά τον θεατή, ένα τρικ γνώριμο στο είδος αλλά δεν μπορεί να είναι η βάση του τρόμου, όπως επίσης μια ιστορία που ξεπερνά τα όρια του προβλέψιμου και φτάνει εκείνα της ξεπατικοτούρας αντίστοιχων ταινιών.

Ως δείγμα σκηνοθετικής αδυναμίας θα μπορούσε να θεωρηθεί το τελικό αποτέλεσμα μιας ταινίας που ούτε διασκεδάζει, ούτε τρομάζει, ούτε σοκάρει, παρά βλέπουμε τον Ράσελ Κρόου σε μια από τις χειρότερες στιγμές της καριέρας του να βολοδέρνει σαν να έχει πάρει ο ίδιος πράγματι τα φάρμακα μέσα σε ένα πλατό κινηματογραφικής ταινίας ή σε ένα σπίτι που ούτε ως meta μπορεί να θεωρηθεί ούτε ως εν δυνάμει καλτ.