Η Κυρία του Προέδρου

Σύνοψη: Όταν έφτασε στο Μέγαρο των Ηλυσίων ως η κυρία του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας, η Μπερναντέτ Σιράκ περίμενε να πάρει απλώς τη θέση που της άξιζε: αυτή της γυναίκας που πάντα κινείται στη σκιά του συζύγου της για να μπορέσει εκείνος να εκτελέσει τα καθήκοντά του με επιτυχία και συνέπεια.

Όταν, όμως, η Μπερναντέτ συνειδητοποιεί ότι όλοι τη βλέπουν ως παλαιομοδίτικη και ξεπερασμένη, αποφασίζει να πάρει την εκδίκησή της μεθοδεύοντας διάφορες αλλαγές που θα της εξασφάλιζαν τη δική της θέση και φωνή στα πράγματα. Αυτή η ανυπακοή της θα φέρει τα πάνω-κάτω...

Άποψη: Η μεγάλη κυρία του γαλλικού σινεμά, η Κατρίν Ντενέβ, υποδύεται μια από τις πρώτες κυρίες της γαλλικής πολιτικής ζωής, την σύζυγο του Ζακ Σιράκ, μια προσωπικότητα παραγκωνισμένη για χρόνια και αδικημένη ως προς την δημόσια εικόνα της την οποία η σκηνοθέτρια Λεά Ντομενάκ επιχειρεί να αμφισβητήσει δείχνοντας και άλλες πτυχές. Ακριβώς λόγω του ότι η Μπερναντέτ δεν ήταν μια ντεμοντέ γυναίκα-γλάστρα του συζύγου της, αλλά μια γυναίκα με χιούμορ και διάθεση, η ταινία αντιμετωπίζει την κρυφή ζωή της ως κωμωδία.

Ήδη από την πρώτη σεκάνς βλέπουμε την κωμική και φευγάτη φλέβα της σκηνοθέτριας, κάτι ανάμεσα στην camp διάθεση του Φρανσουά Οζόν (με τον οποίο έχει συνεργαστεί η

Ντενέβ) και στο άναρχο χιούμορ του Μπρούνο Ντιμόν με μια θρησκευτική χορωδία να αφηγείται εν συντομία και τραγουδιστά την ζωή της Μπερναντέτ, ενώ σαν χορός επεμβαίνει και σε άλλα σημεία της ταινίας δίνοντας μας κάποιες πληροφορίες με έναν διασκεδαστικό τρόπο. Κατά τα άλλα βέβαια ακολουθεί την δομή μιας πιο mainstream γαλλικής κωμωδίας, αντιμετωπίζοντας τα πάντα με αυτή την κλασική γαλλική ελαφράδα και άνεση.

Η Ντενέβ κινείται με τρομερή και αξιοθαύμαστη -αν και αναμενόμενη λαμβάνοντας υπόψιν την καριέρα της- ευστροφία ανάμεσα στις διάφορες καταστάσεις που εμπλέκεται πολιτικοκοινωνικά ο ρόλος της ίδιας και του κινηματογραφικού συζύγου της, ο Michel Vuillermoz, που είναι πολύ καλός ως Σιράκ, δείχνοντας πολλές πτυχές της πολιτικής διαδρομής και ζωής του.

Η Ντομενάκ αρνείται να μπει στα πιο βαθιά μονοπάτια των ηρώων της, οπότε και εκείνους τους αντιμετωπίζει ως χαρακτήρες κωμωδίας και όχι ως δύο σημαίνοντα με πολιτική σημασία πρόσωπα του γαλλικού δημόσιου βίου.

Υποβόσκουσες μπορεί κανείς να εντοπίσει πολιτικές αποχρώσεις -για παράδειγμα μια μερίδα του γαλλικού τύπου όπως η Liberation θεωρεί την ταινία μακρονιστική από τον πρόεδρο Μακρόν-ωστόσο αυτά πιο εύκολα θα τα βρει το γαλλικό κοινό, το ελληνικό ίσως δεν τα εντοπίσει, καθώς δεν είναι τόσο ορατά.

Αυτό που είναι ορατό είναι η σατιρική και χιουμοριστική διάθεση της σκηνοθέτριας απέναντι στα πρόσωπα και ιδίως απέναντι στην δημόσια εικόνα τους και τις μεταξύ τους σχέσεις και λιγότερο στην ουσία των ιστορικών προσώπων.