Magazine dreams

Σύνοψη: Ο Κίλιαν Μάντοκ ονειρεύεται να γίνει μπόντι μπίλντερ παγκοσμίου φήμης και να κοσμήσει τα εξώφυλλα περιοδικών γυμναστικής. Ζει μια μοναχική, αυστηρά πειθαρχημένη ζωή και το αδιάκοπο κυνήγι της τελειότητας τον ωθεί όλο και περισσότερο προς την αυτοκαταστροφή.

Άποψη: Πρόσφατα είχαμε δει πρώτα στο Βερολίνο και αργότερα στα ελληνικά σινεμά το Love Lies Bleeding της Ρόουζ Γκλας με την Κρίστεν Στιούαρτ, για τον κόσμο των μπόντι μπίλντερ, της εμμονής, της υπόκωφης βίας, του έρωτα και της απογοήτευσης σε έναν κόσμο που δεν καταλαβαίνει και ως εκ τούτου περιθωριοποιεί εύκολα οποιονδήποτε/οποιαδήποτε δεν ανήκει στην νόρμα.

Στα Όνειρα Ιλουστρασιόν του Ελάιτζα Μπάιναμ χτίζεται ένα νέο πορτρέτο βίας, εμμονής και τοξικότητας σε έναν κόσμο που άνθρωποι διψούν να αποκτήσουν το ιδανικό για την περίσταση σώμα, ανεξαρτήτως κόστους.

Ο Μάντοκ είναι ένας νέος Τράβις Μπικλ, καθώς όπως στον Ταξιτζή του Σκορτσέζε, ο χαρακτήρας ζει σε έναν κόσμο εν παρακμή, ηθικά έκπτωτο, ενώ ο ίδιος, μοναχικός και εσωστρεφής, ψάχνει να βρει τον εαυτό του μέσα σε όλο αυτό.

Η ταινία βέβαια είναι σίγουρα πιο ιλουστρασιόν από τον «βρώμικο» Ταξιτζή. Υποφωτισμένη και καλογυαλισμένη, με καλογυαλισμένο σώμα και φωτογενές προφίλ, αναδεικνύει όλη την φτώχεια και την διαφθορά μιας κοινωνίας που πλέον βυθίζεται στο έγκλημα.

Βέβαια το κάνει με τρόπο απροκάλυπτο, όπως ο Τζόκερ, άλλη μια μιμητική προς το κλίμα του Ταξιτζή ταινία. Ενώ ο ήρωας τρώει, κάθεται, βλέπει τηλεόραση, ακούγονται συνεχώς ειδήσεις για δολοφονίες και εγκλήματα που διαπράττονται για να τονίσει ακόμα περισσότερο πόσο αποξενωμένος είναι από την εποχή του ένας άνθρωπος που κλεισμένος μέσα στον εαυτό του, αναζητά την αγάπη οπουδήποτε και την αποδοχή.

Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση προκύπτει για το πόσο η πατριαρχία καταπιέζει τους πάντες με τους κοινωνικούς ρόλους που επιβάλλει. Όχι μόνο τις γυναίκες, που είναι τα προφανή θύματα του συστήματος, αλλά και τους άνδρες με τα πρότυπα που καλούνται να υπηρετήσουν, τα οποία εν τέλει τους σφίγγουν σε απελπιστικό βαθμό. Για αυτό ο ήρωας βυθίζεται στο σκοτάδι, ένα σκοτάδι μονοδιάστατο μιας και δεν τον βλέπουμε να ζει εκτός αυτού.

 Η ιστορία ξεκινάει in media res, χωρίς ποτέ να μαθαίνουμε πολλές πληροφορίες για έναν άνθρωπο που καλούμαστε να ακολουθήσουμε, με αποτέλεσμα να μοιάζει κάπως φτιαχτός, όσο ο ιδεατός εαυτός του περιοδικού στον οποίο αποβλέπει.

Κάνει βέβαια αξιότιμη προσπάθεια ο Τζόναθαν Μέιτζορς, σε ένα ερμηνευτικό ρεσιτάλ που προσθέτει πολλά περισσότερα στον χαρακτήρα που υποδύεται, παρότι και το παίξιμο του και ολόκληρη η ταινία ως κατασκευή θυμίζει περισσότερο άλλες ταινίες, παρά συστήνει μια καινούργια ιδέα.