Inside out 2

Σύνοψη: Η νέα ταινία κινουμένων σχεδίων των studios της Disney και της Pixar “Τα Μυαλά Που Κουβαλάς 2” επιστρέφει στο μυαλό της Riley που μόλις μπήκε στην εφηβεία την στιγμή που τα κεντρικά επιδέχονται ξαφνικά σαρωτικές ανακατατάξεις ώστε να δημιουργηθεί χώρος για κάτι εντελώς απρόσμενο: νέα Συναισθήματα!

Η Χαρά, η Λύπη, ο Θυμός, ο Φόβος και η Αηδία, που τόσο καιρό τρέχουν με μεγάλη επιτυχία τα κεντρικά, νιώθουν άβολα όταν εμφανίζεται το Άγχος! Και, όπως φαίνεται, έρχεται μαζί με παρέα.

Άποψη: Τα συναισθήματα της Riley ήρθαν πίσω και είναι απολύτως λογικό μιας και το πρώτο Inside Out (ή Τα Μυαλά που Κουβαλάς στα ελληνικά) έκανε τεράστια επιτυχία και όχι απλώς αυτό αλλά πρόκειται για μια από τις καλύτερες ταινίες της Pixar και ένα από τα καλύτερα animation του έως τώρα 21ου αιώνα.

Και μόνο η μουσικούλα από την πρώτη ταινία με το που έπεσε το λογότυπο της Disney προκάλεσε μια χαρμολύπη ακριβώς γιατί μας θύμισε τα συναισθήματα που μας προκάλεσε η πρώτη ταινία.

Το σίκουελ καταφέρνει αυτό που ξέρει καλύτερα από όλους η Pixar να κάνει: να μας κάνει να γελάμε και να συγκινούμαστε στην ίδια ταινία, πολλές φορές και στην ίδια σκηνή.

Το δεύτερο Inside Out είχε μια ευκολία και μια δυσκολία. Η δυσκολία είναι να σταθεί αντάξιο του πρώτου και των προσδοκιών που δημιούργησε. Η ευκολία όμως έγκειται στο ότι ακριβώς επειδή το πρώτο μας συνεπήρε απόλυτα, λόγω της οικειότητας που μας προκαλούν πλέον οι χαρακτήρες, νιώθουμε οκ σε όποια κατάσταση και αν τους δούμε.

Και πράγματι κάτι τέτοιο συμβαίνει. Δεν καινοτομεί ιδιαίτερα από πλευράς πλοκής, λίγο-πολύ ακολουθεί την σεναριακή δομή της πρώτης ταινίας. Από την μία παρακολουθούμε το πώς η Riley καλείται να διαχειριστεί μια αλλαγή στην ζωή της που στο πρώτο μέρος ήταν το νέο σπίτι και νέο σχολείο και στο δεύτερο, ούσα έφηβη, η μετάβαση από το δημοτικό στο γυμνάσιο και οι νέες παρέες και φιλοδοξίες. Από την άλλη ακολουθούμε τα παλιά συναισθήματα που κάνουν ένα ταξίδι μέσα στο μυαλό της Riley προσπαθώντας να την σώσουν, στο πρώτο μέρος από το να καταστρέψει η ίδια τα όσα νιώθει, στο δεύτερο από το να καταστρέψει η ανησυχία τα όσα πιστεύει για τον εαυτό της.

Το κάνει όμως με τόση αλήθεια και ειλικρίνεια που σπανίζει στο σύγχρονο σινεμά. Σπάνια θα βρει κάποιος τόσο πραγματικά συναισθήματα και τόσο μεγάλο αγκάλιασμα σε αυτό.

Άλλωστε, μια από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας είναι ένα αγκάλιασμα στα πιστεύω της έφηβης, που όταν το δείτε είναι αδύνατο να μην συγκινηθείτε με την ευαισθησία και την συμπυκνωμένη σοφία που κρύβει αυτή η σκηνή αυτοεκτιμήσης και αγάπης. Ίσως και μόνο για αυτή την σκηνή να άξιζε να μπει στο πάνθεον των καλύτερων ταινιών της Pixar και ας παραμένει η πρώτη καλύτερη, λόγω της μαγείας που είχε.

Η δεύτερη μοιάζει περισσότερο με μια πιο κλασική coming of age ταινία και λιγότερο ένα δημιούργημα μαγείας τυλιγμένο από μια γλυκόπικρη χρυσόσκονη. Βέβαια έτσι παρουσιάζεται και η αλλαγή της ηλικίας, καθώς πλέον είναι έφηβη και προστίθενται νέες ανησυχίες και νέα συναισθήματα (άγχος, ντροπή, ανία). Πλάκα θα είχε να βλέπαμε και τα νέα συναισθήματα που ξεπηδούν μεγαλώντας αν και υπάρχει μια αστεία σκηνή με το συναίσθημα της νοσταλγίας που του λένε να έρθει αργότερα καθώς δεν ήρθε η ώρα.

Από όλα τα συναισθήματα πάντως χαρά και λύπη είναι αυτά που επικράτησαν βλέποντας την Pixar να κάνει για άλλη μια φορά αυτό που ξέρει να κάνει.