H ορχήστρα του αδερφού μου

Σύνοψη: Αναζητώντας δότη μυελού οστών, ο καταξιωμένος μαέστρος Τιμπό μαθαίνει ότι έχει έναν μικρότερο αδερφό στον γαλλικό Βορρά. Ερασιτέχνης μουσικός που συμμετέχει στην τοπική μπάντα, ο Τζιμί έχει πολλά που τον φέρνουν κοντά στον «καινούργιο» του αδελφό, αλλά και άλλα τόσα που τον χωρίζουν από αυτόν.

Άποψη: Με μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στα γαλλικά σινεμά των τελευταίων χρόνων που ξεπέρασε τους δυόμισι εκατομμύρια θεατές και έφτασε τις επτά υποψηφιότητες για Σεζάρ, άνοιξε χθες το 25ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου ενώ από σήμερα είναι πλέον στα ελληνικά σινεμά.

Μετά τον θρίαμβο του Ένας Θρίαμβος (2020) με το οποίο απέσπασε το βραβείο καλύτερης κωμωδίας από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου, ο Εμανουέλ Κουρκόλ επιστρέφει με μια γλυκόπικρη κωμωδία που ανασύρει επιτυχημένα στο μεγαλύτερο μέρος της την δομή και τα αφηγηματικά υλικά ταινιών όπως οι Άθικτοι.

Δύο ετερόκλητοι αλλά και με κοινά μέσα στην διαφορετικότητα τους άντρες, που εν προκειμένω τυχαίνει (στην κυριολεξία) να είναι αδέρφια, καλούνται να βρουν μια κοινή συμφωνία, να περπατήσουν στις ίδιες νότες και να ξεπεράσουν όποια εμπόδια τους δημιουργούν οι ταξικές διαφορές και τα επαγγέλματα τους.

Κατά βάση έχουν κάτι κοινό: την αγάπη για την μουσική, ο ένας από το πόστο του μαέστρου, ο άλλος από του μουσικού.

Ο λόγος που φέρνει στον νου τους Άθικτους είναι επειδή τους ενώνει και κάτι άλλο, η ιατρική κατάσταση του πιο εύπορου από τους δύο που έχει λευχαιμία και χρειάζεται την βοήθεια του πιο λαϊκού παιδιού -αδερφού του για να γίνει δότης μυελού των οστών.

Μια old school feelgood γαλλική κομεντί που φέρει μέσα της πολλή αλήθεια, αγάπη, ζεστασιά για τους χαρακτήρες οι οποίοι σε παρασύρουν στην ιστορία τους και στις περιπέτειες τους.

Ακόμα και όταν ξεφεύγει τοξικά και καταφεύγει σε κάποιες δραματικές κορόνες που δεν αφομοιώνονται από την ταινία και μοιάζουν ξαφνικές και ξένο σώμα σε μια κατά τα άλλα ευχάριστη και αρκετά αστεία ταινία, της το συγχωρείς και προχωράς, όπως ακριβώς καλούνται να κάνουν οι Τομπί και Τζίμι από τους πολύ καλούς Benjamin Lavernhe και Pierre Lottin, που έχουν αφοπλιστική χημεία.

Η σχέση τους περνάει από χίλια κύματα, αν και το σεναριακό point είναι ένα και επαναλαμβάνεται καθόλη την διάρκεια, έξυπνα ωσάν μια λαϊκή κωμωδία που αφορά την κλασική μουσική.