My old ass

Σύνοψη: Η Elliott βρίσκεται στην τελική ευθεία από το να ξεκινήσει τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, περνώντας τον χρόνο που της απομένει μέχρι εκείνη τη στιγμή στη φάρμα της οικογένειάς της.

Ύστερα από κατανάλωση ψυχοτρόπων μανιταριών με τις φίλες της έρχεται απρόσμενα σε επαφή με τον μελλοντικό εαυτό της σε 21 χρόνια από τώρα, ο οποίος θα της δώσει μια συμβουλή που θα τη φέρει αντιμέτωπη με δύσκολα διλήμματα...

Άποψη: Το φιλμ της Megan Park ξεκινάει σε ανάλαφρους και δροσερούς τόνους και παρά την επιτήδευση κάποιων διαλόγων που θυμίζει κάπως τη μανιέρα της Diablo Cody, σε γενικές γραμμές διασκεδάζει με τον τρόπο και τους γρήγορους ρυθμούς μιας ευχάριστης sitcom. Κάποιες συναισθηματικές «σφήνες» σοβαρεύουν το κλίμα και δίνουν στο σύνολο μια πιο στιβαρή υπόσταση, μέχρι που έρχονται τα τελευταία λεπτά για να φανερωθεί η μεγάλη εικόνα του σεναρίου, με μια στροφή ομολογουμένως αρκετά συγκινητική, που αφήνει τον θεατή με μια γλυκόπικρη επίγευση.

Ποιοτικά σκαμπανεβάσματα εντοπίζονται, αλλά το πώς «δένονται» όλα τα μεμονωμένα στοιχεία στο φινάλε όχι απλά αποζημιώνει, αλλά ανεβάζει και «κατηγορία» το τελικό προϊόν. Θα έλεγε κανείς ότι αυτό που προκύπτει «γέρνει» πιο πολύ προς την πλευρά μιας δραμεντί παρά μιας περισσότερο καθαρόαιμης κωμωδίας.

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της ταινίας είναι το πώς ακτινογραφεί η Park τα χαρακτηριστικά, τις ανησυχίες και τις φιλοδοξίες της Γενιάς Ζ, αντιμετωπίζοντάς τη με τρυφερότητα και όχι με την εξωτική αποστασιοποίηση ενός ανθρώπου διαφορετικού ηλικιακού background που ενδεχομένως να είναι και αρνητικά προκατειλημμένος απέναντί της. Ενώ και ο προορισμός της ιστορίας στο επίπεδο των συμπερασμάτων είναι απρόσμενα φιλοσοφημένος, διατυπώνοντας πως σε κάθε φάση της ζωής ενός ατόμου υπάρχει και μια καλύτερη επίγνωση πάνω σε άλλες παραμέτρους.

Εν ολίγοις, δεν έρχονται όλες οι διδαχές «πακεταρισμένες» όσο περνούν τα χρόνια, κάποιες γίνονται καλύτερα αντιληπτές στη νιότη για να ξεχαστούν δυστυχώς αργότερα, με την ωριμότητα να κατακτάται μέσα από τη συλλογή και την αποδοχή όλων των συνειδητοποιήσεων που επιβεβαιώνονται μέσω του βιώματος σ’ ένα βάθος ετών.

Γιατί ναι, οι καλές διαπροσωπικές σχέσεις είναι οργανικό στοιχείο μιας όμορφης καθημερινότητας όπως τονίζει η μεγαλύτερη Elliott, αλλά δεν είναι λιγότερο ουσιώδες το να επιλέγει κανείς να ζήσει τη στιγμή με τα πρόσωπα που αγαπάει χωρίς να κάνει δυσάρεστες προβολές στο μέλλον (που κάποιες μπορεί και να επιβεβαιωθούν) που θα μπλόκαραν τη χαρά του «τώρα».

Δεν είναι απαραίτητη η πλήρης ταύτιση με την ηρωίδα και τη διαδρομή της κατά τη διάρκεια της θέασης, καθώς οι κρίσιμες σκηνές περιέχουν ψήγματα εμπειριών που μπορούν να μιλήσουν πραγματικά σε μια μεγάλη μερίδα του κοινού εκεί έξω.

Το «My Old Ass» συνοπτικά είναι καλόκαρδο, γενναιόδωρο και ικανό να «γεφυρώσει» διαφορετικές γενιές μέσα από την παρακολούθησή του, ακόμη και αν οι μεγαλύτεροι «κλοτσήσουν» ίσως με την αθυροστομία κάποιων εκ των χαρακτήρων και οι μικρότεροι ενοχληθούν από κάποιες διαστάσεις του σεναρίου που μπορεί να τις εκλάβουν ως συντηρητικές (χωρίς όμως να είναι ουσιαστικά, όλα αποτελούν θέμα ενός ευρύτερου πλαισίου).