Black Bag

Σύνοψη: Όταν μια πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών κατηγορείται ότι πρόδωσε τη χώρα, ο σύζυγός της, επίσης κατάσκοπος καλείται να επιλέξει ανάμεσα στον γάμο του και στην πατρίδα του.

Άποψη: Ένας μήνας πέρασε από το μεταφυσικό θρίλερ, Presence, που έβγαλε ο παραγωγικότατος Στίβεν Σόντερμπεργκ, και ήδη έχουμε νέα του ταινία, ένα κατασκοπευτικό θρίλερ με Μάικλ Φασμπέντερ και Κέιτ Μπλάνσετ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Για την ακρίβεια περισσότερο μοιάζει με ένα βρετανικό whodunit, κάτι ανάμεσα σε Άγκαθα Κρίστι και Gosford Park του Ρόμπερτ Άλτμαν, μιας και όλη η ιστορία κλείνεται σε εσωτερικούς χώρους σε μια προσπάθεια του πράκτορα συζύγου να ανακαλύψει ποιος και γιατί θέλει ένα επικίνδυνο υλικό, τον Σέβερο, και αν η σύζυγος, επίσης κατάσκοπος, έχει εμπλοκή σε όλο αυτό ή κάποιος θέλει να της την στήσει.

Ο Σόντερμπεργκ και ο σεναριογράφος Ντέιβιντ Κεπ, μιμείται έξοχα τον βρετανικό τόνο και το φλέγμα, το οποίο όμως στερεί την διασκέδαση και το μεγάλο θέαμα των παλαιότερων ομοειδών ταινιών του, τύπου τριλογία Ocean.

Αρκετά σοβαρό, χωρίς λόγο, λες και αναλύει φλέγοντα πολιτικά ζητήματα, με αποτέλεσμα τις φορές που προσπαθεί να κάνει πλάκα, να μοιάζει κάπως ξένο με το υπόλοιπο κινηματογραφικό σώμα, παρότι μερικές σκηνές είναι πράγματι αστείες.

Ο Μάικλ Φασμπέντερ παραμένει στο λιγομίλητο, βαρύ και σκοτεινό προφίλ του πράκτορα που είχε υποδυθεί πέρσι σε ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ, αν και εδώ θα ήθελε κάτι πιο παιχνιδιάρικο, κάνοντάς τον να φαίνεται τόσο ρομποτικός όσο δικαίως ήταν στον Προμηθέα του Ρίντλεϊ Σκοτ, που έκανε ένα ρομπότ.

Η Κέιτ Μπλάνσετ σε κόντρα ρόλο, συνηθισμένη να δοκιμάζεται, δίνει την απαραίτητη χιουμοριστική και καυστική νότα, σε έναν περιορισμένο ωστόσο ρόλο τον οποίο αναβαθμίζει πολύ παραπάνω λόγω του υποκριτικού της εκτοπίσματος.

Οι σκηνές στο σπίτι με την «σύνοδο» κατασκόπων και τα περίεργα παιχνίδια, κάτι ανάμεσα σε Ready or Not και Τέλειοι Ξένοι, καθώς και το ανατρεπτικό φινάλε, κρατούν το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο καθόλη την διάρκεια του στιλιζαρισμένου κατασκοπευτικού whodunit, που ήθελε περισσότερο χαβαλέ και λιγότερη βρετανική σοβαρότητα και ευπρέπεια για να γίνει απολαυστικό και ευρείας κατανάλωσης.

Παίζει έξυπνα βέβαια με τους ρόλους και τα φύλα, με τα κατασκοπευτικά μοτίβα και κλισέ, όπως επίσης και με τις ανθρώπινες και οικογενειακές σχέσεις, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον σε ένα ζευγάρι που είναι πρόθυμο να κάνει τα πάντα και να κρύψει ακόμα περισσότερα.