Αδάμ

Η Άμπλα είναι ιδιοκτήτρια ενός μικρού φούρνου σε μια εργατική γειτονιά της Κασαμπλάνκας. Ακριβώς πάνω από το ταπεινό της κατάστημα ζει και μεγαλώνει μόνη της την 8χρονη κόρη της, Ουάρντα.

Όταν μια μέρα θα χτυπήσει την πόρτα της η Σάμια, μια νεαρή έγκυος, αυτό που δεν γνωρίζει είναι πως οι ζωές και των τριών τους θα αλλάξουν για πάντα.

Μπορεί η Μαριάμ Τουζανί να έγινε γνωστή στη χώρα μας το 2022 με την ανέλπιστη επιτυχία του Μπλε Καφτανιού στις Νύχτες Πρεμιέρας, η οποία μάλιστα αποτυπώθηκε αργότερα και εισπρακτικά στην ευρύτερη διανομή του φιλμ, ωστόσο η Μαροκινή δημιουργός γύριζε ταινίες και πριν την «ανακαλύψουν» οι Έλληνες σινεφίλ.

Απλώς, απ’ό, τι φαίνεται, αν δεν είχε υπάρξει το Καφτάνι, ο κατά 3 χρόνια προγενέστερος Adam της πιθανότατα δεν θα έβρισκε ποτέ το δρόμο του προς τις ελληνικές αίθουσες.

Η κίνηση των διανομέων να κεφαλαιοποιήσουν με αυτόν τον τρόπο τη δυναμική του προπέρσινου indie hit είναι ιδιαίτερα εύστοχη, δεδομένου πως οι δύο ταινίες είναι εμφανές πως έχουν ξεπηδήσει από το ίδιο κινηματογραφικό σύμπαν και κάλλιστα θα μπορούσαν να αποτελούν δύο αυτοτελή επεισόδια της ίδιας σειράς.

Και εδώ η φυσικοποιημένη καταπίεση των πιο ευάλωτων από μια συντηρητική, θεοκρατική κοινωνία είναι ο βασικός θεματικός άξονας, μετατοπιζόμενη από τους closeted ομοφυλόφιλους του Μαρόκου στις γυναίκες που περιμένουν παιδί εκτός γάμου.

Η – σταθερά αξιόπιστη – Λούμπνα Αζάμπαλ (Μέσα από τις φλόγες) ενσαρκώνει και πάλι τον καταλύτη της δραματουργίας και φορέα συναισθηματικής νοημοσύνης της ταινίας σε μια παραλλαγή του ρόλου της στο Μπλε Καφτάνι, μιας και υποδύεται ξανά μια ακάματη γυναίκα της εργατικής τάξης που, μετά από έντονη εσωτερική πάλη, επιλέγει την προσωπική ευτυχία όσων αγαπά έναντι των τύπων και του συμβατικά «ηθικού».

Γενικότερα, το σινεμά της Τουζανί, ανεξάρτητα από το αν αρέσει συνολικά σε κάποιον ή όχι, διαθέτει μια ξεκάθαρη «σφραγίδα» που το καθιστά άμεσα αναγνωρίσιμο, τόσο θεματικά όσο και οπτικά. Κάθε της ταινία επιδεικνύει μια φωτογραφία κεχριμπαρένια, «θερμή» σαν τις καρδιές των ηρώων για τους οποίους μιλά και ξεδιπλώνεται δίχως βιασύνες, νατουραλιστικά και με οδηγό μια camera stylo, όπως την ονόμαζε ο Astruc, που ηθογραφεί ακούραστα χωρίς ποτέ να κρίνει.

Ο Adam δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση: φιλμ βραδυφλεγές και τρυφερό, είναι observational με έναν τρόπο δομικά διαφορετικό απ’ό, τι συνηθίζεται στο ευρωπαϊκό arthouse (π.χ. του Λάνθιμου ή του Έστλουντ). Και για αυτό ακριβώς, μολονότι λιγότερο άρτιο από τεχνικής σκοπιάς, βρίσκει ασύγκριτα ευκολότερα μια θέση στην καρδιά του θεατή.