Τελευταία πνοή

Σύνοψη: Σε ένα είδος φιλοσοφικού κινηματογραφικού διαλόγου, ο γιατρός Ογκουστίν Μασέ και ο διάσημος συγγραφέας Φαμπρίς Τουσέν συζητούν για τη ζωή και τον θάνατο…

Μια δίνη συναντήσεων στις οποίες ο γιατρός είναι ο οδηγός και ο συγγραφέας είναι συνεπιβάτης του, ο οποίος καλείται να αντιμετωπίσει τους δικούς του φόβους και ανησυχίες. Ένα λυρικό μπαλέτο, όπου κάθε ασθενής ξεχειλίζει από συναισθήματα, γέλιο και δάκρυα.

Και τελικά ένα ταξίδι με κατεύθυνση προς την παλλόμενη καρδιά της ίδιας της ζωής.

Άποψη: Ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες σκηνοθέτες, ο διεθνής Κώστας Γαβράς, στα 91 του επιστρέφει ακάθεκτος σε έναν διάλογο με την ίδια την φύση του θανάτου. Ένα θέμα ταμπού για πολλούς, που ενώ είναι η μόνη σταθερά στον κόσμο μας, το μόνο για το οποίο δεν μπορούμε να αμφιβάλλουμε, το εξορίζουμε από τον δημόσιο διάλογο.

Εμπνευσμένος από το ομώνυμο βιβλίο των Ρεζί Ντεμπρέ και Κλοντ Γκρανζ, παρακολουθούμε την συνάντηση δύο αντίστοιχων ανθρώπων, ενός συγγραφέα και ενός γιατρού, που θέλουν να γράψουν ένα βιβλίο και με αφορμή προσωπικές και οικογενειακές τους υποθέσεις που θα τους φέρουν αντιμέτωπους με την παρηγορητική φροντίδα και τον θάνατο, θα ξεκινήσει ένα φιλοσοφικό γαϊτανάκι γύρω από την ζωή, τον θάνατο, την ιατρική ηθική, την ευθανασία, την παρηγορητική φροντίδα, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και επιλογή.

«Ο θάνατος σαν ιδέα δεν με ενοχλεί, αλλά παραμένει για μένα ένα ανεξήγητο μυστήριο» παραδέχεται ο σκηνοθέτης και ως τέτοιο το βλέπει στην Τελευταία Πνοή, την πρώτη του ταινία μετά τους αμφιλεγόμενους Ενήλικες στην Αίθουσα.

Μια ταινία σίγουρα όχι εφάμιλλη του ένδοξου παρελθόντος του, αλλά μια ενδιαφέρουσα συζήτηση που συνδέει ηθική φιλοσοφία και ιατρική επιστήμη και που θα είχε ενδιαφέρον να την παρακολουθήσουμε σε ένα συνέδριο.

Κάπως φλύαρη και χωρίς αίσθηση κατεύθυνσης, η Τελευταία Πνοή θέλει να μας βάλει στα βαθιά, αν και η ίδια παραμένει σε ρηχά νερά.

Οι δύο πρωταγωνιστές, Denis Podalydes και Kad Merad αποτελούν ένα ωραίο υποκριτικό δίδυμο, που σαν ένα άλλο Δείπνο με τον Αντρέ, σε κλειστές αίθουσες ή και σε ανοιχτούς χώρους, εξερευνούν ζητήματα και ξεδιπλώνουν συλλογισμούς που όλοι σκεφτόμαστε και ίσως για αυτό μοιάζουν και όλα τόσο προφανή.