Σάουντρακ για ένα πραξικόπημα

Το 1960, η εκπομπή Jazz Hour μεταδίδει Λούι Άρμστρονγκ και Ντίζι Γκιλέσμπι πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, ενώ τα κινήματα αποαποικιοποίησης μεσουρανούν στην Αφρική και ο αντιρατσιστικός αγώνας συνεχίζεται στις ΗΠΑ.

Στο Κονγκό, ο Πατρίς Λουμούμπα, ηγέτης των κινημάτων ανεξαρτησίας της χώρας, γίνεται ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός. Όμως, εταιρικά και αποικιακά συμφέροντα και μηχανορραφίες στα Ηνωμένα Έθνη, συνωμοτουν για τη δολοφονία του.

Eκρηκτικό κοκτέιλ, γεωπολιτικής, τζαζ μουσικής και ψυχροπολεμικής ίντριγκας με φόντο το Κονγκό. O σκηνοθέτης και εικαστικός Γιόχαν Γκριμονπρές συνθέτει ένα φιλμ που πάλλεται από μουσική και κινηματογραφική ενέργεια. Ένα έντονο πολιτικό κατηγορώ για τα φαντάσματα της αποικιοκρατίας που ακόμη αρνούνται να πεθάνουν.

Yποψήφιο για Όσκαρ πολυδιάστατο πολιτικοποιημένο ντοκιμαντέρ, με τρομερή δουλειά και πυκνότητα σε αφήγηση που συνοδεύεται απόμως από μια ξεχωριστή μονταζιακή δεξιοτεχνία και ένα αναπάντεχο τζαζ σάουντρακ.

Μάλιστα δεν πρόκειται για ένα απλό σάουντρακ, αλλά ερμηνείες από θρύλους του χώρου που ντύνουν το σκληρό θέμα της εξόντωσης του Πατρίς Λουμούμπα, ηγέτη των κινημάτων ανεξαρτησίας του Κονγκό, με τη σφραγίδα του Βελγίου και των ΗΠΑ στις αρχές της δεκαετίας του ’60, με μια κοντράστ up tempo ματιά που του χαρίζει μια φρεσκάδα και μια πολυδιάστατη οπτική προσέγγισης.

Ο Βέλγος Γιόχαν Γκριμονπρέζ ξέρει σινεμά και έχει ξεχωριστές ιδέες για να μιλήσει μέσα από ένα (φαινομενικά) πολιτικό ντοκιμαντέρ για την σχέση πολιτικής και ποπ κουλτούρας με τρόπο ξεχωριστό που αβαντάρει τις νευρώνες της προσοχής σου.

Τεράστιος όγκος αφηγηματικών και εικονοκλαστικών πληροφοριών που οδηγεί μεν σε μια αναπόφευκτα αρκετά μεγάλη διάρκεια , όμως είναι τέτοια η επιδεξιότητα σε σύλληψη και εκτέλεση του εγχειρήματος που απεικονίζει την σκοτεινή πλευρά της αποικιοκρατίας τόσο «λαμπερά» και με δούρειο ίππο τους σταρ της τζαζ που σαν άλλος άρτος και θεάματα αποχαυνώνουν το μαγεμένο κοινό των απλών πολιτών του Κονγκό, καταφέρνει να σου εξηγήσει τα πάντα με ειλικρίνεια, θάρρος και κυνικό σαρκασμό, να ξεφτιλίσει τα Ηνωμένα Έθνη αλλά και την πολιτική βούληση των ισχυρών χωρών που δεν κρατούσαν τα προσχήματα και τελικά να εξελιχθεί σε ένα αποστομωτικά επίκαιρο ντοκιμαντέρ, έστω και αν μιλάει για πολιτικές και πρακτικές περισσότερο από μισό αιώνα πριν...