The rule of Jenny Penn

Ένας σεβαστός αλλά αυταρχικός δικαστής, ο Στέφαν Μόρτενσεν, παθαίνει εγκεφαλικό και εισάγεται σε έναν οίκο ευγηρίας, ανήμπορος και ευάλωτος. Εκεί, έρχεται αντιμέτωπος με τον Ντέιβ Κρίλι, έναν ψυχοπαθή τρόφιμο που τρομοκρατεί κρυφά τους υπόλοιπους με μια σαδιστική κούκλα - ένα διεστραμμένο εργαλείο φόβου και βασανισμού.

Αυτό που ξεκινά ως μια φαινομενικά παιδιάστικη κακοποίηση, γρήγορα κλιμακώνεται σε μια αληθινή ατμόσφαιρα τρόμου. Καθώς οι ισχυρισμοί του Μόρτενσεν αγνοούνται και κανείς δεν τολμά να αντιδράσει, ο ίδιος αποφασίζει να αναμετρηθεί με τον Κρίλι, σε μια σκοτεινή μάχη όπου η δικαιοσύνη και η παράνοια συγκρούονται με φρικιαστικές συνέπειες.

Mια ταινία που θα μπορούσε θεωρητικά να επιφέρει μια αύρα από Στίβεν Κινγκ, δεν αποφασίζει ποτέ να γίνει ένα πραγματικά τρομακτικό ψυχολογικό θρίλερ.

Kαι ας διαθέτει στο ρόστερ του τον τεράστιο Τζέφρι Ρας και τον σπουδαίο Τζον Λίθγκοου. Για την ακρίβεια η ερμηνεία του δεύτερου είναι αυτή που ωθεί το φιλμ προς μια αυτοϊκανοποίηση παρωδίας άνευ προηγουμένου, καθώς σε ΚΑΘΕ σκηνή που εμφανίζεται (προφανώς με σκηνοθετικές οδηγίες) γκρεμίζει κάθε προσπάθεια των υπολοίπων για δημιουργία μιας ατμόσφαιρας ανησυχίας και φόβου για τα γεροντάκια που βρίσκονται παρατημένα σε έναν οίκο ευγηρίας. Τούτοε εδώ ένας νταής στα 70 φεύγα του τρομοκρατεί τους πάντες τα βράδια με την κούκλα που φορά στο δεξί του χέρι, χωρίς κανείς να τον εμποδίζει και κανείς να πιστεύει τις ομολογίες των θυμάτων.

Ποτέ δεν εξηγείται στην ταινία γιατί συμβαίνει αυτό και η γενικότερη δράση όταν ξεκινά να εξελίσσεται με ορισμένα θανατικά που θα συμβούν, στήνει την όλη κατάσταση εντελώς άβολη, σε βαθμό να αναρωτιέσαι μήπως παρακολουθείς κάποια υπόγεια σάτιρα, ένα κακό όνειρο.

Μπα, όχι, αυτό που τελικά παρακολουθείς είναι μια κακή, χωρίς συνοχή και αποπροσανατολισμένη ταινία, με αμήχανη κατεύθυνση σε όλα της.