Mε αξιοπρέπεια

Ο κ. Δημήτρης, ένας 80χρονος ηλικιωμένος με εγκεφαλικό, έχει αφήσει το χωριό για να μείνει στην πόλη μαζί με το γιο και τη νύφη του. Με αφορμή την ημέρα των γενεθλίων του, ο γιος του καλεί τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας για να τους ανακοινώσει πως αδυνατεί πλέον να τον φροντίζει. Μια άλλη λύση πρέπει να βρεθεί όπου όλοι θα πάρουν την ευθύνη που τους αναλογεί.

Ο Δημήτρης Κατσιμίρης έχει ασχοληθεί και με το θέατρο (εκτός από τις μικρού μήκους που είχε σκηνοθετήσει ως τώρα) και στην πρώτη του μεγάλου μήκους «Με αξιοπρέπεια», δείχνει μια άνεση και μια σιγουριά με το γεγονός πως καδράρει τους 5 (και κάποιες στιγμές 6 και 7) κεντρικούς ήρωές του μέσα στους 4 τοίχους ενός διαμερίσματος.

Και φροντίζει να αξιοποιεί όσο δυνατόν περισσότερο τον περιορισμένο φυσικό του χώρο, ενώ παράλληλα η δραματουργία στηρίζεται στην πρόζα, μια εξέλιξη που τον δικαιώνει σε γενικές γραμμές, καθώς στν προκειμένη περίπτωση ενισχύει τον ρεαλισμό και την φυσικότητα του εγχειρήματος.

Όταν τα τρία αδέρφια (οι δύο μαζί με σύζυγους, ο μικρότερος τρίτος σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος) συγκεντρωθούν να γιορτάσουν τα γενέθλια του (σε μεγάλο βαθμό ανήμπορου από εγκεφαλικό) 80χρονου πατέρα τους και οι μεν ανακοινώνουν στους δε πως δεν μπορούν να τον φροντίζουν άλλο, η κατάσταση σταδιακά κλιμακώνεται και ξεφεύγει εκτός ελέγχου, καθώς λύση δεν φαίνεται να υπάρχει.

Η ταινία βασίζεται σε μια κατάσταση που σίγουρα έχουν βιώσει ή θα αντιμετωπίσουν πολλά αδέρφια στα 50 τους, όταν οι γονείς μεγαλώσουν και με διάφορα θέματα υγείας δεν θα μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν. Τι θα γίνουν οι άνθρωποι που σε μεγάλωσαν; Από το «σίχαμα» του γηροκομείου, μέχρι τα «δεν έχω χώρο, δεν αντέχω», ένα τσιγάρο δρόμος.

O θεσμός της οικογένειας που για τον καλομαθημένο Ελληνα σημαίνει πολλά και είναι ιερός, κυρίως όμως όσο σε προσέχει και σε βοηθά και σε διευκολύνει στη ζωή σου. Μετά; Προς το τέλος; Όταν μιλάει το συμφέρον;

Χωρίς την θεατράλε τσίτα του Σπιρτόκουτου, αλλά με μια θεατρικότητα που ενίοτε ενοχλεί και κάποιες στιγμές κουράζει, το «Με αξιοπρέπεια» ανεβάζει ασφυκτικά κάποιες στιγμές την ένταση, είναι κάπως αμήχανο στις σιωπές του, λέει αλήθειες που ενοχλούν χωρίς να πρωτοτυπεί, είναι καλοπαιγμένο με έναν ευπρόσδεκτο νατουραλισμό.

Σημείωμα Σκηνοθέτη

Μεγαλώνεις και φτάνεις σε μια ηλικία όπου ανήμπορος πλέον να αυτοεξυπηρετηθείς, ζεις και πορεύεσαι σαν σκιά του εαυτού σου. Οι συγγενείς σου έρχονται τότε να σε υποστηρίξουν και να σταθούν δίπλα σου. Τι γίνεται όμως όταν τα ίδια τα παιδιά σου, βρίσκοντάς σε ευάλωτο, προσπαθούν να σε εκμεταλλευτούν και να επωφεληθούν εις βάρος σου; Κατά πόσον τότε είσαι διατεθειμένος να υποστείς όλον αυτόν τον εξευτελισμό και την υποκρισία από τους γύρω σου; Σου αξίζει άραγε μία τέτοια ζωή; Σου αξίζει άραγε μία ζωή χωρίς αξιοπρέπεια;