Η ζαριά

Σύνοψη: Ο Ματιέ αισθάνεται ότι χρωστάει τα πάντα στον αδερφικό του φίλο Βενσάν: τη ζωή του, τη δουλειά του, το σπίτι του.

Τα πάντα θα αλλάξουν, ωστόσο, όταν ενώ παραθερίζουν με τις συζύγους τους στην Γαλλική Ριβιέρα, ο Ματιέ θα ανακαλύψει την μυστική εξωσυζυγική σχέση του Βενσάν με την Ελζά. Η παρουσία της τελευταίας θα ανατρέψει τις ζωές όλων αμετάκλητα.

Άποψη: Ο Υβάν Αττάλ, με την διπλή ιδιότητα του πρωταγωνιστή (Ματιέ) και σκηνοθέτη, καταθέτει ένα φιλμ – χαρτογράφηση της πιθανότητας να συμβεί το (σχεδόν) απίθανο και από το πουθενά (;) να μετατραπούν σε γνήσια αρχαιοελληνική τραγωδία συνηθισμένες μέχρι πρότινος ζωές.

Οι αναφορές του πολλές και πολυσυλλεκτικές: η πλοκή θυμίζει Match point στο πώς διαπλέκει ερωτισμό, τυχαιότητα και τραγικότητα αλλά και Φρανσουάζ Σαγκάν (με easter eggs την Κυανή Ακτή και το όνομα της ηρωίδας), οι αλλεπάλληλες (τραγικές) συμπτώσεις φέρνουν στο νου το ομόγλωσσο Seules les bêtes του 2019, ενώ η ατμόσφαιρα φιλοδοξεί να μεταδώσει κάτι από το στιλάτο σασπένς και την δραματική ένταση των ισπανικών θρίλερ (π.χ. του Σορογκόγεν ή του Οριόλ Πάουλο).

Μέσα από ένα πρωτοπρόσωπο voiceover, ο Αττάλ προσπαθεί να εξισορροπήσει το σεναριακό μελόδραμα με μια αποστασιοποιημένη, σχεδόν δημοσιογραφική αφήγηση των όσων συμβαίνουν, ταυτόχρονα όμως ενδιαφέρεται και να καδράρει ατμοσφαιρικά τα πάθη και την ασφυξία των πρωταγωνιστών του.

Ως προς αυτό, η ισπανική σχολή μπορεί να είναι το πρότυπό του αλλά το προσωπικό του take στο είδος είναι αισθητά πιο αβαθές συγκριτικά.

Κι αυτό γιατί, εκεί που οι auteurs της γείτονα χώρας επιλέγουν να χτίζουν οργανικά την ένταση, ο ίδιος αποτυπώνει την αγωνία και τον κοχλασμό του φιλμ του με τρόπο μάλλον σοβαροφανή και βεβιασμένο.

Ένα δραματικό μουσικό θέμα και μια ζοφερή φωτογραφία δεν επαρκούν για να δημιουργήσουν απτές, αγωνιώδεις αιχμές σε μια ταινία, ιδιαίτερα όταν αυτή στηρίζεται σε ένα σενάριο που ναι μεν εμπνέεται από μια σπουδαία ταινία (Match point), δεν διαθέτει όμως ούτε την ίδια μινιμαλιστική αποτελεσματικότητα ούτε αντίστοιχο φινίρισμα. 

Έτσι, στη μεγάλη εικόνα ο μελοδραματισμός της πλοκής δύσκολα αγνοείται και παρότι ο Αττάλ, όπως ακριβώς κι ο ήρωάς του, έχει καλές προθέσεις, το τελικό αποτέλεσμα κινείται μάλλον σε ρηχά νερά.