Η ληστεία του Βερολίνου

Δώδεκα χρόνια μετά τη φυγή του, ο επαγγελματίας ληστής Trojan επιστρέφει στο Βερολίνο για μια τελευταία δουλειά, την κλοπή ενός πολύτιμου πίνακα. Όμως η σχολαστικά σχεδιασμένη ληστεία σύντομα ξεφεύγει από τον έλεγχο…

Συμμετοχή στο Πανόραμα του φετινού Φεστιβάλ Βερολίνου για ένα heist movie και παράλληλα ένα ατμοσφαιρικό noir. Ο σκηνοθέτης Τόμας Αρσλάν εξερευνά τα θέματα της φιλίας, εμπιστοσύνης, μοναξιάς και προδοσίας.

Λιτό, μετρημένο κατασκευαστικά και λιγομίλητο crime θρίλερ, χωρίς εντυπωσιακή παραγωγή, πομπώδη μουσική υπόκρουση, διάσημους σταρ με λαμπερή φωτογένεια να ξεστομίζουν κρύα και επιδεικτικά αστεία.

Θυμίζει σε ένα βαθμό τα πρώιμα φιλμ του Μάικλ Μαν με την ατμοσφαιρική νυχτερινή φωτογραφία, αλλά πολύ λίγο τελικά: ο Γερμανός Τόμας Αρσλάν δεν είναι Μαν (προφανώς).

Μπορεί να επενδύει στον ρεαλισμό και την απόλυτη αληθοφάνεια, αλλά και την μοναχική περσόνα του βασικού του πρωταγωνιστή με το μονίμως σφιγμένο βλέμμα (άντε και έναν ικανοποιητικό "κακό") και ίσως αυτά κάποτε, για κάποιους να αρκούσαν, όμως «Η ληστεία του Βερολίνου» δεν διαθέτει το παραμικρό για να εκπλήξει πραγματικά.

Όλα όσα θα συμβούν, τα έχεις καταλάβει και τα περιμένεις να συμβούν ακριβώς έτσι, υπάρχει μια διάχυτη μετριοπάθεια που φτάνει μέχρι την ξεδίπλωση των συναισθημάτων, το μοντάζ δεν είναι λεπιδιά, ούτε καν ακριβές, αντιθέτως δεν μπορεί να υποστηρίξει το φτωχό σενάριο.

Ένα απλό παράδειγμα: Από τα 101 λεπτά διάρκειας της ταινίας, τα 20 παρακολουθούμε αυτοκίνητα να κινούνται στις λωρίδες κυκλοφορίας των αυτοκινητόδρομων και έπειτα να παρκάρουν.

Ναι, δεν υπερβάλω.

Με touch «παλιάς σχολής», ουσιαστικό, αλλά φτωχό και προβλέψιμο, με ελάχιστο τελικά, σασπένς.