Αόρατη μάχη

Mια κωμωδία κουνγκ φου που εκτυλίσσεται σ’ ένα Ορθόδοξο μοναστήρι στη Σοβιετική Ένωση τη δεκαετία του 1970 υπό τους ήχους των Black Sabbath, γυρισμένη στην Ελλάδα....

Σύνορα ΕΣΣΔ - Κίνας, 1973. Ο Ραφαέλ είναι στο στρατό και φυλάει σκοπιά όταν στα σύνορα επιτίθενται ιπτάμενοι Κινέζοι πολεμιστές κουνγκ φου. Συνεπαρμένος από τους μακρυμάλληδες μαυροντυμένους νίντζα/χίπηδες που πετούν ολόγυρα, ενώ από το φορητό κασετόφωνό τους ακούγονται Black Sabbath στη διαπασών, ο Ραφαέλ έχει μια επιφοίτηση: θέλει κι εκείνος να γίνει πολεμιστής κουνγκ φου. Όμως ο διαρκής πειρασμός μιας γυναίκας και η μέχρις εσχάτων κόντρα με το έτερο πουλέν της μονής βάζουν (αν)ορθόδοξα εμπόδια στον δρόμο του.

Γυρισμένη σε μεγάλο βαθμό στην Ελλάδα, η «Αόρατη Μάχη» είναι η νέα ταινία του ιδιοσυγκρασιακού Εσθονού Ράινερ Σάρνετ (σκηνοθέτη του σκοτεινού, παγανιστικού “November”, 2017). Μια συμπαραγωγή Εσθονίας, Λετονίας, Φιλανδίας και Ελλάδας, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Επίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ του Λοκάρνο, βρήκε τη θέση της στο επίσημο πρόγραμμα του Fantastic Fest, του σημαντικότερου ίσως φεστιβάλ του είδους του στον κόσμο, ενώ είναι υποψήφια στις κατηγορίες Ελληνικής Μειοψηφικής Παραγωγής και Ειδικών & Οπτικών Εφφέ των φετινών Βραβείων Ίρις.

Φωτεινή σαν 70’s pop art, ατμοσφαιρική σαν αγιογραφία, περιπετειώδης σαν ταινία κουνγκ φου της δεκαετίας του 80, αστεία σαν σοβιετική κωμωδία η «Αόρατη Μάχη» είναι, «μια ταινία προορισμένη να γίνει cult»

Mια κωμωδία κουνγκ φου που εκτυλίσσεται σ’ ένα Ορθόδοξο μοναστήρι στη Σοβιετική Ένωση τη δεκαετία του 1970 υπό τους ήχους των Black Sabbath, γυρισμένη στην Ελλάδα. Και ναι, αυτό είναι τόσο εξωφρενικό όσο ακούγεται.

Ένας κινηματογραφικός τραγέλαφος, ένα σινεφιλικό ανέκδοτο μεγάλης διάρκειας, κατά διαστήματα απολαυστικό, κάποιες άλλες στιγμές μάλλον ημι-αποτυχημένο και κάπως κουραστικό.

Νοσταλγία με τις βινιέτες στην παρουσίαση των επιμέρους σκηνών, άφθονο χορογραφημένο ξύλο, αλλά αυτή η τρέλα και η παλαβομάρα από ένα σημείο και έπειτα κάπως ξεθωριάζει. Δεν πειράζει και τόσο πολύ όμως -θα ήταν και μάλλον απίθανο να πάει καβάλα στο άλογο μέχρι τέλους από ρυθμό και ευρήματα- γιατί μιλά για την χριστιανική πίστη, αλλά και τη θρησκοληψία με έναν τολμηρό, φαινομενικά χαλαρό, αλλά αναπάντεχα ουσιαστικό τρόπο.

Χρειάζεται κάποιες φορές να βγεις από την comfort zome της πίστης σου, για να πιστέψεις.