Ο Διπλανός μου

TO KΛΟΥΒΙ ΜΕ ΤΙΣ ΟΡΜΟΝΕΣ

Την Αλεξάνδρα Τζαβέλλα άνετα την χαρακτηρίζει κανείς σινεφίλ.
Που την χάνεις, που την βρίσκεις, μέσα στις σκοτεινές αίθουσες.
Το θέμα είναι ότι ακούει και τους γύρω της.
Δεν θά’θελες να είσαι ο διπλανός της.

Αποφασίζοντας να δω τον Χάρι Πότερ, Παρασκευή, πριν τις δέκα το βράδυ, γνώριζα ότι επρόκειτο για αποστολή αυτοκτονίας. Το γεγονός ότι όταν επιχείρησα να κλείσω εισιτήρια διά τηλεφώνου, μπλόκαρε το σύστημα θεώρησα πως ήταν οιωνός μιας ατυχούς βραδιάς. Παρόλα αυτά, δύο εισιτήρια περίμεναν στο ταμείο, από κάποιο ζευγάρι που ακύρωσε τελευταία στιγμή και όπως διαπίστωσα, βολευόταν σε θέσεις στην μέση της αίθουσας, δίπλα στον διάδρομο. Μου φάνηκε πως είχα στο πλευρό μου την κουκουβάγια του Χάρι Πότερ.

Έπειτα από λίγα λεπτά, στη μικρή, σχεδόν κλειστοφοβική αίθουσα του Αθήναιον, βρέθηκα ανάμεσα σε δέκα σειρές εφήβους που προσπαθούσαν να χωρέσουν τα υπερανεπτυγμένα γκανιά τους ανάμεσα σε θέσεις που ήταν φτιαγμένες για κοντοπόδαρα ξωτικά. Μιλούσαν, γελούσαν, έλεγαν κρυάδες, φώναζαν σαν πωλητές στη λαχαναγορά για να τους ακούσουν οι φίλοι τους στην άλλη άκρη, πετούσαν ποπ κορν. Ξεκούραστα και ζωηρά, δεκαπεντάχρονα παιδιά, έτοιμα να κατασπαράξουν ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο- μαζί και το δικό μου. Αχόρταγα παιδιά. Παρήγγειλαν και ποπ κορν και αναψυκτικό και hot dog και σοκολάτα και γρανίτα στο διάλειμμα. «Αν είναι δυνατόν» σκέφτηκα, υπολογίζοντας τις θερμίδες από ένα κουτσουρεμένο κρουασανάκι με μαρούλι και light τυρί.

Δέκα λεπτά μετά την έναρξη της ταινίας, η αίθουσα είχε χωριστεί σε δύο μέρη και μπροστά μου πηγαινοερχόταν σαν μπαλάκι του τένις ένα θρασύτατο «σσσσσς». «Σωπάστε επιτέλους, καλέ μου» αναφώνησε εκνευρισμένη η μπροστινή μου κυρία, η πυγμή της όμως ήταν σαν δασκάλας μουσικής σε δημόσιο σχολείο. Σιγά σιγά, οι φωνές έγιναν ψίθυροι, οι ψίθυροι έσβησαν αφήνοντας την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε γιορτή τρωκτικών. Κι έπειτα άρχισαν τα σχόλια. Οι συγκρίσεις με το βιβλίο. Τι θα γίνει στην επόμενη σκηνή, τι πρόσθεσε ο σκηνοθέτης –ναι αυτά τα παιδιά είναι η γενιά του Χάρι, είναι fans της Ρόουλινγκ, έχουν διαβάσει τουλάχιστον από δύο φορές τα βιβλία, ξέρουν τι θα γίνει στην επόμενη σκηνή, έχουν δει τις ταινίες 265 φορές και αναφωνούν όλοι μαζί «Αφοπλίσιους» και «Αποχαυνώσιους» και ξέρουν το σωστό ξόρκι για κάθε περίσταση. Ο διπλανός μου βέβαια, ένα παιδί σαν τον Καραγκούνη νέο, με περούκα του Μπομπ Μάρλεϊ φώναξε «Γιασικεβίτσιους». Την στιγμή που ο Ρον, επηρεασμένος από τα κακά πνεύματα είδε τον Χάρι να φιλάει την Ερμιόνη, διαπίστωσα ότι βρίσκομαι στο κλουβί με τις ορμόνες. Εκεί άρχισαν τα «ωωωω» και τα «αααα» και το διπλανό αγόρι φώναξε «θα της χώσει το σπαθί του Γκρίφιντορ».

Κι εκεί που είχα αρχίσει να απολαμβάνω την ταινία και τους ηθοποιούς του βρετανικού θεάτρου που παρέλαυναν, να την διασκεδάζω ομολογουμένως περισσότερο από κάθε άλλη ταινία του Χάρι Πότερ που έχω δει –αν και δεν είμαι φανατική και στο προηγούμενο είχα κοιμηθεί- καταρρακώθηκε το είναι μου. «Έχει χοντρούς αστραγάλους», «Έχει τεράστια περιφέρεια ρε!», «Είναι χάλια από πίσω», «Είναι χοντρή». Όλα αυτά η Hermione; Ο μαϊ γκοντ. Ας λουφάξω στη θέση μου. Πού είναι τα ξωτικά να μαζέψουν από το πάτωμα την αυτοπεποίθησή μου; «Ποιοι νομίζετε ότι είστε και κάνετε και κριτική; Κακομαθημένα σπυριάρικα βρωμόπαιδα». Δεν το πα. Κατάπια τα λόγια μου- μαζί με τα δάκρυά μου για τον θάνατο του ξωτικού Ντόμπι. Γυρνώντας εγκλωβίστηκα ανάμεσα σε 100άδες ποδήλατα του freeday. Και ποια σπαθιά και ποιοι κλήροι του θανάτου. Τα εφτά κακά της μοίρας μου και του Χάρι Πότερ του γκαντέμη.