"M.: Son of the Century": Το πρόσωπο του φασισμού

Σύνοψη: Πώς η ακόρεστη δίψα ενός άντρα για εξουσία οδήγησε στον φασισμό; Η σειρά αφηγείται την ιστορία του Μουσολίνι, την πολιτική άνοδό του με αμείλικτα μέσα, καθώς και τις τραγικές επιπτώσεις της ηγεσίας του στις παγκόσμιες εξελίξεις.

ΣΧΕΤΙΚΑMiller's girl

Άποψη: Με το γράμμα Μ ονόμασε ο Γερμανός σκηνοθέτης Fritz Lang το κλασικό πλέον αριστούργημα του, του 1931, μια ταινία για έναν κατά συρροή δολοφόνο και για την εγκληματική ψυχή που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο, μια ταινία που μίσησαν οι Ναζί καθώς σε μια διάθεση αυτοπροβολής, θεώρησαν πως μιλάει για αυτούς.

Ως Μ βλέπουμε και την νέα σειρά του Βρετανού Joe Wright, που μετά από μεταφορές γνωστών βιβλίων και θεατρικών, όπως το Περηφάνια και Προκατάληψη, Άννα Καρένινα και Σιρανό, και έχοντας ήδη καταπιαστεί με έναν διάσημο πολιτικό της ίδιας περιόδου, τον Τσόρτσιλ, έρχεται να φτιάξει μια σειρά οκτώ επεισοδίων γυρισμένη στην Τσινετσιτά στην Ρώμη και εξ ολοκλήρου στα ιταλικά για τον πρώτο φασίστα, τον Μπενίτο Μουσολίνι.

Από σοσιαλιστική οικογένεια και με αρχική καριέρα στην δημοσιογραφία και στην έκδοση εφημερίδας, θα βρεθεί να ηγηθεί των Μελανοχιτώνων, να πάρει την εξουσία πραξικοπηματικά και να ηγηθεί της Ιταλίας για σχεδόν δύο δεκαετίες μέχρι τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο και την ήττα.

Βασισμένος στο βιβλίο του Ιταλού Antonio Scurati που υπογράφει και το σενάριο, στήνεται ένα θεατρικό πορτρέτο του δικτάτορα, με μια ξεκάθαρα ρεβιζιονιστική διάθεση που φαίνεται ακόμα και στο στήσιμο.

Ο Μουσολίνι της σειράς προχωράει και κάνει μονολόγους, αφηγείται τα όσα γίνονται, μιλάει στο κοινό, καμιά φορά κοιτάει την κάμερα. Όλη η σειρά είναι φτιαγμένη από χαρακτήρες μπουφόνικης κωμωδίας με την τραγωδία να έρχεται να συνομιλήσει μαζί της εξαιτίας των όσων γίνονται στους δρόμους της Ιταλίας ή στο Κοινοβούλιο.

Βγαλμένη από πίνακα του ιταλικού Μπαρόκ, με το έντονο και θεατρικό κιαροσκούρο, ο Wright περισσότερο μοιάζει να ενδιαφέρεται να κάνει παραλληλισμούς με το σήμερα, όπως την Μελόνι και τον Τραμπ, και λιγότερο να αναδείξει εις βάθος το τι οδήγησε στην επικράτηση του φασισμού. Για αυτό και είναι εντυπωσιακή, παρότι βαρυφορτωμένη και πολλές φορές κουραστική οπτικά, στην αισθητική της, αλλά κάπως επιπόλαιη στην πραγμάτευση της θυμίζοντας γαλλική κομεντί εποχής.

Ο Luca Marinelli που θαυμάσαμε στο Martin Eden είναι τρομερή επιλογή. Μέσα από την μεταμόρφωση του αλλά και την υποκριτική του προσέγγιση πείθει απόλυτα ως ο λαϊκιστής ρήτορας που υπήρξε ο Μουσολίνι.

Και αυτό είναι το πιο τρομακτικό. Η συνειδητοποίηση πως η πειθώ και η πολιτική ρητορεία μπορεί να παρασύρει μια κοινωνία, την οποιαδήποτε κοινωνία οποιασδήποτε εποχής, στον όλεθρο και στο έγκλημα.

Ίσως για αυτό ο σκηνοθέτης εξαλείφει το έντονο ιταλικό στοιχείο, θέλοντας να δείξει το πρόσωπο του φασισμού, το δολοφονικό Μ, ως κάτι άχρονο και άτοπο, κάτι που όμως αφαιρεί πολλούς πόντους από την οποία αφηγηματική και ιστορική αξιοπιστία.