Sinners

Σύνοψη: Προσπαθώντας να αφήσουν πίσω το ταραγμένο παρελθόν τους, δύο δίδυμα αδέρφια (Τζόρνταν) επιστρέφουν στη γενέτειρά τους, ώστε να κάνουν μια νέα αρχή, μόνο και μόνο για να ανακαλύψουν πως ένα ακόμη μεγαλύτερο κακό τούς περιμένει εκεί.

Άποψη: Πρόκειται για μια αληθινή επιστροφή στη φόρμα για τον Ryan Coogler, καθώς σίγουρα το MCU αν και του άφησε εν μέρει το πεδίο ελεύθερο για να αναπτύξει προβληματικές που τον ενδιαφέρουν, ταυτόχρονα τον έκανε να συμβιβαστεί σε δημιουργικό επίπεδο από πολλές απόψεις.

Το «χτίσιμο» του σύμπαντος και των χαρακτήρων ομολογουμένως παίρνει αρκετή ώρα μέχρι να αρχίσει ουσιαστικά η πλοκή, γεγονός που μπορεί να δοκιμάσει την υπομονή κάποιων θεατών, όμως η γοητεία που περιβάλλει αυτόν τον μικρόκοσμο τόσο οπτικά όσο και στον τομέα των διαπροσωπικών σχέσεων κεντρίζει το ενδιαφέρον και δημιουργεί μια αδημονία για το τι θα μπορούσε να προκύψει στη συνέχεια με τον συνδυασμό όλων αυτών των στοιχείων.

Κάποιες από τις διαπιστώσεις στις οποίες προχωράει το σενάριο, από τη θρησκεία ως ένα μέσο ελέγχου και καταστολής των συνειδήσεων της αφροαμερικανικής κοινότητας μέχρι την παγίδα του κυνηγιού του καπιταλιστικού ονείρου ως υποκατάστατο της πραγματικής πολιτικής απελευθέρωσης, έχουν διατυπωθεί και παλιότερα στο σινεμά, όμως όλες μαζί αθροιστικά είναι μέρος μιας ανάλυσης που πάει πέρα από τα προφανή συμπεράσματα.

Αλλά όλα αυτά ίσως να μην είχαν την ίδια αξία αν οι «Αμαρτωλοί» δεν ήταν κι ένα ιδιαίτερα ψυχαγωγικό φιλμ, που προσφέρει απολαύσεις από μια μείξη πολλών διαφορετικών ειδών, διαθέτοντας μεταξύ άλλων μια καρπεντερική κορύφωση με εκρηκτική βία, σαν μια τελική εκτόνωση της υπόγειας έντασης όλων των προηγούμενων λεπτών μετά από έναν αριθμό μικρών και στρατηγικών ξεσπασμάτων, πινελιές νεο-γουέστερν που έχουν την ξεχωριστή τους σημειολογία, καθώς και σεκάνς καθαρόαιμης δράσης.

Η εξαιρετική φωτογραφία της Autumn Durald Arkapaw είναι σαν να συνεισφέρει στην ενότητα του ύφους που τελικά επικρατεί, τη μια στιγμή αναπαριστά με νατουραλιστικά χρώματα τη δεκαετία του και 1930 και την άλλη βυθίζεται σε μια κόμικ αισθητική, και όμως οι δύο αυτές επιλογές συνυπάρχουν αρμονικά, λειτουργώντας ίσως και ως ένα σχόλιο γύρω από τον τρόπο που διατηρείται η εικόνα του παρελθόντος στη συλλογική μνήμη όσο περνάνε τα χρόνια.

Το καστ διαθέτει μια ποικιλία αξιομνημόνευτων δεύτερων ρόλων, από τον απολαυστικό «ατακαδόρο» Delroy Lindo μέχρι την άκρως στιβαρή μέσα στη στωικότητά της Wunmi Mosaku, αλλά δεν θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί πως ένας σημαντικός συμπρωταγωνιστής είναι και το συναρπαστικό σάουντρακ του Ludwig Göransson (ραντεβού στα Όσκαρ του 2026;), που συμπυκνώνει μοτίβα και υποδιαιρέσεις από το ευρύτερο φάσμα της μαύρης μουσικής ανά τις δεκαετίες, ανακατεύοντας μπλουζ, φανκ ροκ αλλά και χιπ χοπ επιρροές.

Υπάρχει άλλωστε και μια κομβική σκηνή που απεικονίζει εύστοχα μέσω του μεταφυσικού το πώς οι συγκεκριμένοι και άλλοι ήχοι διέπονται από μια γέφυρα που τους διασχίζει μέσα από το πέρασμα των εποχών.

Η αλήθεια είναι πως εντοπίζονται φάσεις που είναι σαν να επικρατεί ένα «μπούκωμα» από την υπερπληθώρα ιδεών, με κάποιες εκ των οποίων αναπόφευκτα να μη «δένουν» τόσο καλά μεταξύ τους. Γενικά όμως τα περισσότερα από τα ρίσκα που παίρνει ο Coogler εδώ του «βγαίνουν», και καταφέρνει να κρατήσει μια καλή ισορροπία ανάμεσα σε μια σειρά νοημάτων και απόψεων που απαρτίζουν την προσωπική του νοοτροπία και σε μια τεχνική επιδεξιότητα που σκιαγραφεί την εξέλιξή του από όταν ξεκινούσε κατασταλαγμένος μεν, σε «χωράφια» χαμηλότερων προϋπολογισμών δε με το «Μία Στάση Πριν το Τέλος».