Βιττόρια

Σύνοψη: Η Τζάσμιν είναι 40 ετών και έχει όλα όσα επιθυμούσε ποτέ: έναν αφοσιωμένο σύζυγο, τρεις αγαπημένους γιους και ένα επιτυχημένο κομμωτήριο λίγο έξω από τη Νάπολη.

Τη στοιχειώνει όμως ένα επαναλαμβανόμενο όνειρο, όπου ένα νεαρό κορίτσι τρέχει στην αγκαλιά της, προσφέροντάς της μια νέα αίσθηση ολοκλήρωσης και ευτυχίας. Αποφασίζει λοιπόν να υιοθετήσει ένα τέταρτο παιδί.

Άποψη: Η πραγματική ιστορία της Τζάσμιν αποτέλεσε την έμπνευση για την ταινία των Αλεσάντρο Κασίγκολι και Κέισι Κάουφμαν που έφυγε με τον Χρυσό Αλέξανδρο στο τμήμα Meet the Neighbors του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Μια γυναίκα ονειρεύεται διακαώς να αποκτήσει μια κόρη, έπειτα από τρεις γιους. Αυτή η επιθυμία που την έχει στοιχειώσει και ψάχνει λύσεις μέχρι και σε μέντιουμ, την οδηγεί στο να την βλέπει στο ύπνο της. Ο σύζυγος παρότι την αγαπά, δεν είναι θετικός στην απόκτηση τέταρτου παιδιού και έτσι εκείνη ψάχνει την λύση μόνη της.

Αυτό που στα χαρτιά μπορεί να φαντάζει μια ιστορία γυναικείας αυτοδιάθεσης και ενδυνάμωσης, είναι ένα λαϊκό δράμα ακατανόητων ηρώων και δη της πρωταγωνίστριας, που περισσότερο με μια ναρκισσιστική προσωπικότητα που χειρίζεται τους πάντες και δεν λογαριάζει τα συναισθήματα κανενός φαντάζει, παρά ένα λογικό ον που συζητά και αντιλαμβάνεται τις σκέψεις των τριγύρω της.

Μια παλιομοδίτικη αντίληψη περί οικογένειας και παιδιού, με την Τζάσμιν να το βλέπει ως αυτοσκοπό και ως μέσο να βγει από την μιζέρια και την ρουτίνα, θέλοντας στην ουσία να χειριστεί ακόμα και το ανύπαρκτο προς ώρας τέταρτο παιδί.

Αδιάφορη δραματουργικά, χωρίς κρεσέντο και χωρίς συγκεκριμένο ύφος, που απλώς παρακολουθεί τους ήρωες που παρεμπιπτόντως είναι οι πραγματικοί και οι οποίοι, ελλείψει υποκριτικής πείρας, αδυνατούν να προσφέρουν κάτι περισσότερο στην μυθοπλαστική εκδοχή του εαυτού τους, καταλήγοντας στο μελό και στην απουσία μέτρου.

Άλλωστε, το σινεμά δεν είναι η τέχνη του πραγματικού, αλλά η τέχνη του αληθοφανούς. Δεν έχει σημασία αν η ιστορία και τα πρόσωπα είναι πραγματικά, σημασία έχει να είναι πιστευτά και σε αυτό η Βιτόρια δεν τα πετυχαίνει έτσι όπως θα ήθελε, παρόλη την καλοπροαίρετη διάθεση του σκηνοθετικού διδύμου να πουν μια πραγματική ιστορία της ναπολιτάνικης κοινωνίας, που παραμένει αγκιστρωμένη σε παραδοσιακές αξίες με έναν τρόπο που δεν τις σέβεται, απλώς τις αναμασά.

Η κριτική όμως δεν μοιάζει να γίνεται στην κοινωνία, αλλά σιωπηρά αποδέχεται τις εμμονές της Τζάσμιν, αποξενώνοντας τον θεατή.