Berlinale 2025: To ΜΟVE IT γράφει για ταινίες - Μέρος 6ο

Η ομάδα του MOVE IT (το ελληνικό μέσο με τους πολυπληθέστερους διαπιστευμένους κριτικούς στο φεστιβάλ της γερμανικής πρωτέυουσας) ξημεροβραδιάζεται στα σκοτάδια των κινηματογραφικών αιθουσών της Berlinale και παρακολουθούμε όσο το δυνατόν περισσότερες γίνεται, αντέχουμε και μπορούμε. Και γράφουμε κριτικές που προφανώς θα διαβάσετε μόνο εδώ. 

ΣΧΕΤΙΚΑΒerlinale 2025: Tα πορτραίτα των πρωταγωνιστών

Και μέσα σε αυτές, σταθερά ανακαλύπτουμε κάποια διαμαντάκια σε κάθε διοργάνωση που θα μας απασχολήσουν τους προσεχείς μήνες και ελπίζουμε να πάρουν διανομή, ή έστω να προβληθούν σε κάποια ελληνικά φεστιβάλ. 

Αυτές είναι τρεις που είδαμε από τo τμήμα των Special Screenings: 

Lurker, του Άλεξ Ράσελ

Σύνοψη: Ο Μάθιου γνωρίζει τυχαία τον Όλιβερ, έναν πετυχημένο τραγουδιστή, στο κατάστημα ρούχων που ο πρώτος εργάζεται στο Λος Άντζελες. Καταφέρνει να του τραβήξει την προσοχή και σύντομα γίνεται μέρος του στενού κύκλου του, γυρίζοντας ένα behind the scenes ντοκιμαντέρ για την ηχογράφηση του νέου άλμπουμ του Όλιβερ. Όμως, ο Όλιβερ όσο εύκολα δίνει προσοχή σε κάποιον τόσο εύκολα μπορεί και να τον απομακρύνει από κοντά του. Κι ο Μάθιου είναι διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να μη χάσει την εύνοιά του. Γνώμη: Φρέσκο από την προβολή του στο φεστιβάλ του Sundance, το “Lurker” του Άλεξ Ράσελ (“Beef”) προβλήθηκε και στη φετινή Berlinale και είναι μια ιστορία ακραίας εμμονής που, παρότι είναι αρκετά προβλέψιμη από άποψη πλοκής, καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον.

Το στόρι το έχουμε ξαναδεί: μοναχικός τύπος βρίσκεται ξαφνικά στο πλευρό ενός χαρισματικού άνδρα, τον οποίο ζηλεύει, θαυμάζει και (πιθανότατα) ποθεί, βρίσκει το νόημα της μέχρι πρότινος μίζερης ζωής του και είναι ικανός να φτάσει στα άκρα για να μην το χάσει. Από τον “Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλεϊ” μέχρι και το “Saltburn”, τέτοιοι αντιήρωες ασκούν διαχρονικά μια γοητεία στο κοινό κι αυτό γιατί όλοι θα θέλαμε να είχαμε την ευκαιρία να εισχωρήσουμε στις ιδιωτικές ζωές ατόμων που θεωρούμε ότι είναι καλύτερα από εμάς σε όλα τα επίπεδα: ταλέντο, ομορφιά, χρήματα και διασημότητα.

Σε αντίθεση, όμως, με το κούφιο από άποψη ουσίας “Saltburn”, το “Lurker” δεν ποντάρει, ευτυχώς, στην ινταγκραμική αισθητική, αλλά στην ανάπτυξη όχι μόνο του Μάθιου, του απεγνωσμένου για αναγνώριση και αποδοχή loser, αλλά και του Όλιβερ, ενός νέου τραγουδιστή που πίσω από το coolness και την έπαρση κρύβει μια βαθιά ανασφάλεια για την καλλιτεχνική του αξία.

Είναι απολαυστικοί οι τρόποι με τους οποίους το σενάριο του Ράσελ βάζει τον Μάθιου να εκμεταλλεύεται ακριβώς αυτή την ανασφάλεια του Όλιβερ, με τους δυο χαρακτήρες να χτίζουν σταδιακά μια εντελώς διεστραμμένη σχέση που δεν ξέρεις ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα, ποιος εν τέλει χρειάζεται τον άλλο περισσότερο. Και οι δύο νεαροί πρωταγωνιστές του είναι εξαιρετικοί, αλλά είναι ο Θίοντορ Πέλεριν (“Boy Erased”) που είναι τρομακτικά καλός στον ρόλο του Μάθιου: τη μία τον λυπάσαι, την άλλη τον φοβάσαι και, γενικά, εύχεσαι να μην συναντήσεις ποτέ έναν παρόμοιο τύπο στη ζωή σου. Xρυσαυγή Πατσάκη (7/10).

Koln 75, του Ίντο Φλουκ

Σύνοψη: Το 1975 ο Κιθ Τζάρετ, ο sui generis Αμερικανός πιανίστας, έδωσε μια σόλο συναυλία στην Όπερα της Κολωνίας. Η ηχογράφησή της έμελλε να γίνει ένα από τα πιο εμπορικά και καλλιτεχνικά καταξιωμένα τζαζ άλμπουμ όλων των εποχών, ενώ όσοι την παρακολούθησαν τη θυμούνται ως μια θρησκευτική εμπειρία. Το “Köln 75” δεν είναι, όμως, μια ταινία για τον Κιθ Τζάρετ, αλλά για τη Βέρα Μπράντες, της 18χρονης Γερμανίδας που έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να πραγματοποιηθεί αυτή η μυθική πλέον εμφάνιση.

Γνώμη: Στη βαλτώδη πραγματικότητα των biopics (μουσικών και μη) που μοιάζουν σαν εικονογραφημένα παραθέματα της Wikipedia, το “Köln 75” μοιάζει με ένα αναζωογονητικό, φρέσκο αεράκι που θυμίζει τι μαγικά μπορεί να κάνει το σινεμά με την αφήγηση πραγματικών γεγονότων όταν δεν προσκολλάται στην προσωπολατρεία, αλλά επιχειρεί να αιχμαλωτίσει λίγη από την ουσία της εποχής που έδρασαν και διέπρεψαν φιγούρες που έχουν πλέον περάσει στη σφαίρα του μύθου.

Μέσα από την αληθινή ιστορία της Βέρα Μπράντες, η οποία ήταν παρούσα στην προβολή της ταινίας στη Berlinale, o Νεουρκέζος σκηνοθέτης Ίντο Φλουκ μας μεταφέρει στην Κολωνία, ακριβώς στο μέσο της δεκαετίας του ‘70, όταν η μουσική ήταν ακόμα κινητήριος δύναμη τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Κι η Βέρα Μπράντες, την οποία υποδύεται με μπρίο σε νεαρή ηλικία η Μάλα Έμντε, δεν κατάφερε μόνο να διοργανώσει μία από διασημότερες συναυλίες στην ιστορία της μουσικής, αλλά κατάφερε να χειραφετηθεί μέσω του πάθους της για τη μουσική.

Με ρυθμικό μοντάζ, έξυπνο σπάσιμο του τέταρτου τοίχου, προσεγμένη ανασύσταση της εποχής, σούπερ soundtrack και άλλη μια εξαιρετική εμφάνιση του Τζον Μαγκάρο (“Past Lives”) στον ρόλο του Κιθ Τζάρετ, το “Köln 75” είναι ο ορισμός της feel-good ταινίας και ταυτόχρονα ένας φόρος τιμής στους αφανείς ήρωες, στις “σκαλωσιές” όπως  τους αποκαλεί η ίδια η ταινία, αυτές και αυτούς που έδωσαν και δίνουν ακόμη το είναι τους για την τέχνη που αγαπούν. Και μπορεί η θέασή της να μην σου αλλάξει τη ζωή, αλλά στους κυνικούς καιρούς μας ταινίες σαν το “Köln 75” είναι σαν ένα σφηνάκι αισιοδοξίας κι αυτό δεν το λες και λίγο. Xρυσαυγή Πατσάκη (7/10).

Honey Bunch, των Μαντελάιν Σιμς Φιούερ & Ντάστι Μαντσινέλι

Σύνοψη: Μετά από ένα ατύχημα που άφησε την Νταϊάνα με εξοντωτικό πόνο και απώλεια μνήμης, ένα απομακρυσμένο καταφύγιο μπορεί να είναι η τελευταία ελπίδα ότι θα βελτιωθεί. Ο σύζυγος της, είναι ενθουσιασμένος με την πρόοδό της, αλλά σε όσο περισσότερη θεραπεία υποβάλλεται τόσο λιγότερο αισθάνεται σαν τον εαυτό της. Όταν οι τελετουργικές ασκήσεις εντείνονται, η Νταϊάνα βιώνει στοιχειωμένα οράματα και αρχίζει να παρατηρεί περίεργες αλλαγές στη συμπεριφορά του. Καθώς αναμνήσεις από τη σχέση της αρχίζουν να επιστρέφουν, πρέπει να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο η ανάρρωσή της να έχει μεγαλύτερο κόστος από ό,τι φανταζόταν.

Άποψη: Πέντε χρόνια μετά την πρώτη τους ταινία ως σκηνοθετικό δίδυμο, οι Καναδοί Madeleine Sims-Fewer και Dusty Mancinelli παραμένουν πιστοί στο είδος του θρίλερ-τρόμου με το οποίο ξεκίνησαν. Το Honey Bunch είναι μια ζοφερή ιστορία ενός ζευγαριού που καλείται να διαχειριστεί ανορθόδοξα με παραϊατρικες και επικίνδυνες μεθόδους, σχεδόν σαν μεσαιωνικά βασανιστήρια προσαρμοσμένα στην εποχή της τεχνολογίας, την απώλεια μνήμης. Η πρόσκαιρη απουσία μνήμης είναι ένα μοτίβο που συναντούμε συχνά σε θρίλερ και δραματικές ιστορίες που θέλουν κάτι να κρύψουν, από το εξαιρετικό Memento μέχρι το πρόσφατο Memory.

Στην προκειμένη περίπτωση είναι απλώς ένας εύκολος τρόπος να στηθεί μια ιστορία που χωρίς αυτό θα βυθιζόταν, ίσα ίσα για να προκαλέσει μια αύρα μυστηρίου στην πραγματική σχέση του ζευγαριού που μοιάζει κάτι να αποκρύπτεται. Ένα παιχνίδι εμπιστοσύνης ή μη, με την μια πλευρά οραματικά σχεδόν μέσα σε σκηνές εμβόλιμες που μπλέκουν πραγματικότητα και flashback ανάμνηση να εξερευνά μόνη της τι συμβαίνει και η άλλη πλευρά να θέλει να κρατήσει την δική της εξουσία.

Η εξουσία μέσα σε μια σχέση και η πατριαρχική επιβολή και υποτέλεια είναι σημεία που απασχόλησαν το δίδυμο πιο εύστοχα και συναρπαστικά στο Violation (2020), ενώ εδώ χάνουν το μέτρο μπλέκοντας μεταφυσικά/παραφυσικά φαινόμενα, με οικογενειακά προβλήματα, σε σκηνές τρόμου που ελάχιστα σοκάρουν και περισσότερο κοπιάρουν καλτ σκηνές του είδους περασμένων δεκαετιών που σε αυτό το context μοιάζουν λίγο παιδιάστικες και βεβιασμένες, ενώ αντιγράφουν ακόμα και τον εαυτό τους με εξωτερικές σκηνές να θυμίζουν πολύ αντίστοιχες της προηγούμενης δουλειάς τους. Παύλος Γκουγιάννος (4/10)

Tο 75ο Φεστιβάλ Βερολίνου διεξάγεται 13-23 Φεβρουαρίου 2023.

To MOVE IT βρίσκεται στη γερμανική πρωτεύουσα για 15η χρονιά και θα σας μεταφέρει όλα όσα συμβούν