Δράμα 24: "ποπ" & "απαρατάτεμε" - Κριτική

Tα μεγάλα βραβεία του Εθνικού Σπουδαστικού Διαγωνιστικού Τμήματος για το 47ο Φεστιβάλ Δράμας δόθηκαν στην ταινία «Ποπ» της Λίνας Κουντουρά που απέσπασε το Βραβείο Ελληνικής Σπουδαστικής Ταινίας «Φρίντα Λιάππα», ενώ το Βραβείο Σκηνοθεσίας απονεμήθηκε στη Μένη Τσιλιανίδου για την ταινία «Απαρατάτεμε».

ΣΧΕΤΙΚΑΤο Φεστιβάλ Δράμας ταξιδεύει στο ΚΠΙΣΝ

Είδαμε και τις δύο ταινίες και γράφουμε σχετικά: 

Ποπ, της Λίνας Κουντουρά

Τρεις φίλες στα early twenties ανταλλάσσουν τα νέα τους και συνειδητοποιούν πως κοινός παρονομαστής των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν είναι η έλλειψη χρημάτων. Έτσι, αποφασίζουν να ληστέψουν το καφενείο όπου εργάζεται η μία εξ αυτών, θεωρώντας πως ο ιδιοκτήτης του κάνει ξέπλυμα χρήματος.

Βραβείο Ελληνικής Σπουδαστικής Ταινίας «Φρίντα Λιάππα» για μια κωμωδία με αναζωογονητική σκηνοθετική ματιά, η οποία καμουφλάρει ευρηματικότατα το περιορισμένο της budget μέσα σε ένα χειροποίητο εικαστικό σύμπαν σουρεαλισμού.

Στην αρχή βέβαια, βλέποντας το styling των τριών πρωταγωνιστριών της και τα πολύχρωμα eyeliner/μολύβια ματιών/σκιές τους, η πρώτη σου σκέψη ενδεχομένως είναι: «για το Θεό, ας μην είναι ένα ακόμα φασέικο φιλμ που οι ηρωίδες του θα κολλάνε γκλίτερ και αυτοκόλλητα η μία στο πρόσωπο της άλλης, ενώ στο background θα παίζει Melentini ή Mazoha».

Κι ο όποιος Θεός (έστω αυτός του σινεμά) τελικά σε λυπάται, γιατί ευτυχώς το Ποπ έχει διάθεση να πειραματιστεί με τη φόρμα με μια παιχνιδιάρικη φρεσκάδα και δίχως ίχνος σοβαροφάνειας. Καταθέτει, δηλαδή, μια ολοκληρωμένη και ουσιαστική αισθητική πρόταση.

Με λίγο μεγαλύτερη αφηγηματική οικονομία και μια πιο δυνατή τελευταία πράξη, θα μιλούσαμε για μια πραγματικά άψογη μικρού μήκους. 3,5/5

απαρατάτεμε, της Μένης Τσιλιανίδου

Η Νίνα δεν τα πάει καλά με τον παππού της. Για την ακρίβεια, πιστεύει πως δεν την συμπαθεί επειδή είναι λεσβία. Στη διάρκεια μιας διαδρομής με το αυτοκίνητο, θέλοντας και μη, ο ένας θα αντιμετωπίσει τον άλλον προσπαθώντας να τον καταλάβει.

Βραβείο σκηνοθεσίας για την Μένη Τσιλιανίδου, η οποία επενδύει στην αφηγηματική απλότητα με το τελικό αποτέλεσμα να την δικαιώνει απόλυτα.

Πολικό αντίθετο του Ποπ, το απαρατάτεμε δεν έχει καμία πρόθεση να δημιουργήσει κάποιο ιδιοσυγκρασιακό στιλιστικό σύμπαν, παρά μόνο να αποτυπώσει μέσα σε 18 λεπτά την αλήθεια και τη δυναμική μιας τεταμένης οικογενειακής σχέσης.

Καλογραμμένο, καλοφωτογραφημένο και ανεπιτήδευτα αστείο (σε πολύ μεγάλο βαθμό χάρη στις εξαιρετικές ερμηνείες των Υρώ Τσάμογλου και Δημήτρη Ναζίρη), θα μπορούσε να είναι το μικρομηκάδικο αδερφάκι του Απόστρατου του Μαυροειδή. Γιατί και τα δύο βρίσκουν εύκολα το δρόμο προς την καρδιά του θεατή με όχημα την ειλικρίνεια και την καθαρότητα της ματιάς τους. 

Ένας διακριτικός θρίαμβος του “less is more” στο πολύπαθο πεδίο των ελληνικών μικρού μήκους. 4/5

Όλες τις ταινίες μπορείτε να τις δείτε εδώ