Βενετία 24: "The quiet son" - Κριτική

Σύνοψη: Ο Πιέρ είναι ένας πενηντάχρονος πατέρας δύο γιων. Όταν ο μικρότερος θα πάει να σπουδάσει στην Σορβόνη, ο μεγαλύτερος θσ τεστάρει τα όρια των οικογενειακών δεσμών μπαίνοντας σε μια ακροδεξιά ομάδα.

ΣΧΕΤΙΚΑΒενετία 2025: Tιμητικός Χρυσός Λέοντας στον Βέρνερ Χέρτζογκ

Άποψη: Ένα από τα πιο φλέγοντα ζητήματα της εποχής μας παγκοσμίως είναι η άνοδος της ακροδεξιάς και η γενικότερη στροφή προς τον εξτρεμισμό και την υπερβολή. Διόλου τυχαία ο γαλλικός τίτλος της υποψήφιας για Χρυσό Λέοντα ταινίας των αδελφών Κουλέν σημαίνει Παίζοντας με την φωτιά - πολιτικά, κοινωνικά, οικογενειακά.

Το βασικό ατού είναι βέβαια ο πάντα υπέρ του δέοντος καλός Βενσάν Λιντόν, ένας φυσικός ηθοποιός ενός ρεαλιστικού και ανθρώπινου είδους υποκριτικής που ξέρει πότε να ξεσπά και πότε να συγκρατεί δυνάμεις.

Σε έναν ρόλο γνώριμο για τον ίδιο, εκπρόσωπο της εργατικής τάξης που με όλες τις οικονομίες του μεγαλώνει τους γιους του μόνος του, έρχεται αντιμέτωπος με το σύγχρονο τέρας, την σταδιακή βύθιση του μεγάλου γιου στην ακροδεξιά ιδεολογία.

Εύστοχα οι αδελφές Κουλέν, που για πρώτη φορά επισκέπτονται την Μπιεναλε, μετά από δυο ταινίες μεγάλου μήκους που έκαναν πρεμιέρα στις Κάννες, βλέπουν την ιστορία τους πρωτίστως ως οικογενειακή και δευτερευόντως ως πολιτική.

Η μάχη δεν είναι μόνο στον αφηρημένο κόσμο των ιδεών, είναι και μια μάχη πατέρα - γιου, μια προσπάθεια του Φους να βιώσει τον δικό του φροϋδικό θάνατο του πατέρα απορρίπτοντας τα φιλεργατικά, λαϊκά διδάγματα του. Άλλωστε, το άλλο που θίγεται και το ξέρουμε άλλωστε, είναι πως η ακροδεξιά βρίσκει εύκολα θύματα σε οικονομικά αδύναμους, σε λαϊκά στρώματα, σε ανθρώπους τραυματισμένους και ο νεαρός Φους είναι και οικονομικά στον πάτο της κοινωνικής αλυσίδας και προσωπικά τραυματισμένος από τον θάνατο της μητέρας του.

Τα διδάγματα δεν αργούν να τα οικειοποιηθούν και οι ίδιες οι σκηνοθέτριες που παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες και μια ενδιαφέρουσα ταινία με αγωνία και ρυθμό, γίνεται εν τέλει απλουστευτική και μονοδιάστατη αναμασώντας απόψεις που όλοι έχουμε και ξέρουμε με έναν υπερβολικά επεξηγηματικό διδακτισμό που στερεί πολλά από την βίωση της ταινίας ως κινηματογραφική εμπειρία και όχι ως πολιτική διάλεξη.