Confessions aka Kokuhaku

Ίντριγκα, κυνισμός και αγνός τρόμος

Wow! Αυτό το επιφώνημα βγήκε σχεδόν αυτόματα αφού έπεσαν οι τίτλοι τέλους ενός πράγματι καταπληκτικού θρίλερ τρόμου. Μια άσκηση απόλυτου σκηνοθετικού ελέγχου, κινηματογραφημένο με αισθητική αρτιότητα που αναδεικνύει παγερή ομορφιά και με ρυθμό που αν και αργός χτίζει σταδιακά ατμόσφαιρα γεμάτη ένταση και αγωνία. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά πάνω στα οποία στηρίχθηκε ο θρίαμβος της ταινίας σε όσα φεστιβάλ κι αν παίχτηκε αν και τελικά αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι ο υπολογισμένος κυνισμός και η in your face στάση της ταινίας που δε φοβάται να πει αυτά που θέλει δίχως να κρύβεται πίσω από την πολιτική ορθότητα που συχνά χαρακτηρίζει το mainstream δυτικό σινεμά. Έτσι ζητήματα όπως η ψυχολογία της βίας και η ανθρώπινη σκληρότητα εξετάζονται χωρίς ο σκηνοθέτης να καταφεύγει σε ηθικοπλαστικά παυσίπονα αλλά τα σερβίρει όπως είναι κι όπως συμβαίνουν στην αληθινή ζωή. Την ίδια στιγμή με χειρουργική ακρίβεια αποφεύγονται οπτικές ακρότητες (όπως ας πούμε στις ταινίες του Μιίκε) και η πλοκή παραμένει πειστική και γεμάτη ίντριγκα ως το τέλος. 

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΕΛΛΗΣ