Sucker Punch: Η Βαβέλ και η τσιχλόφουσκα

O Aπόστολος Κίτσος και ο Θοδωρής Τσαπακίδης
είναι δύο πολύ καλοί φίλοι, αλλά και την ίδια στιγμή
δύο άσπονδοι κινηματογραφικοί εχθροί.
Κάτι σαν τον Batman και τον Joker, τον Πιστολά και τον Σερίφη
ή τελικά τον Δόκτορα Τζέκυλ και τον Μίστερ Χάιντ;
Αντικείμενα της διαμάχης τους, το Sucker Punch του Ζακ Σνάιντερ.

Τζέκιλ: Σου άρεσε το Sucker Punch; Άσε, θα μαντέψω: καθόλου.

Χάιντ: Στα παιχνίδια έχει σήμανση για ποιες ηλικίες είναι κατάλληλα, το σινεμά πάσχει σ' αυτόν τον τομέα. Μισό λεπτό να βρω τις big bubble μου...

Τζ: Τι έγινε, συμφωνούμε με το καλημέρα; Αυτό ακριβώς ήταν το ταινιάκι, μια τσιχλόφουσκα με πολύ ωραία γεύση. Όσο κράτησε βέβαια...

Χ: Ομολογώ ότι σε ζηλεύω για την παιδικότητά σου, δεν θα πείραζε ωστόσο μια προειδοποίηση του τύπου: κατάλληλο κάτω των 15. Ειδάλλως είναι σαν να βγαίνεις με το πιπίνι, να ξεκινάς τη συζήτηση για την ανατολική φιλοσοφία και να σου λέει ότι πρέπει να φύγει γιατί αύριο έχει σχολείο.

Τζ: Ξέχασε ο Σνάιντερ να βάλει το ταμπελάκι με το «κάτω των 15», δεν θα τον σταυρώσουμε κιόλας… Άλλωστε αν έβλεπες το τρέιλερ –αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχουν- πάνω κάτω μέσα θα έπεφτες. Με το πιπίνι δε βγαίνεις για να συζητήσεις για ανατολίτικη φιλοσοφία, αλλά για να μασήσεις καμια… τσιχλόφουσκα. Στον Ταραντίνο γιατί σου άρεσε δηλαδή το ανατολίτικο μπακράουντ;

Χ: Νιώθω ειλικρινά ακατάλληλος να κρίνω αυτή την ταινία. Να ήμουν τουλάχιστον λάτρης των βιντεοπαιχνιδιών κάτι θα σκάμπαζα να πω, αλλά έτσι, απλώς βαραίνουν τα χρόνια στην πλάτη μου. Το Kill Βill το σταμάτησα στο μισό του ένα, ίσως και γι' αυτό δεν παθαίνω τραλαλά μόλις περνάει κάνα Αlfa Romeo Julieta. Η εν λόγω ταινία είναι κάτι μεταξύ του πάλαι ποτέ doom και κάποιου adventure (quest) παιχνιδιού . Όμως δεν ιντριγκάρει καν τον θεατή να λύσει το μυστήριο παράλληλα με την ηρωίδα, όλα είναι εκεί από την αρχή και απλώς εικονογραφούνται, ασφαλώς με τη δύναμη της φαντασμαγορίας, ανάλογης των στούντιο Ντίσνεϋ και με την αφέλεια της Κάντυ - Κάντυ. Κάτι με αναφορές στα γιαπωνέζικα χεντάι, κάτι στον αισθησιασμό του καμπαρέ και της δαντέλας και φυσικά οι απαραίτητες λάμες και σπαθιά. Γιατί όλος αυτός ο κόπος και η προσπάθεια; Αστείρευτο χρυσωρυχείο τα κόμικ απ' ό,τι φαίνεται. Κάτι σαν το περιοδικό Παρα Πέντε στο σινεμά. Έλα που εγώ διάβαζα τη Βαβέλ…

Τζ: Νομίζω ότι αυτή την φορά δεν πρέπει να το πολυζαλίσουμε, έτσι κι αλλιώς το ταινιάκι δεν είναι υψηλών απαιτήσεων. Ο σκηνοθέτης παίζει με την φόρμα, τα στυλ, τα εφέ και χρώματα και αφού βρίσκει παραγωγούς και του τα πληρώνουν, γιατί όχι? Ουσιαστικά έκανε ένα φιλμ που δεν βασίζεται σε κόμικ, αλλά ουσιαστικά είναι ένα κόμικ, μόνο που παίζουν άνθρωποι. Που και που, μία στις 100 και στις 200 ταινίες, χρειάζομαι μια τσιχλόφουσκα που να κάνει μεγάλες φούσκες (με ωραία γεύση όμως) για να καθαρίζει το μυαλό μου, να μη χρειάζεται να κρίνω, να εξηγήσω, να αναλύσω, να αναγνώσω τα δεύτερα και τα τρίτα επίπεδα, αλλά απλά να χαζέψω εκρήξεις, χρώματα, εφέ και ωραία κοριτσάκια. Και μετά, να επιστρέψω στην απαιτητική σινεφιλική καθημερινότητά μου (sic)!

Χ: ΟΚ λοιπόν, σ' αυτήν την περίπτωση «ΩΧ κάτι κόλλησε στο παπούτσι μου…». Ξέρεις, μικροί τα τρώγαμε κιόλας

Τζ: Ξέρω, από το πολύ το μάσημα μας έφευγαν τα σαγόνια