Διπλανός: Bowie, Abba και λευκή τρούφα…

Την Αλεξάνδρα Τζαβέλλα άνετα την χαρακτηρίζει κανείς σινεφίλ.
Που την χάνεις, που την βρίσκεις, μέσα στις σκοτεινές αίθουσες.
Το θέμα είναι ότι ακούει και τους γύρω της.
Δεν θά’θελες να είσαι ο διπλανός της.

Η διπλανή μου, ήταν 3 διπλανοί. Όχι σε καθίσματα αλλά σε ηλικία. Μόνη της στο σινεμά – γιατί και αυτό έχει τη σημασία του. Σιγουράκι σινεφίλ αλλά με εκπτώσεις – θα το εξηγήσω «παρακάτω». Με ρούχα που θα μπέρδευαν ακόμα και τους mods, με μίξη Bowie και ΑΒΒΑ που τρόμαξε ακόμα και τον τύπο στο μπαρ που αγόρασε πατατάκια και μπύρα – ζωή να χει η καρδιά της. Και τους διπλανούς της. Μωβ κολλάν, ασημένια παπούτσια, καφέ πουλόβερ και ένα μυστήριο χαμόγελο. Την έχω πετύχει 2-3 φορές στον Δαναό. Υπόσχομαι ότι την επόμενη φορά θα της κάνω μίνι συνέντευξη - εάν και εφόσον την προλάβω – και αυτό θα το εξηγήσω «παρακάτω».

Είχαμε πάει να παρακολουθήσουμε – που για μια ακόμη φορά αποθέωσε με τα ρούχα της και την εν γένει παρουσία της το Γαλλικό σινεμά- το «Les petits mouchoirs», (κανονική μετάφραση Μικρά Λευκά Χαρτομάντηλα). Ο διανομέας το βάφτισε «Μικρά Αθώα Ψέματα» που αγγλιστί σημαίνει τα ψέματα που λένε τα μικρά παιδιά. Σαν τη Διπλανή μου, την υπερήλικη κόρη του μπαμπά της. Κυριολεκτώ, η καμπούρα της σίγουρα έχει υπάρξει τσουλήθρα για τα παιδιά της, τα εγγόνια της (μακάρι να τα φέρει στο σινεμά να δω τι θα φοράνε) και άλλα παιδάκια που σίγουρα θα γουστάρουν το Star Trek ακόμα. Η ταινία, κακέκτυπο του «The Big Chill» (1983), την οποία τίμησε με τα ρούχα της προφανώς, με άρωμα όμως λευκής τρούφας, «Cheateau De Rotschild» και Γαλλικού κέρατου, αξίζει να τη δει κάποιος, ο οποίος γνωρίζει – και- Γαλλικά. Γιατί η Θεά Διπλανή μου γελούσε με όλες τις ομολογουμένως καλές ατάκες – και υπάρχουν πολλές στην ταινία – πριν σκάσουν οι υπότιτλοι. Και γελούσε δυνατά. Κι ας έτρωγε τα πατατάκια.

Η Μαριόν Κοτιγιάρ – ο Λιονέλ Μέσι – της ταινίας, μέτρια. Η ταινία εξαιρετική. Κλασσική Γαλλία με τα ερωτικά δράματα και συμπλέγματα που κουβαλάει από την εποχή του Λουδοβίκου ΙΔ’. Και εξηγώ το «παρακάτω». Η Διπλανή μου, όπως πάντα, φεύγει στο διάλειμμα, σκυφτή ελέω καμπούρας,, με μυστήριο χαμόγελο ανεβαίνοντας τις σκάλες του Δαναού. RESPECT για την εκκεντρικότητά της. Την επόμενη φορά θα της μιλήσω προκειμένου να την πείσω να δει τους τίτλους τέλους μιας ταινίας – όχι της ζωής της. Και αν μείνει θα την κεράσω ένα ποτήρι κρασί στο τέλος για να είναι πάντα διπλανή μου. Στις Γαλλικές ταινίες όμως.