Δύο Καπνισμένες Cannes: Morning Glory

Burger ή γεμιστά?

O Aπόστολος Κίτσος και ο Θοδωρής Τσαπακίδης
είναι δύο πολύ καλοί φίλοι, αλλά και την ίδια στιγμή
δύο άσπονδοι κινηματογραφικοί εχθροί.
Κάτι σαν τον Batman και τον Joker, τον Πιστολά και τον Σερίφη
ή τελικά τον Δόκτορα Τζέκυλ και τον Μίστερ Χάιντ;
Αντικείμενo της διαμάχης τους, το Morning Glory του Ρότζερ Μίτσελ.
 

Xάιντ: Αυτό που έχω να πω για την ταινία... Ποια ταινία είπαμε;

Τζέκιλ: Ας πούμε το Morning Glory

Χ: Ναι ρε φίλε, αυτή είπαμε! Ξεχνάω. Όσο κι αν προσπαθώ να τη θυμηθώ, είναι σαν τα burger: τι cheeseburger, τι hamburger, όλα ίδια είναι. Εντάξει, όχι τόσο βαριά για το στομάχι. Parfait κινηματογραφική δίαιτα ενόψει Φεστιβάλ γαλλικού κινηματογράφου.

Τζ: Νόστιμα τα μπέργκερ όμως, ε? Δηλαδή μια Κυριακή μεσημέρι που τόσες φορές έχεις ψάξει να δεις κάτι εύπεπτο, να μη σου κάτσει στο στομάχι, δεν την έβλεπες?

Χ: Τα τρώω, και τα καταπίνω… Όταν έχω κατάθλιψη για να μοιραστώ την αστική ευδαιμονία. Είναι όμως lifestyle πρώτης. Θα φανταζόσουν ποτέ τον σκληρό μπάτσο να τρώει φασολάκια της μαμάς ή τον 007 γεμιστά; Όχι. Βάλε λοιπόν μια κλισέ απ’ όλα.

Τζ: Μια ταινία που μιλάει για τα στερεότυπα και απευθύνεται βασικά σε ανθρώπους που ζουν με αυτά, εσύ την θέλεις ρηξικέλευθη και τολμηρή; Από τον Άρη κατέβηκες; Να ψάξεις να δεις μια γαλλική αντίστοιχη, να σε πάει και ένα βήμα παραπέρα. Εδώ θα δεις ασφάλεια στην παραγωγή και στο κάστινγκ, θα σκάσεις το χαμογελάκι με τον Χάρισον Φορντ που παίζει μια χαρά και θα πεις και ένα τραγούδι. Πρωϊνάδικου κατά προτίμηση.

Χ: Αυτό λέω και εγώ. Θα πρέπει μάνι μάνι να μάθω τραγούδι πρωϊνάδικου, θα πρέπει να παραιτηθώ από τις επιλογές μου και στο επόμενο περιοδικό να επιλέξω φραστικές ακροβασίες του τύπου: «Τι λες μωρή κωλ…ίδα;» για να τραβήξουμε το φιλοθεάμον κοινό, θα πρέπει να παραδεχτώ ότι στη μάχη μεταξύ ενημέρωσης και ξεφτίλας κέρδισε η ξεφτίλα, θα πρέπει να μην βλέπω τη γυναίκα μου και να προετοιμάζομαι on line, stand by (και άλλοι αγγλισμοί) για να εντοπίσω ό,τι μπορεί να έλξει τα χυδαιότερα αισθήματα του κοινού και θα πρέπει ετοιμάσω και καμιά αλληγορία μετά μαγειρικής για τη φιλία και την αλληλεγγύη...

Tζ: Έχεις επιλογή όμως. Α) Να μη δεις πρωϊνάδικο. Β) Να μη δεις ταινία που μιλά για πρωϊνάδικο. Και η ζωή σου θα συνεχίσει να ρέει μέσα στην ποιότητα. Από τη στιγμή που το κάνεις όμως, καλό είναι να δεις ότι και το καλοφτιαγμένο σκουπίδι που θα ξεγελάσει, θα χωνευτεί και θα παρηγορήσει, θέλει τέχνη. Μεγαλύτερη από την τέχνη που δημιουργεί το καλλιτέχνημα. Και η τηλεόραση έχει γκάζια, έχει άγχη, η καριέρα έχει ζόρι. Μπορείς φυσικά να επιλέξεις να γίνεις μεταφραστής ή συγγραφέας ή ζωγράφος και να δουλεύεις ήσυχα και ωραία από το σπίτι σου και να μιλάς για το μεγαλείο της διαδραστικότητας του Μπρεχτ. Είναι και αυτός ένας δρόμος.

Χ: Τηλεοπτικός είναι και ο Τσίμας, τηλεοπτικός και Κούλογλου. Δεν μπορώ να τους φανταστώ σε πρωινή εκπομπή με την Κορομηλά. Λαϊκό μέσο η τηλεόραση και μεγάλης απήχησης, παρηγοριά της γιαγιάς κλπ... Η γιαγιά που μένει στο κάτω διαμέρισμα παρεμπιπτόντως της χάλασε ένα διάστημα η κεραία, ε, δεν θα το πιστέψεις: κάθισε κάνα δυο μέρες έξω στα σκαλάκια και γνώρισε τη γειτόνισσα. Τώρα είναι αχώριστες φίλες... και βλέπουν την Πάνια στη διαπασών. Όλα θέλουν την ισορροπία τους. Το ερώτημα για μένα είναι τι θεωρεί αυτονόητο η ταινία. Με τα κλισέ που πρεσβεύει και που φαίνεται να γεμίζουν το κινηματογραφικό ορίζοντα, σε λίγο θα το ξεχάσεις το γαλλικό σινεμά γιατί δεν θα διαφέρει από εκείνο στην άλλη πλευρά του Ωκεανού. Δεν αναρωτήθηκες ποτέ γιατί δεν γίνονται mainstream κομεντί με ήρωες σαν την Πόπυ από το Happy go Lucky; Ή σαν τον ήρωα από το δικό μας Χάρισμα;

Τζ: Με τόσα σκουπίδια που παράγονται από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, καλό είναι να αναγνωρίζουμε μια αξιοπρεπή προσπάθεια. Το φιλμάκι είναι καλοπαιγμένο και από τους 3 πρωταγωνιστές, έχει καλό ρυθμό, βλέπεται θαυμάσια. Ξεχνιέται αμέσως μετά, βέβαια...

Χ: Τι λέγαμε; Φιλμάκι; Ποιο φιλμάκι; Ναι, ναι... Κινέζος. Καλύτερα. Πάω να φάω μπριάμ με τον Σούπερμαν.

Τζ: Για ενδοσκόπηση, στον Τριφό και τον Μπέργκμαν. Καλή και η ομελέτα αν βάζεις φρέσκα υλικά. Γίνεται σε 10 λεπτά και χορταίνει μια χαρά. Ποιος κάθεται να φτιάξει μπριάμ... Δεν υπάρχει χρόνος, έχουμε και δουλειές.

Χ: Φριτάτα γκλόρυ! (Φριτάτα λένε την ιταλική ομελέτα που φτιάχνει ο Φορντ στο ψυχοπονιάρικο φινάλε της ταινίας). Την καλύτερη ατάκα την έχει πει ο Κιούμπρικ δια στόματος Κίντμαν στο φινάλε του Eyes wide shut: «Δεν γαμιόμαστε!» (τις Κυριακές τα μεσημέρια)...