"Τoxic town": Ρεαλιστικές σάρκινες ηρωίδες της εργατικής τάξης

Σύνοψη: Η σειρά βασίζεται στα πραγματικά γεγονότα του περιβαλλοντικού σκανδάλου που σημειώθηκε στην αγγλική πόλη Κόρμπι μεταξύ του 1985 και του 1997, οδηγώντας στον τριπλασιασμό των γεννήσεων παιδιών με παραμορφωμένα άκρα κατά την εν λόγω περίοδο.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Chouchou": Ρισκάρει με ένα "απαγορευμένο" θέμα, αλλά τελικά δικαιώνεται

Μετά από δεκαετή δικαστικό αγώνα, οι μητέρες των παιδιών αυτών κατάφεραν εν τέλει το 2009 να αποδείξουν τη συσχέτιση των πλημμελών μέτρων ασφαλείας του project απορρύπανσης της πόλης και των δυσπλασιών των βρεφών. Έτσι, έγραψαν δικαστική ιστορία, καθώς για πρώτη φορά συσχετίστηκαν οι ατμοσφαιρικοί ρύποι με τα προβλήματα υγείας των εμβρύων, και δόθηκε από το Δημοτικό Συμβούλιο αποζημίωση στις πληγείσες οικογένειες. 

Άποψη: Ο Τζακ Θορν (ναι, ο σεναριογράφος του Adolescence) δείχνει να εμπνέεται από τις ιστορίες της βρετανικής εργατικής τάξης, αλλά και να ξέρει πώς να τις αποτυπώνει με ρεαλισμό και «τόσο – όσο» υπαινικτική λεπτομέρεια.

Μολονότι σαφώς δεν πλησιάζει εδώ το ως τώρα magnum opus του με την «Εφηβεία» και την αφοπλιστικά πολυεπίπεδη λεπτοβελονιά της, χτίζει ένα εντελώς διαφορετικό υφολογικά, μα σε καμία περίπτωση αδιάφορο σύμπαν: αληθοφανές, γλυκόπικρο, με διάσπαρτες comic relief νότες και μακριά από εύκολες σεναριακές λύσεις δαιμονοποίησης των όποιων «villains» με όρους καρικατούρας.

Υποστηριζόμενος από τη νευρώδη, ευέλικτη σκηνοθεσία της Μίνκι Σπάιρο και τις δυνατές ερμηνείες σύσσωμου του cast (με την Τζόντι Ουίτακερ να ξεχωρίζει στο ρόλο της Σούζαν ΜακΙντάιρ, της μητέρας που συντόνισε τον αγώνα όλων των γυναικών των οποίων τα βρέφη επηρεάστηκαν από τη μόλυνση), παραδίδει και πάλι μια ιστορία σε 4 συνέχειες που προσφέρεται για binge watching.

Το Toxic Town σίγουρα δεν αποφεύγει εντελώς ορισμένα κλισέ του είδους του: η αύρα «Δαυίδ εναντίον Γολιάθ», το αρχέτυπο του έντιμου δικηγόρου που ασκεί λειτούργημα και στέκεται με ανιδιοτέλεια στο πλευρό του αδικημένου, η δίχως εσωτερικές έριδες συνύπαρξη ετερόκλητων ατόμων χάριν ενός «ανώτερου ιδανικού».

Εντούτοις, αφηγείται αποτελεσματικά την ιστορία του και προσεγγίζει χαρακτηρολογικά τις γυναίκες που την έγραψαν στην πραγματική ζωή με έναν τρόπο ζεστόκαρδο αλλά σε καμία περίπτωση μπανάλ.

Μακριά από τα κοινωνικά εδραιωμένα στερεότυπα των «τέλειων» μαμάδων, που ορίζονται οντολογικά αποκλειστικά και μόνο από αυτήν τους την ιδιότητα, η σειρά πλάθει ρεαλιστικές, «σάρκινες» ηρωίδες.

Οι γυναίκες που διεκδίκησαν δικαιοσύνη για τα παιδιά τους δεν είναι ηθικά άμεμπτες, επειδή είναι «μανούλες». Αντιθέτως, είναι κανονικοί άνθρωποι, που βρίζουν, πίνουν, θυμώνουν, κάνουν one night stands, ή και επιτελούν περισσότερο παραδοσιακούς έμφυλους ρόλους (π.χ. «οικιακά»), πάντως επ’ουδενί δεν παρουσιάζονται ως μονόλιθος.

Υπάρχουν τόσες διαφορετικές μητρότητες όσες κι οι γυναίκες που τις ενσαρκώνουν, και καμιά τους δεν φέρει ηθικό πλεονέκτημα έναντι της άλλης. Ίσως, λοιπόν, αυτό που κάνει καλύτερα το Toxic Town είναι να μπολιάζει τη mainstream τηλεόραση με αυτήν την υπενθύμιση.