"Shardlake" season 1: Whodunit στο Όνομα Του Ρόδου

Σύνοψη: Μετά από τον μυστηριώδη θάνατο ενός επιτρόπου σε ένα απομακρυσμένο Καθολικό μοναστήρι, ο Tόμας Κρόμγουελ, βοηθός του Ερρίκου  Η, στέλνει τον ευφυή Μάθιου Σάρντλέικ να βρει τον δολοφόνο.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Chouchou": Ρισκάρει με ένα "απαγορευμένο" θέμα, αλλά τελικά δικαιώνεται

Άποψη: Εάν σας θυμίζει κάτι η παραπάνω σύνοψη είναι γιατί το concept «απομονωμένο μοναστήρι, μυστηριώδεις φόνοι και οξυδερκής ξένος που σπεύδει για να λύσει το whodunit» είναι η υπόθεση από το «Όνομα του Ρόδου». Βέβαια, αν και τα πλούσια και ποικίλα νοήματα του Ουμπέρτο Έκο δεν τα φτάνει, ο Σ. Τζέι. Σάνσομ (συγγραφέας του “Shardlake Series”) στήνει μία ενδιαφέρουσα ιστορία, με γρήγορη πλοκή και με μυστήριο, για την οποία βάζει μπροστά έναν χαρακτήρα που εκείνη την εποχή δεν έχαιρε εκτίμησης, αλλά φόβου, αηδίας και υποτίμησης. Ο Σάρντλεικ, λοιπόν, είναι δύσμορφος στην όψη όμως είναι ο μόνος που μπορεί να τα βάλει με τον Θεό.

Ξεφεύγοντας γρήγορα από τον κίνδυνο να φανεί φτωχό και μη πειστικό από άποψη σκηνικών (πρώτη επιτυχία της παραγωγής εδώ), το “Shardlake” κάνει εκκίνηση με τον Σον Μπιν (μην αναρωτηθείτε πολύ για το μέλλον του στην σειρά), στον ρόλο πολιτικής προσωπικότητας που ξέρει τι θέλει. Μετά βέβαια τα φώτα πέφτουν επάνω στον πολύ ταλαντούχο νεοφερμένο Άρθουρ Χιουζ (“Help”), ο οποίος αντιλαμβάνεται πολύ καλό τον ρόλο του και τον υπηρετεί σε όλες τις εκφάνσεις του, είτε είναι ευάλωτος είτε καταδικάζει σαν ανώτερος δικαστής.

Πλάι του, για να τον ελέγχει βρίσκεται ο Άντονι Μπόιλ (“Tetris”), ο οποίος σταδιακά θα συνεισφέρει πραγματικά στην λύση του μυστηρίου, όσο αυτό μπερδεύεται και οι έμπιστοι χαρακτήρες λιγοστεύουν. Είναι γεγονός ότι μετά από ένα σημείο η σειρά μπορεί να θυμίσει και λίγο Άγκαθα Κρίστι, αλλά αυτό το μετράμε στα πλεονεκτήματά του. Ακόμα ένα από τα πλεονεκτήματά του είναι και το πολιτικό-θρησκευτικό φόντο που εξελίσσεται σε σωστό ιστορικό πλαίσιο αναφορικά με τα τότε συμφέροντα και τις διάφορες πιέσεις εξουσίας.

Προφανώς, ο συγγραφέας εμβάθυνε πολύ στο θέμα όμως συγχαρητήρια αξίζουν και στους σεναριογράφους που κατάφεραν να αποδώσουν το υπάρχον κλίμα σε λίγα μόλις επεισόδια.

Επιπλέον, καθ’ όλη την πορεία δραματικοί μονόλογοι και ευφάνταστες, έμμεσες απειλές ανεβάζουν πολύ το σενάριο, και την θέαση εν γένει. Ο Σάρντλεικ χρεώνεται πολύ καλές σκηνές με ατόφιο συναίσθημα, ανεξαρτήτως τους ύφους που απαιτείται κάθε φορά, καθώς όπως είπαμε ο ηθοποιός ξέρει να χειρίζεται τον ρόλο του και με το παραπάνω.

Μία τέτοια καλή προσπάθεια στο genre όπως είναι η σειρά του Disney Plus ίσως περάσει απαρατήρητη, χωρίς να γίνει αντιληπτή από το κοινό, όμως αυτό δε σημαίνει πως έτσι θα έπρεπε να είναι. Γιατί η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμαστε σκεπτόμενους και  χαρακτήρες, και ο Σάρντλεικ είναι ένας από αυτούς.