Πως το πάθος για τον Καραβάτζο έγινε η εμμονή του Τομ Ρίπλεϊ

Ο Ripley του Steven Zaillian για το Netflix είναι σίγουρα αλλιώτικους από τους άλλους, τους ηλιόλουστους και μεσογειακούς Αλέν Ντελόν στο Γυμνοί στον Ήλιο και Ματ Ντέιμον στον Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλεϊ. Πιο σκοτεινός και πιο ρεαλιστικός και τραχύς τόνος που βέβαια πάει πιο κοντά στην γραφή της Πατρίσια Χάισμιθ και στα βιβλία της με ήρωα τον Ρίπλεϊ. Για να το πετύχει αυτό, ο Zaillian το πήγε ένα βήμα παρακάτω: επηρεάστηκε από τον ιταλό ζωγράφο του τέλους του 16ου και αρχών 17ου αιώνα, του Μπαρόκ, Καραβάτζο.

ΣΧΕΤΙΚΑRevelations

«Οι αναφορές στον Καραβάτζο δεν υπάρχουν στο βιβλίο» ανέφερε ο δημιουργός σε συνέντευξή του σε podcast του IndieWire. «Αυτό βασίστηκε  στο πρώτο μου ταξίδι στην Ιταλία (στις αρχές των 80s). Τότε είναι που ανακάλυψα τον Καραβάτζο και ενθουσιάστηκα με τους πίνακές του. Και τότε έκανα το ίδιο πράγμα (με τον Τομ στο Ripley), άρχισα να διαβάζω για την ζωή του». Ένιωσε μια παραλληλία με τον ήρωά του, οπότε του φάνηκε φυσικό, όπως ο ίδιος, έτσι και εκείνος στο ταξίδι του στην Ιταλία με έναν ζωγράφο, να θέλει να ενταχθεί στον κόσμο του ζωγράφου, ενός καλλιτέχνη συνδυασμένου με τις έντονες φωτοσκιάσεις, με σκοτάδια και βιαιότητα. Άλλωστε, όπως ο Ρίπλεϊ, έτσι και ο Καραβάτζο έχει εμπλακεί σε φημολογούμενα εγκλήματα και παραπτώματα, έχει συνδεθεί με φόνους και η τέχνη του με αρκετούς αποκεφαλισμούς, ενώ η σεξουαλικότητά του ακόμα είναι αμφίβολη.

H άποψή μας για το Ripley του Netflix

Στο δεύτερο επεισόδιο, σε ένα ταξίδι στην Νάπολη, ο Τομ βλέπει το έργο «Madonna and Child» του ζωγράφου. Ο Ντίκι, ο φίλος του, ενημερώνει τον Τομ πως «το ζωγράφισε όταν ήταν 36, έναν χρόνο  μετά αφότου δολοφόνησε κάποιον στην Ρώμη». Ο Zaillian το είδε ως ευκαιρία «το να τον έχω να ενδιαφέρεται για τους πίνακες, υπάρχει μια σύνδεση ανάμεσα στους δύο δολοφόνους (Ρίπλεϊ και Καραβάτζο)». Στα επόμενα επεισόδια η σύνδεση γίνεται εντονότερη. Στο τρίτο και πέμπτο επεισόδιο που παραδέχεται την δολοφονία, καταφεύγει στην Ρώμη όπου έρχεται σε επαφή και με άλλα έργα του διαβάζοντας περισσότερα πράγματα για την πολυτάραχη ζωή του, ιδίως την τελευταία δεκαετία, όπου προσπαθεί να ξεφύγει από τις αρχές και την τιμωρία, φτάνοντας μέχρι και την Μάλτα. Έτσι λοιπόν, ξαφνικά στο όγδοο επεισόδιο, τα πρώτα τέσσερα λεπτά είναι ένα flashback στο 1603, με την αστυνομία της εποχής και ένα θύμα δολοφονίας. Ο Καραβάτζο βρίσκει καταφύγιο μέσω της Via Appia στο Παλάτσο Κολόννα με το μαχαίρι στα χέρια του. Αργότερα στο ίδιο επεισόδιο υπάρχει ένα ακόμα τρίλεπτο σύνδεσης των δύο αντρών.

Ο Zaillian δεν εμπνεύστηκε μόνο από την ζωή του ζωγράφου, αλλά και από την τέχνη του, μιας και τα χρώματά του και τα καδραρίσματα παραπέμπουν στον τρόπο που ζωγραφίζει το θείο ή μη δράμα στις σκηνές του ο μπαρόκ καλλιτέχνης. Ο διευθυντής φωτογραφίας, Robert Elswit, χρησιμοποιεί με παρόμοιο τρόπο το φως και την σκιά, μέσω των χρωματισμών του. Στο πέμπτο επεισόδιο υπάρχει η σκηνή της ανακάλυψης του πτώματος. «Δεν υπήρχαν καθόλου φώτα εκει. Ούτε φώτα δρόμου. Δεν υπήρχε το φως του φεγγαριού. Τίποτα. Μου θύμισε πώς οι τοπιογράφοι του 16ου αιώνα έκαναν τα νυχτερινά τοπία». Ζωγραφική και τηλεόραση σε μια αρμονική σύζευξη.