Ο Αλέν Ντελόν πέθανε ήσυχα στον ύπνο του

Ξεκάθαρα ο ομορφότερος άνδρας ηθοποιός στην ιστορία, άφησε χθες την τελευταία του πνοή. Ο Αλέν Ντελόν πέθανε ήσυχα στον ύπνο του σε ηλικία 88 ετών, όχι με ευθανασία -όπως είχε αποφασίσει πριν μερικά χρόνια, αλλά πλάι στην οικογένειά του και τα αγαοημένα του πρόσωπα.

ΣΧΕΤΙΚΑΑφιέρωμα Αλέν Ντελόν στο θερινό Cine Paris στην Πλάκα

Άφησε πίσω του μια σπουδαία καριέρα με αξέχαστες ερμηνείες και ταινίες που τον καθιέρωσαν ως έναν από τους μεγαλύτερους σταρ του γαλλικού και παγκόσμιου σινεμά.

Ο Αλέν Ντελόν , γεννημένος στις 8 Νοεμβρίου 1935 στο Sceaux (Hauts-de-Seine), έκανε τα πρώτα του βήματα στον κινηματογράφο στα τέλη της δεκαετίας του 1950, στην ταινία «Quand la femme s’en mêle» του Ιβ Αλεγκρέ.

Η καριέρα του ξεκίνησε όταν ένας σκάουτερ τον εντόπισε κατά τη διάρκεια ενός κάστινγκ στο περιθώριο του Φεστιβάλ Καννών. Για τον Ντελόν ουσιαστικά όλα ξεκίνησαν με τον ρόλο του στην ταινία «Plein Soleil»/1960 του Ρενέ Κλεμέντ, όπου ενσάρκωσε τον Tom Ripley, έναν από τους πιο διάσημους και αμφιλεγόμενους χαρακτήρες της λογοτεχνίας.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, ο Ντελόν συνεργάστηκε με μερικούς από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του γαλλικού σινεμά. Καθοριστική υπήρξε αυτή με τον Ζαν Πιέρ Μελβίλ και το υποδειγματικό νουάρ «Le Samouraï»/1967, σπουδαίες στιγμές υπήρξαν επίσης τα "Ο Ρόκο και τα αδέρφια του"/1960 του Λουκίνο Βισκόντι, "Η έκλειψη"/1962 του Μικελάντζελο Αντονιόνι, «Sicilian clan»/1969 του Ανρί Βερνέιγ, «Le Cercle Rouge»/1970, επίσης του Μελβίλ.

Η δεκαετία του 1970 ήταν επίσης σημαντική για την καριέρα του Ντελόν, με επιτυχίες όπως «Borsalino» (1970) του Ζακ Ντερέ, όπου συνεργάστηκε με τον Ζαν Πολ Μπελμοντό, «Red sun»/1971 του Τέρενς Γιανγκ, «Α cop»/1972 για μία ακόμη φορά με τον Ζαν Πιέρ Μελβίλ στη σκηνοθεσία, «Zorro»/1975 του Ντούτσιο Τεσέρι, «Mr. Klein»/1976 του Τζόζεφ Λόουζι.

Στη συνέχεια ασχολήθηκε και με την παραγωγή, ενώ οι επιτυχίες δεν συνεχίστηκαν με τον ίδιο ρυθμό: συνεργάστηκε με τον Ζαν Λικ Γοντάρ (New Wave» και τον Μπερτράν Μπλιέ (Our History), την Ανιές Βαρντά (One hundred and one nights) ενώ σκηνοθέτησε και ο ίδιος τον εαυτό του στο «To ill a cop» το 1981.

Το 1985 κέρδισε το Βραβείο Σεζάρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στο Η ιστορία μας (1984). Το 1991, έλαβε το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλίας. Στο 45ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου του απονεμήθηκε η τιμητική Χρυσή Άρκτος. Επίσης το 2019 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών, έλαβε τον τιμητικό Χρυσό Φοίνικα για την συνολική προσφορά του στην έβδομη τέχνη.

Η προσωπική ζωή του δεν έμεινε μακριά από τις στήλες των εφημερίδων, καθώς η ανάμειξή του στην υπόθεση Μάρκοβιτς και αργότερα οι διαμάχες μεταξύ των παιδιών του για την κληρονομιά, οι κατηγορίες για κακοποίηση γυναικών («ναι έχω χαστουκίσει γυναίκα κάποιες φορές, αν αυτό με κάνει ματσό, είμαι ματσό») και ομοφοβία (ήταν κατα της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια), αλλά και η δημόσια στήριξή του προς την γαλλική ακροδεξιά.

«Ημουν απίστευτα τυχερός. Υπήρξα ευτυχισμένος σε όλη μου τη ζωή. Γύρισα ταινίες με τους καλύτερους. Το παρελθόν μου ήταν συναρπαστικό. Το σήμερα δεν συγκρίνεται. Μια τέτοια ζωή δεν έρχεται δύο φορές. Δεν μετανιώνω για τίποτα».