Beatles '64

Σύνοψη: Το χρονικό της πρώτης "απόβασης" των θρυλικών Beatles στις ΗΠΑ το 1964 και της εμφάνισής τους στο σόου του Ed Sullivan που έκανε ρεκόρ τηλεθέασης, σε μια συγκυρία που η χώρα προσπαθεί να συνέλθει από το τραύμα της δολοφονίας Kennedy.

Άποψη: Παρότι δεν λέει πολλά καινούρια πράγματα για τα πολυαγαπημένα Σκαθάρια της ροκ, το ντοκιμαντέρ του David Tedeschi είναι σκέτη απόλαυση για πολλούς λόγους.

Μεταξύ άλλων, για το πολύτιμο υλικό που κινηματογράφησαν πίσω στο 1964 οι θρυλικοί αδερφοί Maysles, για τον τρόπο με τον οποίο οι αφηγήσεις μπλέκουν εύστοχα πολιτισμό και πολιτική αλλά και για τις γεμάτες ζωή προσωπικότητες των ίδιων των Beatles, την ευαισθησία του John, τη σοφία του Paul, την καλοσύνη του George και το χιούμορ του Ringo.

Και φυσικά η αύρα της νοσταλγίας «χτυπάει» τόσο αυτούς που έζησαν εκείνες τις εποχές και είδαν το φαινόμενο «εν εξελίξει» όσο και άλλους που δεν τις πρόλαβαν, αλλά μπορούν να κάνουν τις συγκρίσεις του τότε με το τώρα όσον αφορά τη βιωματικότητα της εμπειρίας της μουσικής, πριν έρθει το αναπόφευκτο χάσμα με τη γεωμετρική αύξηση της εξ αποστάσεως έκθεσης, αρχικά μέσω της τηλεόρασης και αργότερα μέσω του διαδικτύου. Χωρίς να παραμερίζεται βέβαια το ότι, κάτω από το πέπλο των όμορφων αναμνήσεων, οι καιροί εκείνοι ήταν εξαιρετικά δύσκολοι από πολλαπλές απόψεις.

Έχουν πολύ ενδιαφέρον μερικά από τα συμπεράσματα τα οποία εξάγονται, από το πώς οι επιρροές στην τέχνη ανακυκλώνονται και καταλήγουν να δημιουργούν κάτι νέο (οι βρετανοί Beatles εμπνέονται από τη μουσική αφροαμερικανών καλλιτεχνών όπως ο Little Richard κι εξάγουν το δικό τους προϊόν στη χώρα που αποτέλεσε ουσιαστικά ο πομπός της δικής τους δημιουργικής διαδικασίας), μέχρι το πώς το πρωτοποριακό συγκρότημα υπήρξε μια ανεπίσημη απαρχή ενός εναλλακτικού πρότυπου αρρενωπότητας που πήγαινε κόντρα σε άλλα παραδείγματα του χώρου όπως ο Elvis.

Ο αμερικανοκεντρισμός της οπτικής που υιοθετείται δεν είναι ύπουλος (ακόμη και αν ξενίζει κάπως η απόφαση η ταινία να «ανοίξει» με τον JFK αντί για την τετράδα που αποτελεί τον θεματικό πυρήνα), είναι απλά η έμφυτη ματιά των συντελεστών γύρω από το πώς εξέλαβαν, είτε ενώ διαδραματιζόταν είτε μέσω μαρτυριών, την άνοδο της μπάντας στον κολοφώνα της δόξας της.

Ενώ όλες οι ιστορίες που μοιράζονται τα πρόσωπα που μιλάνε μπροστά από τον φακό έχουν και κάτι να προσθέσουν, είτε αυτό είναι προσωπικής φύσεως είτε ένα κομμάτι στο ευρύτερο παζλ εκείνης της περιόδου που έχει γίνει περισσότερο αντίληπτο από τα ίδια με το πέρασμα του χρόνου.

Οι φαν των Fab Four κάθε ηλικιακού γκρουπ αποκλείεται να μη μείνουν τουλάχιστον ευχαριστημένοι, αλλά και σαν κατασκευή από μόνο του το φιλμ χαρακτηρίζεται από αρτιότητα και κινητοποιεί την προσοχή. Και ψυχαγωγική αξία υπάρχει, αλλά και μετρημένη συγκίνηση που, ευτυχώς, δεν τραβάει τον θεατή από το μανίκι.