Berlinale 2025: To ΜΟVE IT γράφει για ταινίες - Μέρος 5ο

Ταινίες, ταινίες, ταινίες, πολλές, αμέτρητες στο Φεστιβάλ Βερολίνου, δε γίνεται να τις δεις όλες. 

ΣΧΕΤΙΚΑΒerlinale 2025: Tα πορτραίτα των πρωταγωνιστών

Η ομάδα του MOVE IT (το ελληνικό μέσο με τους πολυπληθέστερους διαπιστευμένους κριτικούς στο φεστιβάλ της γερμανικής πρωτέυουσας) ξημεροβραδιάζεται στα σκοτάδια των κινηματογραφικών αιθουσών της Berlinale και παρακολουθούμε όσο το δυνατόν περισσότερες γίνεται, αντέχουμε και μπορούμε. Και γράφουμε κριτικές που προφανώς θα διαβάσετε μόνο εδώ. 

Και μέσα σε αυτές, σταθερά ανακαλύπτουμε κάποια διαμαντάκια σε κάθε διοργάνωση που θα μας απασχολήσουν τους προσεχείς μήνες και ελπίζουμε να πάρουν διανομή, ή έστω να προβληθούν σε κάποια ελληνικά φεστιβάλ. 

Αυτές είναι τρεις που είδαμε από τo τμήμα των Special Screenings: 

The Old Woman with the Knife, του Μιν Κου Ντονγκ

Σύνοψη: H Hornclaw είναι μια θρυλική πληρωμένη δολοφόνος που εργάζεται για μια οργάνωση που εξολοθρεύει τους χειρότερους εκπροσώπους του ανθρώπινου είδους. Έχοντας πλέον πατήσει τα εξήντα, η Hornclaw συνεχίζει ακάθεκτη το έργο της, κρύβοντας επιμελώς από τους συναδέλφους της ότι έχει αρχίσει να αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας. Όταν ο Bullfight, ένας νεαρός του οποίου το δολοφονικό ταλέντο μπορεί να συγκριθεί μόνο με το δικό της, κάνει την εμφάνισή του στην οργάνωση, μια υπόθεση από το παρελθόν έρχεται ξανά στην επιφάνεια και απειλεί τόσο τη ζωή της Hornclaw όσο και αυτή των ανθρώπων για τους οποίους νοιάζεται.

Γνώμη: Το σινεμά της Νότιας Κορέας λατρεύει τις αιματηρές ιστορίες εκδίκησης και το “The Old Woman with a Knife” αποτελεί μια νέα προσθήκη στο είδος που μπορεί να μην επανεφεύρει τον τροχό, αλλά προσφέρει ένα χορταστικό αλλά εν τέλει άνισο δίωρο δράσης, όπου η μάχη ανάμεσα στη νιότη και τα γηρατειά είναι κυριολεκτική.

Ο Μιν Κου-Nτονγκ (“Memento Mori”) σκιαγραφεί το πορτρέτο μιας badass εκτελέστριας που αρνείται πεισματικά ότι “σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν”, και είναι πραγματικά αναζωογονητικό να βλέπεις μια γυναίκα άνω των εξήντα να ρίχνει βρωμόξυλο και να ξεπαστρεύει ανθρώπινα σκουπίδια, Όμως, αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να απογειώσει την ταινία που, ενώ ξεκινά με φόρα, κάπου ξεφουσκώνει στην πορεία, με τα flashback να λειτουργούν περισσότερο αποπροσανατολιστικά παρά διαφωτιστικά, και κάθε συναισθηματικά φορτισμένη σκηνή να ακολουθείται αναγκαστικά από μια σκηνή δράσης, μην αφήνοντας έτσι περιθώριο στους χαρακτήρες να αναπνεύσουν.

Το ίδιο συμβαίνει και με το παιχνίδι γάτας και ποντικού που αναπτύσσεται ανάμεσα στην Hornclaw και τον νεαρό Bullfight: δεν έχει αρκετά twists and turns για να σε κρατήσει σε απόλυτη εγρήγορση, με την τελική τους αναμέτρηση να χάνει έτσι κάτι από την τραγική υπόσταση που θα μπορούσε να τοποθετήσει το “The Old Woman with the Knife” στο πάνθεον ταινιών όπως το “Old Boy” ή το “I Saw the Devil". Χρυσαυγή Πατσάκη (5,5/10)

After this death, του Λούτσιο Κάστρο

Σύνοψη: Η Ίζαμπελ (Μία Μαέστρο) ξεκινά μια παθιασμένη, παράνομη σχέση με τον Έλιοτ (Λι Πέις), τον frontman μιας μπάντας με φανατικούς οπαδούς. Λίγο καιρό μετά, η μυστηριώδης εξαφάνισή του και μια ακόμη μεγάλη απώλεια θα σπρώξουν την Ίζαμπελ προς την απόγνωση, από την οποία δεν μπορεί να βρει παρηγοριά στο πλευρό του συζύγου της (Ρούπερτ Φρεντ). Και τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα όταν θα αρχίσει να αναλαμβάνει απειλητικά μηνύματα από τους θαυμαστές του Έλιοτ.

Γνώμη:Έχοντας ξεκινήσει την καριέρα του ως σχεδιαστής μόδας, ο Αργεντίνος Λούσιο Κάστρο έχει έμφυτη την αίσθηση του στυλ όπως είχε αποδείξει και στο “End of Century” (2019), την τρυφερή πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του που αφορούσε την ερωτική σχέση δύο ανδρών με φόντο την Βαρκελώνη. Στο “After This Death”, τη νέα ταινία του που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της εκτός συναγωνισμού στην 75η Berlinale, o Κάστρο ασχολείται και πάλι με μια ερωτική ιστορία, αλλά βρισκόμαστε πλέον κάπου στο βόρειο μέρος της πολιτείας της Νέας Υόρκης, όπου η Ίζαμπελ συναντά τυχαία τον Έλιοτ σε μια σπηλιά που βρίσκεται σε κάποιο δάσος της περιοχής. Εκείνη είναι έγκυος, εργάζεται ως εκφωνήτρια και η σχέση με τον σύζυγό της δεν βρίσκεται και στην καλύτερη φάση της. Εκείνος είναι ο frontman μιας πειραματικής post-punk μπάντας που λατρεύεται σαν μεσσιανική φιγούρα από τους θαυμαστές του.

Η σχέση που θα δημιουργηθεί ανάμεσά τους είναι το σημείο εκκίνησης για μια ταινία που μπλέκει διαφορετικά είδη, καθώς αυτό που ξεκινά σαν μια τυπική ιστορία ενός παράνομου δεσμού σύντομα εξελίσσεται σε ένα ερωτικό θρίλερ που μετά γίνεται σκέτο θρίλερ και σχόλιο για τη σκοτεινή πτυχή της διασημότητας, ενώ καθόλη τη διάρκεια αποπειράται να σκιαγραφήσει τον ψυχισμό μιας γυναίκας που έχει βιώσει πολύ περισσότερους κυριολεκτικούς και μεταφορικούς θανάτους απ’ όσους αντέχει ο μέσος άνθρωπος.

Όπως είναι λογικό, η ταινία δεν πετυχαίνει πλήρως σε κανένα από τα είδη που αναφέρθηκαν παραπάνω, αλλά δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις τη Μία Μαέστρο (“Ημερολόγια Μοτοσικλέτας”) που κατορθώνει να κινηθεί μέσα σε αυτό το κολάζ με εντυπωσιακή μαεστρία, χαρίζοντας στην ηρωίδα της πολύ μεγαλύτερη υπόσταση από αυτή που της επιφυλάσσει το σενάριο του Κάστρο. Δυστυχώς, το ταλέντο των υπόλοιπων συντελεστών του καστ δεν αξιοποιείται σχεδόν καθόλου: η Γκουέντολιν Κρίστι (“Game of Thrones”) είναι απλά η cool κολλητή φίλη, o Ρούπερτ Φρεντ (“Anatomy of a Scandal”) ο απόμακρος σύζυγος και ο Λι Πέις (“Guardians of the Galaxy”) o weirdo και συνάμα super hot (αφού είναι ο Λι Πέις) μουσικός που αναστατώνει τη ζωή της.

Έτσι, παρότι τα 90 λεπτά της διάρκειάς του δεν σε αφήνουν να βαρεθείς, δεν μπορείς παρά να σκεφτείς ότι με μια πιο συγκεντρωμένη και σφιχτοδεμένη προσέγγιση το “After This Death” θα μπορούσε να εκπληρώσει τις προσδοκίες που γεννάει το βασικό του premise. Γιατί εκεί κάπου στα εξαιρετικά φωτογραφημένα δάση που περιπλανιέται η ηρωίδα του ψάχνοντας τον εαυτό της, βρίσκεται (για να παραφράσουμε τον Bob Ross) μια καλύτερη ταινία από αυτή που τελικά είδαμε. Χρυσαυγή Πατσάκη (4,5/10)

Islands, του Γιαν Όλε Γκέρστερ

Σύνοψη: Ο Τομ, πρώην επαγγελματίας τενίστας, έχει καταλήξει προπονητής τένις για τους ενοίκους ενός πολυτελούς ξενοδοχείου σε ένα δημοφιλές τουριστικό θέρετρο της Ισπανίας. Η αμέριμνη dolce vita του εκεί θα ανατραπεί, όταν γνωρίσει μια οικογένεια Άγγλων τουριστών, και συγκεκριμένα την Αν και τον 7χρονο γιο της.

Άποψη: Ο Γιαν - Όλε Γκέρστερ κάνει την ανατροπή και μετά από τα Oh Boy και Lara, που διαδραματίζονταν στη διάρκεια ενός 24ώρου, αυτή την φορά εξερευνά το πόσα πράγματα είναι δυνατόν να αλλάξουν στη ζωή κάποιου όχι μέσα σε μια μέρα, αλλά στο διάστημα που διαρκούν οι καλοκαιρινές διακοπές.

Στην αρχή του φιλμ, οι αναλογίες με το Challengers είναι εμφανείς: το τένις σε περίοπτη θέση στην αφήγηση, το ερωτικό τρίγωνο που δημιουργούν οι αντίζηλοι - αντίπαλοι (έστω και αν εδώ ο ένας από τους δύο είναι ερασιτέχνης του σπορ), ο ταλαντούχος πλην αυτοκαταστροφικός τενίστας, ακόμα και η χρήση του σερβίς ως μηχανισμού χτισίματος σασπένς. Στην πορεία, παρόλα αυτά, καθίσταται σαφές πως ο Γκέρστερ επιθυμεί να πάει την ιστορία του προς πιο υπαρξιακές ατραπούς, αφηγούμενος την ιστορία ενός άντρα που ξοδεύει και ξοδεύεται σε κάποιον ισπανόφωνο παράδεισο, χωρίς στέρεα σημεία αναφοράς και με το επιμελώς καμουφλαρισμένο βαρίδι μιας άδοξα βραχύβιας καριέρας. 

Το ανώνυμο νησί της ταινίας κινηματογραφείται ζεστά και θελκτικά από τον Κολομβιανό DP, Χουάν Σαρμιέντο , σαν καρέ από σποτάκια του ισπανικού ΕΟΤ, και από κοινού με το - μόνιμα στο reggaeton -  ξέγνοιαστο soundtrack κρύβουν φωτογενώς το τέλμα, την πικρία ή και την άρνηση του πρωταγωνιστή (Σαμ Ράιλι) να καταστρώσει επιτέλους ένα συνεκτικό σχέδιο ζωής. 

Ρομαντικό, αστυνομικό και υπαρξιακό διαπλέκονται, όχι απόλυτα επιτυχημένα και ελαφρώς αμήχανα. Η Στέισι Μάρτιν ως Αν κάνει ό, τι μπορεί, προκειμένου να προσδώσει βάθος και μια σχετική αμφισημία στα τεκταινόμενα, ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα θυμίζει περισσότερο μίνι σειρά σε συνέχειες παρά ενδελεχές ψυχογράφημα. Νόρα Μαυρίδη (4/10)

Tο 75ο Φεστιβάλ Βερολίνου διεξάγεται 13-23 Φεβρουαρίου 2023.

To MOVE IT βρίσκεται στη γερμανική πρωτεύουσα για 15η χρονιά και θα σας μεταφέρει όλα όσα συμβούν