Berlinale 2025: "If i had legs, i'd kick you". To πορτραίτο μιας μητρότητας που καταρέει

Σύνοψη: Η ζωή της Λίντα (Ρόουζ Μπερν) καταρρέει μεταφορικά και κυριολεκτικά: μια τρύπα στο ταβάνι έχει ως αποτέλεσμα να πλημμυρίσει το διαμέρισμά της, η κόρη της πάσχει από μια μυστηριώδη ασθένεια, ο σύζυγός της (Κρίστιαν Σλέιτερ) είναι διαρκώς απών, ενώ ακόμα κι ο ψυχολόγος και συνάδελφός της (Κόναν Ο’ Μπράιεν) μοιάζει να την αντιπαθεί σφόδρα.

ΣΧΕΤΙΚΑΒerlinale 2025: Tα πορτραίτα των πρωταγωνιστών

Γνώμη: Για τη Λίντα, ο χρόνος ως έννοια δεν είναι τίποτα άλλο από μια σειρά υποχρεώσεων δίχως τέλος.

Κι αν αυτό ισχύει για τους γονείς εν γένει και ειδικότερα για τις μητέρες, στην περίπτωση της ασθένειας ενός παιδιού οι υποχρεώσεις αυτές όχι μόνο δεν τελειώνουν αλλά πολλαπλασιάζονται. Και το ίδιο συμβαίνει με τις τύψεις και το αίσθημα ανικανότητας. Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για το παιδί μου; Κι ναι, γιατί δεν γίνεται καλά; Μήπως αν προσπαθήσω περισσότερο, αν γίνω η καλύτερη, η τέλεια μητέρα, τότε όλα πάνε καλά;

Με αυτά τα δύσκολα ερωτήματα καταπιάνεται το “If I Had Legs, I’d Kick You”, η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της Μέρι Μπρόνσταϊν (“Yeast”), που δεν είναι τίποτα λιγότερο από έναν θρίαμβο τόσο για τη δημιουργό της όσο και για την πρωταγωνίστριά της, την Ρόουζ Μπερν (“Bridesmaids”) που δίνει εδώ την ερμηνεία της ζωής της.

Οι δυσκολίες και οι υπέρμετρες απαιτήσεις της μητρότητας είναι ένα ανεξάντλητο ζήτημα, αλλά εδώ η Μπρόνσταϊν τις αντιμετωπίζει μετωπικά, φτιάχνοντας ένα hyper πορτρέτο μιας γυναίκας που καταρρέει από το βάρος των προσδοκιών που έχει η κοινωνία για τη μητρότητα, προσδοκίες και standards που προφανώς έχει εσωτερικεύσει και η ηρωίδα της.

Ακολουθώντας την πορεία της Λίντα προς το σημείο που όλο το στρες και η ανησυχία της θα την καταλάβουν ολοκληρωτικά, μέσα από ασφυκτικά κοντινά στην Μπερν, η οποία εδώ παίζει ακόμα και με το βλεφάρισμά της, η ταινία έχει την υφή ενός fever dream και έχει συγκριθεί με το “Uncut Gems” των αδερφών Σαφντί για το πώς καταφέρνει να μεταφέρει το άγχος της ηρωίδας της.

Η Μπέρνσταϊν έχει εμπνευσμένες σκηνοθετικές ιδέες, τις οποίες δεν θα αναφέρουμε για λόγους αποφυγής spoiler, μέσω των οποίων σε βάζει στον κόσμο και στο perspective της Λίντα. Για την ακρίβεια, δεν σε βάζει απλά, σου ρίχνει μια γερή κλωτσιά σαν αυτή του τίτλου της και σε πετάει μέσα, με αποτέλεσμα να νιώθεις την απόγνωση και την απελπισία της Λίντα στο πετσί σου.

Κι ενώ η θέαση της ταινίας δεν είναι μια συνολικά ευχάριστη υπόθεση, όπως είναι εμφανές από τα παραπάνω, η Μπέρνσταϊν δεν ξεχνάει τις στιγμές χιούμορ φτιάχνοντας έτσι μια ταινία που είναι σοβαρή αλλά όχι σοβαροφανής, με τους Κόναν Ο’ Μπράιεν και ASAP Rocky σε δευτερεύοντες ρόλους-έκπληξη.

Το “If I Had Legs…” είναι, βέβαια, το one-woman show της Ρόουζ Μπερν, που δίνει μια αποκαλυπτική ερμηνεία που είναι η παλλόμενη καρδιά της ταινίας και η ίδια είναι τόσο αφοσιωμένη που νιώθεις ότι μπορείς σχεδόν να ακούσεις τους παλμούς της ηρωίδας της να ανεβαίνουν με κάθε νέο απρόοπτο κι αναποδιά που καλείται να αντιμετωπίσει.

Έτσι, το “If I Had Legs…” δεν είναι απλά μια από τις καλύτερες ταινίες της φετινής Berlinale, αλλά μπαίνει άνετα (με κλωτσιές) από τώρα στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς!

Tο 75ο Φεστιβάλ Βερολίνου διεξάγεται 13-23 Φεβρουαρίου 2023.

To MOVE IT βρίσκεται στη γερμανική πρωτεύουσα για 15η χρονιά και θα σας μεταφέρει όλα όσα συμβούν