27ο ΦΝΘ: Το παραλήρημα και ο παραλογισμός της ταυρομαχίας
Μετά το υπνωτιστικό, παρανοϊκό “Pacifiction” του 2022, που ξεχώρισε, βραβεύτηκε και επανέφερε τον δημιουργό του στην θέση ενός από τους πολύ ενδιαφέροντες και πειραγμένους σκηνοθέτες της γενιάς του, ο Καταλανός Albert Serra επιστρέφει με το πρώτο του ντοκιμαντέρ.
ΣΧΕΤΙΚΑΜε 65.000 θεατές και επισκέπτες ολοκληρώθηκε το 27ο ΦΝΘ
Το “Afternoons Of Solitude” μας μεταφέρει σε ένα από τα πιο προκλητικά και βάρβαρα δείγματα του νοτιοευρωπαϊκού πολιτισμού, τις ταυρομαχίες. Εστιάζοντας σε έναν από τους γνωστότερους τορέρος, τον Andres Roca Rey, η ταινία ακολουθεί τον εικοσιεφτάχρονο ταυρομάχο στους αγώνες του, αλλά και στον χρόνο που περνά πριν και μετά από αυτούς με μέλη της ομάδας του.
Το θέαμα είναι βίαιο και δυσκολοχώνευτο – πώς θα μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό άλλωστε η επαναλαμβανόμενη και βασανιστική θανάτωση ενός ζώου από μια ομάδα ανδρών με σκοπό το θέαμα; Ωστόσο, όπως δήλωσε ο ίδιος, σκοπός του Serra δεν ήταν να πάρει θέση σχετικά με αυτή την πρακτική, αλλά να αναζητήσει κάποια αλήθεια παρακολουθώντας την ρουτίνα αυτής της ζωής, που μπορεί να κινείται με ευκολία από την ανία και την επαναληψιμότητα σε κάτι τρομακτικό και συγκλονιστικό. Και το καταφέρνει, κυρίως παρατηρώντας με λεπτότητα, υπονοούμενη καυστικότητα και χιούμορ τους ανθρώπους μπροστά από την κάμερα.
Το τελετουργικό του ντυσίματος, με τις φανταστικές στολές να εξευμενίζουν φευγαλέα την φρίκη της αρένας, και την πνευματικότητα του Roca Rey να συνοδεύει την ύπαρξή του. Την παράτολμη μα γενναία για τα δεδομένα του αγωνίσματος δράση του, το πώς κάποιος γνωρίζει συνειδητά ότι σήμερα μπορεί και να πεθάνει και επιλέγει να συνεχίσει, γιατί αν τα καταφέρει τον περιμένει το μεγαλείο. Τους συνεργάτες του, που δεν σταματούν να του θυμίζουν «Πόσο μεγάλα αρχίδια έχει», «Τι άντρας είναι!» και ότι «Πάντα θα έχει τύχη επειδή του αξίζει», συντηρώντας εντός και εκτός αρένας τον μάτσο, τοξικό και παραληρηματικό χαρακτήρα που απαιτεί η αδρεναλίνη και ο τρόμος της συνθήκης. Τι θα συνέβαινε άραγε στο αγώνισμα και τους διάσημους εκφραστές του χωρίς αυτά; Πώς μπορεί να συνομιλεί αυτή η ανδρική επιθετικότητα και οι προεκτάσεις της με άλλες καταστάσεις του σύγχρονου κόσμου; Ποιο αφήγημα συνεχίζει να συντηρεί το τι αποκαλούμε σήμερα παράδοση και πόσο σφιχτά την κρατάμε για να μην φύγει;
Η κινηματογράφιση του Artur Tort είναι καταπληκτική στην σύλληψη όλων των λεπτομερειεών αυτής της βιαιότητας, όπως και ο ήχος που την συνοδεύει. Πέρα από τα ενδιαφέροντα στοιχεία ωστόσο, που ενίοτε συγκλονίζουν και προβληματίζουν βαθιά, η παρακολούθηση παραμένει κουραστική, κυρίως γιατί τα 125 λεπτά του ντοκιμαντέρ κατακλύζονται από την επαναλαμβανόμενη και μονότονη εξέλιξη της ταυρομαχίας. Αν και αυτό θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτελεί μια ακόμα πρόκληση του δημιουργού στο κοινό του – να παρακαλούμε κι εμείς να γίνει κάτι ξαφνικό ώστε να τελειώσει αυτή η μονοτονία-, σίγουρα αποτελεί το μεγαλύτερο ελάττωμα μιας ταινίας που ούτως ή άλλως δυσκολεύει με το περιεχόμενό της και τα ερωτήματα που γεννά.
Το αν αυτό προτείνεται για αισθητικοποίηση και τι μπορεί να κατανοήσει, να υποθέσει και να σκεφτεί γι’ αυτό ο καθένας μένει στην προσωπική του εμπειρία και σύλληψη μετά την παρακολούθηση.
Το “Afternoons Of Solitude” κέρδισε το Χρυσό Κοχύλι στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν.
Το 27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης διεξάγεται 6-16 Μαρτίου 2025.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων