"A killer paradox": Διασκεδαστικό αλλά αβαθές K-drama

Σύνοψη: Όταν ένας ακούσιος φόνος οδηγεί σε έναν δεύτερο, ένας συνηθισμένος νεαρός παρασύρεται σε μια ανελέητη καταδίωξη από έναν δαιμόνιο ντετέκτιβ.

ΣΧΕΤΙΚΑ"The responder" season 2: Χωρίς εκπτώσεις στο αποτέλεσμα

Άποψη: Τα Κ-dramas (νοτιοκορεάτικα δράματα) είναι πολύ της μόδας και ιδίως αυτά που είτε βρίσκονται στην σφαίρα του θρίλερ άλλοτε με πιο αιματηρό και άλλοτε με πιο υπόκωφα ψυχολογικό τρόπο είτε στην σφαίρα του μελό ρομάντζου.

Τα Παράσιτα του Bong Joon-ho δίδαξε στους συμπατριώτες του την μίξη ειδών και μια πιο δυτική γλώσσα και εικόνα ώστε να καταφέρει κάτι ευρύτερο της κορεάτικης κατανάλωσης.

Το Παράδοξο του Δολοφόνου ανήκει σε αυτή την κατηγορία, χωρίς βέβαια να είναι αντάξιο των εξαιρετικών Παρασίτων, αλλά μια ευχάριστη και πορωτική προσθήκη στον κατάλογο κορεάτικων σειρών του Netflix.

Ο σκηνοθέτης Lee Chang-hee ξέρει τον σκοτεινό κόσμο ενός ψυχολογικού θρίλερ (The Vanished, Hell is Other People). Στην νέα του δουλειά ενώνει το θρίλερ εγκλήματος με την μαύρη κωμωδία με έναν εύστοχο τρόπο που καταλήγει να κάνει τους χαρακτήρες πιο συμπαθείς και την σειρά να βλέπεται πιο γρήγορα, μιας και από ένα σημείο και μετά επαναλαμβάνεται.

Ένα τυχαίο έγκλημα ένα βράδυ καθώς ο νεαρός φοιτητής Lee που για να ζήσει δουλεύει σε ένα ψιλικατζίδικο, θα πυροδοτήσει εξελίξεις που ουδέποτε είχε φανταστεί. Θα ανακαλύψει μια μυστική του δύναμη να καταλαβαίνει το κακό και να το αναζητά παντού βρίσκοντας έτσι εξιλέωση στις πράξεις του.

Στην ουσία το δράμα εγκλήματος ενώνεται με το θρίλερ, την κωμωδία και το υπερφυσικό σε ένα πολύ διασκεδαστικό αποτέλεσμα που όμως δεν βαθαίνει περισσότερο από αυτό.

Είναι ενδιαφέρον -και σκηνοθετικά και μονταζιακά- το πώς ενώνεται το παρελθόν του χαρακτήρα και ο σχολικός εκφοβισμός με τις πιο ανώδυνες «φάπες» και τα εγκλήματα στα οποία βρίσκεται παρών ποικιλοτρόπως. Ο Choi Woo-shik, που τον μάθαμε μέσα από τα Παράσιτα αλλά και το Train to Busan, αποδίδει απόλυτα αυτό που του ζητά ο χαρακτήρας του.

Μετά όμως από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, συνειδητοποιείς πως οι χαρακτήρες χάνουν το όποιο βάθος φαινόταν πως θα έχουν.

Γίνεται αρκετά περιγραφικό, εστιάζει σε λεπτομέρειες που δεν έχουν την ίδια δυναμική και έτσι όσο περνά η ώρα μετατρέπεται σε κάτι διαφορετικό, όχι τόσο συναρπαστικό όπως είχε χτίσει το πρώτο επεισόδιο τις προσδοκίες, αρκούμενο στην συνέχεια σε ένα κυνήγι γάτας-ποντικού με τον αστυνομικό αφήνοντας στην άκρη κάποιες κοινωνικές παράμετροι που ελαφρώς είχαν θιγεί στο ξεκίνημα.