Γιάννης Σπανός: Πίσω από τη μαρκίζα

Σύνοψη: Ένα ταξίδι στην τεράστια πορεία του Γιάννη Σπανού από το παιδικό σπίτι στο Κιάτο ως τις μεγάλες συνεργασίες στο Παρίσι και την επιτυχία στην Ελλάδα, με σπάνια ντοκουμέντα και συνεντεύξεις.

Μέσα από την προσωπική αναζήτηση ενός λάτρη της μουσικής του, διερευνούμε γιατί ο Σπανός επέλεξε να μένει πίσω από τα φώτα, αφήνοντας το έργο του να μιλήσει.

Άποψη: Ένα «νεοκυμαντέρ» για τον σπουδαίο Γιάννη Σπανό ετοίμασε με απόλυτο σεβασμό και αγάπη ο Άρης Δόριζας. Νεοκυμαντέρ ακριβώς επειδή ο Σπανός υπήρξε ένας από  τους βασικότερους συνθέτες του λεγόμενου Νέου Κύματος στα 60s-70s με ένα ντοκιμαντέρ που έχει ακριβώς την θέληση αφενός για αποδόμηση αφετέρου για χιούμορ και μπλέξιμο των ειδών που είχε το Νέο Κύμα τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γαλλία με την ομώνυμη Nouvelle Vague.

Ο κλασικός πλέον δημιουργός με εξήντα χρόνια πορείας και αμέτρητα διαχρονικά τραγούδια, επιτυχημένα τα περισσότερα, «Οδός Αριστοτέλους», «Άνθρωποι Μονάχοι», «Άσπρα Καράβια», «Σαν με κοιτάς», «Θα με θυμηθείς», «Ρίξε στο Κορμί μου» είναι μερικά από αυτά.

Ο συνθέτης μιλάει για τα παιδικά του χρόνια, για το πώς οδηγήθηκε στον κόσμο της μουσικής, πώς συναντήθηκε με τον Serge Gainsbourg και την Brigitte Bardot αλλά και τις συνεργασίες του με σπουδαίους έλληνες ερμηνευτές. Από την Δήμητρα Γαλάνη, την Χάρις Αλεξίου, την Τάνια Τσανακλίδου και τον Γιώργο Νταλάρα έως τον Φοίβο Δεληβοριά, την Κατερίνα Κούκα, την Λίνα Νικολακοπούλου και τον αποθανόντα πλέον Σταμάτη Κόκοτα μιλούν για αυτή τη τρυφερή προσωπικότητα αλλά και την μουσική διάνοια που μετά τους σπουδαίους Χατζιδάκι, Θεοδωράκη και Ξαρχάκο θεωρείται άξιος συνεχιστής των μεγάλων συνθετών.

Κυρίως συνεντεύξεις και συζητήσεις γύρω από την πορεία του και κάποια έξυπνα τρικ εν είδει κολάζ με κάποια χαριτωμένα σχέδια να δίνουν μια πιο ανάλαφρη, κωμική και «νεοκυματίστικη» αισθητική προσδίδουν την προσωπικότητά του.

Μπορεί το ντοκιμαντέρ να μην έχει κάποια κινηματογραφική αξία από πλευράς κινηματογράφησης, είναι ένα τυπικό στην φόρμα του και τηλεοπτικής λογικής ντοκιμαντέρ, ωστόσο αξίζει να δοθεί η αναγνώριση σε έναν άνθρωπο που και αμφισβητήθηκε και κατακρίθηκε για κάποιες μουσικές επιλογές του και αξίζει να είναι στο βάθρο που του αρμόζει, όσο και αν ο ίδιος δείχνει να είναι μια πολύ απλή και ήρεμη προσωπικότητα.