Kinds of kindness

Σύνοψη: Ενας άντρας χωρίς επιλογές, φερέφωνο του αφεντικού του, προσπαθεί να ανακτήσει τον έλεγχο της ζωής του. Ένας αστυνομικός ανησυχεί επειδή η γυναίκα του, η οποία είχε εξαφανιστεί στη θάλασσα, επέστρεψε και του φαίνεται να είναι ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Μία γυναίκα αποφασισμένη να βρει έναν συγκεκριμένο άνθρωπο με μια ιδιαίτερη ικανότητα, ο οποίος προορίζεται να γίνει πνευματικός ηγέτης.

Άποψη: Επιστροφή στην (μη) κανονικότητα για τον Γιώργο Λάνθιμο. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του. Ποια είναι η κανονικότητα του σινεμά του;

Η πρώτη του ελληνόφωνη φάση μέχρι και τον Αστακό με τις ξεκάθαρα weird σαδιστικές δημιουργίες του ή η στροφή από το Ιερό Ελάφι αλλά κυρίως με την Ευνοούμενη και το Poor Things σε υψηλού μπάτζετ παραγωγές από μεγάλα στούντιο με ιστορίες που εμπεριέχουν την ταυτότητά του προσαρμοσμένη να απευθυνθεί σε ένα ευρύτερο κοινό με πολλές εισπράξεις και Όσκαρ;

Η απάντηση είναι πως ο Λάνθιμος ουδέποτε πρόδωσε τον εαυτό του για την επιτυχία και τα βραβεία, απλώς, έμπειρος πλέον, ξέρει πώς να χειρίζεται την κάθε ιστορία στοχεύοντας άλλοτε σε ένα ευρύτερο κοινό και άλλοτε μένοντας στον δικό του -και του Ευθύμη Φιλίππου-κόσμο.

Οι Ιστορίες Καλοσύνης είναι πιο συγγενικό με την πρώτη φάση της δουλειάς του, σαν να αντιδρά ο σκηνοθέτης στην αποδοχή του Poor Things, καθώς όσοι τον γνώρισαν από τις οσκαρικές του ταινίες, σίγουρα θα σοκαριστούν.

Παγεροί και μοναχικοί κόσμοι ακόμα και όταν έχουν την παρουσία ανθρώπων, άνθρωποι αποξενωμένοι σε ένα νιχιλιστικό σύμπαν που δεν αφήνει πολλά περιθώρια σε κανέναν. Ακόμα και ο ρομαντισμός που εμφανίζεται κάποια στιγμή, εν τέλει προδίδεται γελώντας καγχαστικά σε όποιον θεατή τον πίστεψε.

Μια ταινία γεννημένη να διχάσει και να ξαφνιάσει. Λάνθιμος και Φιλίππου επιστρέφουν στο σινεμά του Παραλόγου και μάλιστα όπως το Θέατρο του  Παραλόγου γεννήθηκε από τον Καμί και τις σκέψεις του περί απουσίας νοήματος της ζωής, έτσι και οι ανθολογικές Ιστορίες Καλοσύνης προέκυψαν ως επίδραση από τον Καλιγούλα του Καμί.

Ένα μαύρο, σκληρό, βίαιο, σαρκαστικά χιουμοριστικό, απενοχοποιημένα δύσπεπτο σινεμά με τρεις διαφορετικές ιστορίες, μιας ώρας η καθεμία, χωρίς να έχουν προφανείς συνδέσεις, πέραν του χαρακτήρα του RMF που υποδύεται ο Γιώργος Στεφανάκος, ένας δευτερεύων χαρακτήρας που διαπερνά τις ιστορίες χωρίς νόημα και εκεί κρύβεται η ουσία του Σινεμά του Παραλόγου.

Ο κόσμος δεν έχει νόημα, οι δράσεις δεν έχουν προφανή λογική και η σύνδεση αιτία-αιτιατού μοιάζει μπερδεμένη. Ωστόσο, οι τρεις ιστορίες που είναι ξεκάθαρα αυτοτελείς με τον δικό της τίτλο η καθεμία και τους δικούς της τίτλους τέλους, έχουν θεματική συνάφεια. Οι ιστορίες καλοσύνης είναι ιστορίες σκληρότητας, εκμετάλλευσης, χειρισμού, τοξικότητας και εξάρτησης.

Στην πρώτη ο Ρόμπερτ εξαρτάται απόλυτα από το αφεντικό του. Εκείνος του ορίζει όλη την καθημερινότητα: τι θα φάει, πότε θα κάνει σεξ. Αυτό που εξετάζεται όμως δεν είναι η έννοια της εκμετάλλευσης του εργαζόμενου από το εργοδότη, αλλά το πώς ο άνθρωπος καταλήγει να γίνεται το απόλυτο υποχείριο σε σημείο που να διψά από μόνος του να ικανοποιήσει τις ορέξεις του «θεού» του, που υποδύεται μεφιστοφελικά ο Γουίλεμ Νταφό σε έναν ακόμα ρόλο θεϊκής φιγούρας, όπως κάνει και στην τρίτη ιστορία που υποδύεται τον ηγέτη μιας αίρεσης και πώς αντίστοιχα οι άνθρωποι στην θέλησή τους να ανήκουν, να νιώθουν εκλεκτοί, θα καταλήξουν να προδώσουν τον ίδιο τους τον εαυτό και τους τριγύρω.

Στην δεύτερη ιστορία παρουσιάζεται η ιστορία επαναφοράς της συζύγου ενός αστυνομικού έπειτα από ένα ναυάγιο με εκείνη να έχει αλλάξει και να συμπεριφέρεται διαφορετικά φτάνοντας την εμμονή και την αγάπη στα άκρα. Ο Λάνθιμος περνά με μαεστρία από το weird δράμα στην κοινωνική σάτιρα και στο body horror, σε τρεις ιστορίες που η καλοσύνη και η ελεύθερη βούληση εκλείπουν.

Ο Τζέσι Πλέμονς δικαίως κέρδισε βραβείο ερμηνείας στις Κάννες σε τρεις συγκλονιστικές ερμηνείες που μακάρι να φτάσει στα Όσκαρ καθώς το αξίζει. Ένας μεγάλος ηθοποιός που σαν χαμαιλέοντας προσαρμόστηκε απόλυτα σε κάθε ιστορία, σαν να τον έχει σκηνοθετήσει άλλος σκηνοθέτης σε κάθε μία. Η Έμα Στόουν είναι για άλλη μια φορά η κατάλληλη μούσα του ενώ ο Νταφό και η Χονγκ Τσάου δίνουν το απαραίτητο cool weirdness που ούτως ή άλλως διαθέτουν.

Η ταινία ανοίγει με το Sweet Dreams και οι στίχοι «Some of them want to use you, Some of them want to get used by you. Some of them want to abuse you. Some of them want to be abused» είναι η επιτομή του τι εστί η ταινία αλλά και ο άνθρωπος μέσα σε όλη του την νοσηρότητα.

Μια άνιση ταινία, με τις δύο πρώτες ιστορίες να δικαιώνουν το μήνυμά τους και την τρίτη να αστοχεί και να ξεφεύγει, δίνοντας κάπως ένα αδύναμο και προβλέψιμο -για Λάνθιμο-τέλος στην ταινία, με μια συγγενική κατά μια έννοια σημασιολογική χρήση του αυτοκινήτου με τον Κυνόδοντα.

Αν κάτι αλλάζει από τις ταινίες εκείνης της εποχής, είναι το παιχνίδι με την φωτογραφία (όπως και στο Poor Things ο διευθυντής φωτογραφίας Robbie Ryan συνδέει έγχρωμο με ασπρόμαυρο) αλλά και η χρήση πρωτότυπης μουσικής από τον Jerskin Fendrix με τις άλλοτε αγχωτικές και άλλοτε οπερατικές νότες του. Πιθανόν να λειτουργούσαν άψογα ως τρία επεισόδια του Black Mirror ή ως τρεις μεσαίου μήκους ταινίες.

Με την ιδέα της ανθολογίας και την τελική διάρκεια να διαμορφώνεται στις τρεις ώρες, αποδυναμώνεται ο στόχος και έτσι ναι μεν αναβαθμίζει σκηνοθετικά το ύφος του από την εποχή του Κυνόδοντα ή των Άλπεων, αλλά χάνει το momentum που είχαν εκείνες οι ταινίες.