O Διπλανός Μου

ΟΙ ΑΡΣΑΚΕΙΑΔΕΣ ΚΑΙ Ο ΡΙΚ

Την ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΖΑΒΕΛΛΑ
άνετα την χαρακτηρίζει κανείς σινεφίλ.
Που την χάνεις, που την βρίσκεις, μέσα στις σκοτεινές αίθουσες.
Το θέμα είναι ότι ακούει και τους γύρω της.
Δεν θα’θελες να είσαι ο διπλανός της.

Σάββατο βράδυ, δεκάδες γιαγιάδες, ξεπροβάλλουν παρατεταγμένες δυο δυο και τρεις τρεις, στην Σπευσίπου στο Κολωνάκι. Βάζουμε στοιχήματα, τί παίζει η Αθηναία και πάνω που στρίβουμε στη Χάριτος, επιβεβαιώνεται η τρίτη υπόνοια: μετά τα "Ανεμοδαρμένα ύψη" και τον "Πολίτη Κέιν" ότι η ταινία που τραβάει το λουλακί μαλλί, είναι η "Καζαμπλάνκα". «Play it again, Sam» λέμε (λανθασμένα, μιας και η σωστή ατάκα είναι όπως συνειδητοποιήσαμε: "Play it, Sam. Play as Time Goes By") και βγάζουμε εισιτήριο. Παρόλο που και οι τρεις στην παρέα έχουμε δει την ταινία και ενώ μόνο ένας από εμάς ενθουσιάστηκε (δεν ήμουν εγώ). Μπαίνουμε μέσα- οι Αρσακειάδες έχουν ήδη λάβει θέσεις, άλλες καθαρίζουν τα γυαλιά τους, άλλες βγάζουν σακουλάκια με φυστίκι αιγίνης άλλες ρίχνουν στους ώμους ελαφριά πλεκτά ζακετάκια και εσάρπες.

Έχει ελαφρύ αεράκι και ψιλό ψιλό κουνουπάκι. Είμαι σίγουρη όμως ότι ακόμα και 7 μποφόρ να είχε, το μαλλί της μπροστινής ηλικιωμένης κυρίας δεν θα είχε κουνηθεί. Λακαρισμένο μέχρι αηδίας, έστεκε αγέρωχο, με τα μπουκλάκια του, σαν κράνος. Η κοκέτα κυρία, μάλλον θεώρησε ότι έχει προσωπικό ραντεβού με τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, εξ ου και η προετοιμασία και το beaute. Βέβαια τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως θα μπορούσε να έχει συμβεί αυτό και το 1942 που γυρίστηκε η ταινία, να έβγαινε ραντεβού με τον Χάμφρεϊ, ή με έναν Έλληνα Χάμφρεϊ και μετά να παντρεύτηκε έναν άλλον που δεν της ταίριαζε τόσο.

Η Μέκκα της σεξουαλικότητας

Το ίδιο και η διπλανή μου η οποία μυρίζει σαν να ξεπετάχτηκε μόλις από κουτί με παλιά αρωματική πούδρα. Αμίλητη και ακίνητη κοιτάζει με βλέμμα όλο νοσταλγία τον Ρικ. Ούτε η Ίγκμαρ Μπέργκμαν δεν τον κοιτάζει έτσι. "Πατούσε πάνω σε μαξιλάρια και βιβλία για να φαίνεται πιο ψηλός" της λέω, ψιθυριστά, με την ελπίδα ότι θα την εκπλήξω. Γύρισε και με κοίταξε αργά, χωρίς να αποχωριστεί το μειδίαμά της. Δεν μου είπε τίποτα. Ένιωσα ότι της έκανα χαλάστρα. Για εκείνη το να βρίσκεται στο σινεμά, μόνη και να βλέπει τον Χάμφρεϊ μετά από ενδεχομένως 70 χρόνια, είναι σαν να βρίσκεται στη Μέκκα της σεξουαλικότητας. Και πετάχτηκα εγώ να της την σπάσω. Χωρίς καν να σκεφτώ ότι μπορεί να θυμήθηκε σήμερα τον μεγάλο έρωτα που έζησε, στην εξωτική Καζαμπλάνκα ή στην λιγότερο εξωτική Ελλάδα του Β΄ Παγκοσμίου, έρωτα από τον οποίο η ίδια εξαφανίστηκε ανεξήγητα.

Αυτό που συμβολίζει λοιπόν, ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ και συγκεκριμένα ο Ρικ, για τις ηλικιωμένες σινεφίλ, είναι τόσο σπουδαίο και τόσο καταπιεσμένο και τόσο ρομαντικό που γεμίζει όλο το σινεμά. Και αμφιβάλλω αν εμείς θα το νιώσουμε, σε περίπτωση που πάρουμε τα χρόνια τους, βλέποντας τον Μπραντ ή τον Τζόνι ή τον Χαβιέ, γυμνούς με τα 3D γυαλιά μας, σε μια σούπερ οθόνη ενός Mall, σε εξήντα χρόνια από σήμερα.