September 5

Σύνοψη: Κατά τη διάρκεια των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Μονάχου το 1972 μια αμερικανική ομάδα αθλητικών μεταδόσεων αναγκάστηκε, λόγω των συνθηκών, να μεταπηδήσει από το αθλητικό ρεπορτάζ στη ζωντανή κάλυψη των Ισραηλινών αθλητών που κρατήθηκαν όμηροι.

Άποψη: Σίγουρα η ιστορία κάτι μας θυμίζει, όχι μόνο επειδή είναι πραγματικό γεγονός και μάλιστα έντονο και τραυματικό, αλλά γιατί αυτή η ιστορία απασχόλησε ξανά το σινεμά με το Μόναχο (2005) του Στίβεν Σπίλμπεργκ, αλλά και το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ One Day in September (1999), που παραμένει η καλύτερη αποτύπωση των γεγονότων.

Ίσως βέβαια βγαίνει σε ένα λάθος timing, μιας η Σφαγή του Μονάχου, όπως έμεινε γνωστή, αφορά την απαγωγή μελών της ισραηλινής αποστολής μέσα στο Ολυμπιακό Χωριό από την παλαιστινιακή τρομοκρατική οργάνωση, Μαύρος Σεπτέμβρης και την επακόλουθη αντίδραση της πρωθυπουργού του Ισραήλ, Γκόλντα (την έχει υποδυθεί στο σινεμά η Έλεν Μίρεν) που ζήτησε από την Μοσάντ να δολοφονήσει κάθε μέλος της επίθεσης.

Με την γενοκτονία στην Γάζα και τα αντίπαλα στρατόπεδα στην Δύση για το ποιος έχει δίκιο, δυσχεραίνει να δούμε με ψυχραιμία τα τεκταινόμενα, αν και ο Σουηδός σκηνοθέτης Τιμ Φέλμπαουμ κλείνει όλη την ταινία σε κλειστούς χώρους των Αμερικανών απεσταλμένων του ABC και της πρωτοφανούς για τα δεδομένα της εποχής να καλύψουν live για πρώτη φορά στην τηλεοπτική ιστορία την απαγωγή και να βρουν πληροφορίες για αυτή, παρά το αθλητικό γεγονός των Ολυμπιακών Αγώνων.

Σφιχτοδεμένο και γεμάτο αγωνία, εστιάζει στην δημοσιογραφική κάλυψη, όπως θα έκανε αργότερα από το Μόναχο ο Σπίλμπεργκ στο The Post, και στις διαδικασίες που οδήγησαν σε αυτή τους την απόφαση.

Ένα κλειστοφοβικό δημοσιογραφικό θρίλερ που εξετάζει ζητήματα θάρρους, ηθικής, δημοσιογραφικής δεοντολογίας και προσωπικής επιλογής κόντρα στο σωστό και στο λάθος θυμίζοντας την Κλιντ Ίστγουντ θεματογραφία περί ατομικού καλού και συλλογικού κακού, αν θέλουμε να το θέσουμε λίγο απλοϊκά, παρότι είναι πολλά παραπάνω από αυτό.

Αυτό στο οποίο γινόμαστε αυτόπτες μάρτυρες δεν είναι τόσο η τρομοκρατική επίθεση η οποία εμφανίζεται περισσότερο μέσα από τα λεγόμενα των χαρακτήρων και λιγότερο η ίδια ως γεγονός, αλλά η γέννηση της σύγχρονης δημοσιογραφίας, η λατρεία και η αναζήτηση της δυσάρεστης και σοκαριστικής είδησης, το κυνήγι της πληροφορίας με σκοπό ποιος θα βγάλει πρώτος το κακό και η υποβάθμιση της αλήθειας.

Για αυτό και το Πέντε Σεπτεμβρίου είναι τρομερά επίκαιρο, όχι μόνο για της αναθέρμανσης του παλαιστινιακού ζητήματος αλλά γιατί στην εποχή της μετα-αλήθειας, η αλήθεια είναι ρευστή και η πραγματικότητα φτιαχτή.

Το καστ συμβάλλει με τις ερμηνείες του στην απόδοση όλης της έντασης και των αμφίρροπων σχέσεων και τεταμένων ισορροπιών, ενώ αν κάτι λείπει για πολλούς, η απουσία πολιτικού σχολίου και η ένταξη της επίθεσης σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, ίσως βγαίνει εν τέλει προς όφελος δραματουργικό της ταινίας.