Presence

Σύνοψη: Σε αυτό το σπίτι δεν είσαι ποτέ μόνος.

Είναι εκεί πριν καν μετακομίσει η οικογένεια. Είναι μάρτυρας των πιο προσωπικών άβολων στιγμών. Περιφέρεται στο σπίτι των καινούριων ενοίκων με υπερφυσική ταχύτητα. Δίνει ασυνήθιστη προσοχή στη Χλόη, την έφηβη που δεν είναι η αγαπημένη της μητέρας της, αλλά ούτε του αδελφού της. Θέλει -όχι, χρειάζεται- κάτι.Όσο περνάει ο καιρός, η παρουσία σχεδιάζει το πλάνο για να πετύχει το στόχο της

Mια τετραμελής οικογένεια φτάνει στο καινούριο της σπίτι, δημιουργώντας ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή τους μετά από όσα έχουν συμβεί και όσα μυστικά αφορούν τον κάθε ένα ξεχωριστά, με την μικρή κόρη να θρηνεί τον θάνατο της κολλητής της φίλης.

Άποψη: Ο Στίβεν Σόντερμπεργκ δοκιμάζει άλλον έναν κινηματογραφικό πειραματισμό, αυτή την φορά με μια «ιστορία φαντασμάτων», η οποία όμως στην ουσία μόνο αυτό δεν είναι και καθώς από τη μέση περίπου και μετά όταν θα αρχίσετε να καταλαβαίνετε τι πάνω κάτω συμβαίνει θα αντιληφθείτε ότι μιλάμε για ένα δράμα και μια διαλεύκανση φόνου, καλό θα είναι να μην διαβάσετε τα παρακάτω, αλλά και γενικά όσα λιγότερα μπορείτε για να το ευχαριστηθείτε περισσότερο.

Αν και δηλώνουμε φαν του Σόντερμπεργκ (μας αρέσουν όλα όσα έχει κάνει την τελευταία δεκαετία και σε μεγάλη και σε μικρή οθόνη), εδώ το τρικ που  σκηνοθετεί ολόκληρη την ταινία από το βλέμμα της «παρουσίας» του τίτλου που παρακολουθεί τη ζωή της μελών της, προσδίδει ένα αρχικό ενδιαφέρον που όμως γρήγορα το συνηθίζεις και κάπου από ένα σημείο και έπειτα δεν προσφέρει και πολλά δραματουργικά.

Διότι μπορεί το Presence να μην είναι μια κλισέ ταινία με φαντάσματα (αν υπάρχει κάτι τέτοιο) μεν, αλλά δεν είναι μια ταινία για φαντάσματα, δε. Είναι ένα όχημα να μιλήσει για την διαχείριση της απώλειας, την θλίψη, τις ελαττωματικές ή ημιτελείς οικογενειακές σχέσεις, χωρίς όμως να καταφέρνει να πρωτοτυπήσει ούτε εκεί και απλά να βαυκαλίσει κάποιες προσδοκίες που υπήρχαν, πάσχοντας στο κομμάτι της δράσης εντυπωσιακά.

Σύμφωνοι, το «φάντασμα» δημιουργεί μια συνεχή αγωνία και από ένα σημείο και έπειτα συγκινεί με αποκορύφωμα το φινάλε που ναι, είναι όμορφο, αν και σταθερά ελλλειπτικό όπως η συνολική προσέγγιση της ταινίας.

Μια ταινία τελικα μάλλον αποτυχημένη, καθώς είναι λίγο απ’όλα χωρίς τελικά να είναι κάτι συνταρακτικό: ο τρόμος απουσιάζει σχεδόν πλήρως, οι ανισότητες στις διακυμάνσεις και τον χειρισμό των συναισθημάτων είναι εμφανείς, δεν προσφέρεται κάποιου είδους ικανοποιήση, ίσως λοιπόν οι πειραματισμοί να μην καρποφορούν πάντα.