Πάντα υπάρχει το αύριο

Σύνοψη: Στην μεταπολεμική Ιταλία, η Ντέλια, μια εργαζόμενη νοικοκυρά και μητέρα, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στις δυσχερείς για την εργατική τάξη οικονομικές συνθήκες κι έναν κακοποιητικό σύζυγο.

Παράλληλα, η χώρα ταλαντεύεται μεταξύ μοναρχίας και δημοκρατίας, με τις γυναίκες να ετοιμάζονται να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα για πρώτη φορά στην ιστορία του κράτους.

Άποψη: H Πάολα Κορτελέζι σκηνοθετεί, (συν)σεναριογραφεί και πρωταγωνιστεί σε μια κωμωδία που εξελίχθηκε στο απόλυτο box office hit της Ιταλίας, εκθρονίζοντας εισπρακτικά ακόμη και το Barbenheimer.

Οπωσδήποτε δικαίως, μιας και στο «Πάντα υπάρχει το αύριο» οι κώδικες του ιταλικού, ασπρόμαυρου νεορεαλισμού ναι μεν τιμώνται «homage – οειδώς» αλλά ταυτόχρονα ημιπαρωδούνται και φρεσκάρονται, με απόλυτα σύγχρονα εμβόλιμα soundtracks και μια φεμινιστικά ριζοσπαστική ματιά. Κοινώς, this Barbie speaks Italian!

Ήδη από την πρώτη σκηνή, η αύρα του (ανυπέρβλητου) Una giornata particolare πλανάται στην ατμόσφαιρα, απλώς σε μια βερσιόν περισσότερο ανάλαφρη κι αυτοσαρκαστική. Μια αίσθηση που διαπερνά οριζόντια ολόκληρη την ταινία, δεδομένου του εξίσου αντιφασιστικού της βλέμματος, είτε πρόκειται για τον μακρόκοσμο της εθνικής πολιτικής κατάστασης είτε για τον μικρόκοσμο της ιταλικής πυρηνικής οικογένειας.

Παρόλα αυτά, ο φόρος τιμής της Κορτελέζι στο μελαγχολικό διαμαντάκι του Σκόλα δεν πραγματοποιείται το ίδιο βαρύθυμα, με την πρωτοεμφανιζόμενη σκηνοθέτρια να καταφεύγει στο χορογραφικό, α λα musical στιλ για να αποδώσει την ενδοοικογενειακή βία, γλιτώνοντας την παγίδα ενός ενδεχόμενου misery porn νατουραλισμού.

Αλλά και γενικότερα, η εν λόγω ταινία σε καμία περίπτωση δεν αποζητά από τον θεατή το δάκρυ. Δεν θέλει να λυπηθείς την Ντέλια αλλά να στοχαστείς πάνω στο συνολικό αφήγημα του φιλμ κι εν τέλει να δεις το πώς η ηρωίδα θα αντιδράσει, με ποιον τρόπο θα περάσει από το status της δέκτριας σε αυτό της δράστριας.

Κι αυτός ο τρόπος παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον από άποψη κινηματογραφικής σημειολογίας, μιας και ξεδιπλώνεται σ’ένα ιδιαίτερα ευρηματικό φινάλε, το οποίο με έναν γλυκό ιστορικό ρεβιζιονισμό έρχεται να δικαιώσει ιδεολογικά από την Σοφία Λόρεν μέχρι την Κορίν Μαρσό του Cleo from 5 to 7. Πιάνοντας το νήμα από το για πολλούς άτολμο photo finish της Βαρντά τότε, για να παραδώσει τη revised εκδοχή που αξίζει στον 21ο αιώνα. Κι ο νοών νοείτω.