Οι ναυαγοί

Σύνοψη: Ένα ζευγάρι Γάλλων, ο Μπεν κι η Λορά, βρίσκονται στη μέση ενός ταξιδιού όπου γυρίζουν τον κόσμο με το ιστιοπλοϊκό τους. Πλησιάζοντας τις ακτές της Ανταρκτικής, θα θελήσουν να κάνουν μια σύντομη επίσκεψη σε ένα έρημο νησί με προστατευόμενη πανίδα.

 Ωστόσο, ο καιρός θα αλλάξει απότομα και στο διάστημα που δεν μπορούν να προσεγγίσουν το πλοίο τους, αυτό θα εξαφανιστεί, με αποτέλεσμα να παγιδευτούν εκεί οριστικά.

Άποψη: Τα τελευταία χρόνια, τα κινηματογραφικά tropes της επιβίωσης σε αφιλόξενα, εχθρικά μέρη έχουν επανέλθει δυναμικά στο προσκήνιο, ιδιαίτερα στο πρόσφορο έδαφος των πλατφορμών.

Το Netflix μόνο, μέσα σε 2 μόλις χρόνια είχε ισάριθμους τίτλους survival movies: πρώτα με το μάλλον χλιαρό Against the ice (2022) κι ύστερα με την Κοινωνία του Χιονιού (2023), η οποία μάλιστα ήταν και υποψήφια φέτος για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας.

Οι ναυαγοί (ή Ξαφνικά μόνοι, όπως είναι ο – κατά πολύ ευστοχότερος – πρωτότυπος τίτλος) πιθανότατα δεν θα φτάσουν τόσο μακριά, αυτό όμως δεν αναιρεί το ότι πρόκειται χωρίς αμφιβολία για την καλύτερη ταινία από τις 3.

Κι αυτό γιατί ο Τομά Μπιντγκέν στην τρίτη του μόλις σκηνοθετική απόπειρα μπολιάζει τα γνώριμα κλισέ του είδους με κάτι που έλειπε (σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό) από τα 2 παραπάνω φιλμ. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την ψυχή.

Καλές οι μανιασμένες χιονοθύελλες κι οι καταιγίδες, καλές κι οι ωδές στην ακάματη εφευρετικότητα και το ένστικτο επιβίωσης των ηρώων, όμως για να συνδεθεί πραγματικά ο θεατής με αυτό που βλέπει, χρειάζονται και κάνα δυο καλογραμμένοι χαρακτήρες που να αναδίδουν αλήθεια. Με ό, τι κι αν αυτό συνεπάγεται.

Έτσι, στο Soudain Seuls οι πρωταγωνιστές άλλοτε γίνονται έως κι αντιπαθητικοί, άλλοτε εμπνέουν κατανόηση ή/και συμπόνια, πάντως το σίγουρο είναι πως για 110 λεπτά στέκονται μπροστά μας εντελώς «γυμνοί»: η πραγματικότητα των 2 τους αφιλτράριστη, με μοναδικό μάρτυρα κάτι κοπάδια αυτοκρατορικών πιγκουίνων.

Τα ντεσιμπέλ κι οι τόνοι θα ανεβούν, η λεκτική βία θα κάνει την εμφάνισή της μέσα από διαλογικά μπρα ντε φερ – ξυραφιές (Bergman would be proud) και σχετικά απρόσμενα θα γίνουμε μάρτυρες ενός marriage drama οριακά εξίσου φουρτουνιασμένου με τον ωκεανό που περικυκλώνει το ακατοίκητο νησί. Μιας χωρίς αναισθητικό ανατομίας της σχέσης Μπεν – Λορά αλλά και της ίδιας της αγάπης.

Γιατί αυτός φαίνεται τελικά να είναι ο πυρήνας της ταινίας, κι ας απαντά η τελευταία σε συσκευασία περιπετειώδους έπους επιβίωσης: η αγάπη και η έλλειψή της.

Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς όταν – καθόλου τυχαία – το μοναδικό τραγούδι που ακούγεται σε σχεδόν δυο ώρες (και αγαπημένο της Λορά) είναι το Love will tear us apart;