The braid

Σύνοψη: Ινδία. Η Σμίτα είναι μία από τους Ανέγγιχτους, της κατώτατης κοινωνικής τάξης στη χώρα, οι οποίοι υφίστανται σοκαριστική ανέχεια και διακρίσεις. Το μόνο της όνειρο είναι να δει τη μικρή της κόρη της να ξεφεύγει από την ίδια μοίρα και να πάει σχολείο, και είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα για να το πετύχει.

Ιταλία. Η Τζούλια εργάζεται στη βιοτεχνία του πατέρα της. Όταν εκείνος παθαίνει ένα ατύχημα, η Τζούλια ανακαλύπτει ότι η οικογενειακή επιχείρηση είναι στην πραγματικότητα στο χείλος της οικονομικής καταστροφής και παίρνει την κατάσταση στα χέρια της.

Καναδάς. Η Σάρα είναι μια πετυχημένη δικηγόρος εν αναμονή μιας μεγάλης προαγωγής, όταν βλέπει τη ζωή της να ανατρέπεται με την είδηση ότι είναι σοβαρά άρρωστη. Θα μπορέσει να βρει τη δύναμη να παλέψει;

Τρεις ζωές, τρεις γυναίκες, τρεις ήπειροι. Τρεις μάχες που πρέπει να δοθούν.

Άποψη: Η Πλεξούδα της γαλλίδας συγγραφέα Laetitia Colombani είναι ένα μεγάλο best seller, το οποίο έχει μεταφραστεί και στην χώρα μας και έχει διαβαστεί ήδη από πολλούς/πολλές. Η ίδια η συγγραφέας αναλαμβάνει την κινηματογραφική μεταφορά του, κάτι που σπανίως πηγαίνει καλά (μια πρόσφατη εξαίρεση ο επίσης Γάλλος Φλοριάν Ζελέρ που όμως δεν γράφει μόνος του την σεναριακή διασκευή των θεατρικών του έργων).

Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι ότι δεν πηγαίνει καλά αλλά δεν προσθέτει τίποτα που δεν έχει ειπωθεί από το βιβλίο. Έχοντας διαβάσει το βιβλίο της, γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι απλώς εικονοποιεί βήμα προς βήμα το κάθε κεφάλαιο με την ίδια σχεδόν σειρά.

Μεταφερόμαστε στην αρχή στην Ινδία των καστών και της κοινωνικής εξαθλίωσης, μεταβαίνουμε στον ιταλικό φτωχοποιημένο και ρημαγμένο από την κρίση νότο και καταλήγουμε στον εύρωστο αγγλόφωνο Καναδά που όταν όλα πάνε καλά, η υγεία έρχεται να σου χτυπήσει τον κώδωνα του κινδύνου.

Αυτό που παρατηρεί η σκηνοθέτρια-συγγραφέας είναι η θέση της γυναίκας σε τρεις τελείως διαφορετικές κοινωνίες τριών διαφορετικών ηπείρων, που όμως ενώνονται, δένονται σαν μια πλεξούδα που τις συνδέει σαν μια σκληρή τριχιά η πατριαρχία.

Τρεις γυναίκες που καλούνται να υπερβούν τα πλαίσια του κοινωνικού τους ρόλου, να απαρνηθούν το προδιαγεγραμμένο μέλλον τους και να «νικήσουν». Η ινδή μάνα οραματίζεται ένα καλύτερο μέλλον για την κόρη της, με μόρφωση και επαγγελματική αποκατάσταση, η ιταλίδα ιδιοκτήτρια μιας βιοτεχνίας καλείται ξαφνικά να πάρει τα ηνία και να σώσει την οικογένεια ενώ η Καναδή που μεγαλώνει μόνη τα παιδιά της, πρέπει να πάει κόντρα στην καριέρα που την θέλει συνεχώς εκεί και να κοιτάξει τον εαυτό της.

Ένας επιφανειακός μελοδραματισμός διαπνέει όλες τις ιστορίες, που συνδυαστικά με την προβλέψιμη μουσική του σπουδαίου κατά τα άλλα Ludovico Einaudi που εδώ μοιάζει να έχει μπει στον αυτόματο πιλότο γράφοντας μια μουσική που ελάχιστα κολλάει με την ταινία, δίνοντάς της έναν ακόμα μεγαλύτερο μελό τόνο, καταλήγει σε ένα τέλος-πλεξούδα ενώνοντας τις ιστορίες συγκινητικά, ευαίσθητα αλλά και πρόχειρα.

Η κοινωνική ευαισθησία είναι αναμφίβολη και το ενδιαφέρον για τις ηρωίδες επίσης, ωστόσο τα προβλήματα είναι διαφορετικά στην κάθε ιστορία και η προσπάθεια εξομοίωσής τους κάπως προβληματική. Δεν μπορεί να παραλληλιστεί το βίωμα της Ινδής και στο γιατί και πώς καταλήγει στην απόφασή της, με την βιοτεχνική εκμετάλλευση, στην ουσία, του πόνου από την δεύτερη, ή στο προσωπικό βίωμα της τρίτης. Μια ευαίσθητη ιστορία για εύκολη και γρήγορη συγκίνηση που καμία σχέση δεν έχει με την κοινωνική πολυπλοκότητα των παράλληλων αφηγήσεων και ιστοριών του Βαβέλ, για παράδειγμα, του Ινιάριτου.