Babygirl

Σύνοψη: Η Ρόμι Μάθις (Νικόλ Κίντμαν) είναι η CEO μιας επιτυχημένης τεχνολογικής εταιρείας, παντρεμένη με έναν θεατρικό σκηνοθέτη (Αντόνιο Μπαντέρας) που τη λατρεύει και μητέρα δύο έφηβων κοριτσιών. Όμως, κάτω από το προσωπείο της γυναίκας που τα έχει όλα, σιγοβράζουν οι σεξουαλικές επιθυμίες και φαντασιώσεις που δεν μπορεί να επικοινωνήσει ούτε να ικανοποιήσει.

Όταν γνωρίζει τον Σάμιουελ (Χάρις Ντίκινσον), έναν νεαρό άντρα που προσλαμβάνεται για πρακτική στην εταιρεία της, η Ρόμι θα ξεκινήσει έναν παράνομο δεσμό που απειλεί να καταστρέψει όσα έχει χτίσει.

Γνώμη: Από τη στιγμή της πρεμιέρας του στο φετινό Φεστιβάλ Βενετίας, το “Babygirl” έχει καταφέρει να συγκεντρώσει απίστευτο buzz, με τους κριτικούς και το κοινό (όσοι τουλάχιστον θεατές το είδαν πριν την κυκλοφορία του) να παραμιλάνε για αυτή την εξερεύνηση της σεξουαλικότητας μια ώριμης, επιτυχημένης γυναίκας και να θεωρούν την ταινία ως την απόλυτη επιστροφή του ερωτικού θρίλερ, είδους που μετά τα ‘90s σχεδόν εξαφανίστηκε από τη μεγάλη οθόνη.

Και η αλήθεια είναι ότι η νέα ταινία της Χαλίνα Ρέιν (“Bodies Bodies Bodies”) είναι φτιαγμένη για να αναστατώσει και να προκαλέσει καλοδεχούμενες συζητήσεις γύρω από τη γυναικεία επιθυμία και, συγκεκριμένα, γύρω από τη σύνδεση ανάμεσα στη σεξουαλική ικανοποίηση και τον έλεγχο ή την απώλεια αυτού.

Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι το “Babygirl” δεν είναι ούτε τόσο σέξι ούτε τόσο προκλητικό ούτε τόσο αποκαλυπτικό όσο νομίζει ότι είναι. Η Ρέιν φαίνεται να γνωρίζει απ’ έξω κι ανακατωτά το είδος που υπηρετεί εδώ και τους κανόνες του, αλλά δεν κάνει κάτι που θα το πήγαινε ένα βήμα παρά πέρα ή που θα ανέτρεπε όσα έχουμε μάθει να περιμένουμε από μια τέτοιου είδους ταινία.

Ίσως, το πιο επαναστατικό χαρακτηριστικό του “Babygirl”, κι αυτό που το κάνει απολαυστικό σε σημεία, είναι η επιλογή της Ρέιν να δώσει μια παιδικότητα και μια αίσθηση αφέλειας στον χαρακτήρα του Σάμιουελ, του νεαρού άνδρα που φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή της πρωταγωνίστριάς της.

Είναι ενδιαφέρον που η Ρόμι της Κίντμαν δεν έλκεται από το παραδοσιακό πρότυπο του μάτσο αρσενικού, αλλά από κάποιον που μοιάζει κι αυτός να μην ξέρει ακριβώς τι κάνει μπαίνοντας σε αυτή την ιστορία.

Αυτή είναι μια οπτική που μόνο μια γυναικεία πένα μπορεί να φέρει, και το σενάριο που υπογράφει η Ρέιν έχει αρκετό τέτοιο “ζουμάκι”, το οποίο όμως εξατμίζεται πλήρως στο τρίτο μέρος της ταινίας, όπου τα πράγματα ακολουθούν την πεπατημένη και κάθε αίσθηση κινδύνου έχει πάει περίπατο.

Το δίδυμο Κίντμαν και Ντίκινσον, βέβαια, είναι τόσο δυνατό που δύσκολα παίρνεις τα μάτια σου από την οθόνη, ακόμα κι όταν καταλαβαίνεις –σχετικά νωρίς– ότι το “Babygirl” δεν είναι η αποκάλυψη που περιμένεις.

Η Κίντμαν είναι φτιαγμένη για τον ρόλο της Ρόμι, της δίνει διαστάσεις που το σενάριο δεν έχει καν προβλέψει και, ναι, είναι ένας απαιτητικός ρόλος, αλλά περίμενε κανείς ότι η Αυστραλέζα ηθοποιός δεν θα τα έβγαζε πέρα με χαρακτηριστική άνεση; Ο Χάρις Ντίκινσον (“Το Τρίγωνο της Θλίψης”) στέκεται δίπλα της επάξια και αποδεικνύει αυτό που υποψιαζόμασταν όλοι όσοι τον είχαμε πρωτοδεί στο ντεμπούτο του με το “Beach Rats” (2017): ότι έχει ένα ερμηνευτικό εύρος που δεν συνάδει με το νεαρό της ηλικίας του.