Ασυνήθιστες φίλες

Σύνοψη: Η Άλμα, που ζει μόνη της στο μεγάλο της σπίτι στην πόλη, και η Μίνα, μια νεαρή μητέρα από ένα απομακρυσμένο προάστιο, έχουν οργανώσει τη ζωή τους γύρω από την απουσία των δύο συζύγων τους, που βρίσκονται κρατούμενοι στην ίδια φυλακή.

Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στο επισκεπτήριο, οι δύο γυναίκες θα συναντηθούν και θα ξεκινήσουν μια φιλία που είναι τόσο αναπάντεχη όσο και ταραχώδης...

Άποψη: Οι απρόσμενες και ασυνήθιστες φιλίες ανάμεσα σε δύο ανθρώπους διαφορετικών κόσμων είναι συχνό μοτίβο στο σινεμά από τους Άθικτους έως το Green Book για να φέρουμε μερικά πιο πρόσφατα παραδείγματα και ειδικά το γαλλικό σινεμά δείχνει να τα προτιμά μιας και του δύναται η δυνατότητα να πολιτικολογήσει (τεράστιο γαλλικό φετίχ) χωρίς να κάνει μια αμιγώς πολιτική ταινία.

Οι Ασυνήθιστες Φίλες της Patricia Mazuy είναι ακριβώς αυτό.

Προβλέψιμη στην εξέλιξη της και χωρίς να διατυπώνει κάτι συγκεκριμένο που να αξίζει της προσοχής μας, έχει στα ατού της την σπουδαία Ιζαμπέλ Ιπέρ, που ξέρει να εξυψώνει μια ταινία πολύ παραπάνω από το κινηματογραφικό της ανάστημα.

Ταξικά ζητήματα, θέματα φυλής και φυσικά γυναικείας ενδυνάμωσης και αυτοδιάθεσης τίθενται επί τάπητος σε ένα ιδιαίτερο δράμα φυλακής που δεν εξετάζει την ανδρική πλευρά του έγκλειστου, αλλά εκείνων που μείναν πίσω και καλούνται να προχωρήσουν την ζωή τους, να υπερασπιστούν τους συζύγους τους, όσο κρίνουν και  μπορούν, αλλά και τους εαυτούς τους από το στίγμα.

Ιπέρ και Χερζί κάνουν ένα αχτύπητο δίδυμο με τρομερή χημεία και καλογραμμένους διαλόγους, απλώς ποτέ δεν κάνει το μπαμ να ξεσπάσει σε κάτι που θα την καταστήσει πραγματικά ασυνήθιστη. Μόνο η ερμηνεία της Ιπέρ ξεφεύγει από τα κλασικά, με την ίδια να φανερώνει μια δίψα για πειραματισμό.

Αν κάτι μένει μετέωρο, είναι η τελική θέση της ταινίας πάνω στα πράγματα, παρότι η σαγηνευτική μαγεία που μοιάζουν να ασκούν οι ηρωίδες στην ίδια την σκηνοθέτρια, την κάνουν να τις ακολουθεί πιστά, σχεδόν ευλαβικά από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα.