Havoc

Ένα ντιλ κόκας κάποιοων νεαρ΄ψν με την κινέζικη μαφία δεν πάει καλά, προκύπτουν νεκροί, κάποια κατηγορούνται άδικα, προσπαθούν να γλυτώσουν τη ζωή τους και θα τους βοθήσει ένας badass ντετέκτιβ που χρωστάει χάρη στον Δήμαρχο. 

Ο Γκάρεθ Έβανς, δημιουργός των δύο ταινιών πολεμικών τεχνών «The Raid I & II» που μας έριξαν τα σαγόνια στα πατώματα με το άψογα χορογραφημένο, αλεπάλληλο ξύλο, σκηνοθετεί τον Τομ Χάρντι, μονίμως σκληρός, κωλόπαιδο, πολλά βαρύς και ασήκωτος, με έναν μαγνητισμό που ξεχωρίζει.

Θα μπορούσε κάτι να πάει στραβά;

Θα μπορούσε πάντως το «Havoc» του Netflix< να είναι και καλύτερο.

Δεν του λείπει το θέαμα, η αιματοχυσία είναι άφθονη με πίδακες κόκκινο υγρό να ξεχύνονται, φάπες, μπουνιές, κλωτσιές, καρατιές είναι λιγότερες σε σχεσή με τα Raid, εδώ μιλούν περισσότερο οι σφαίρες και μάλιστα σε βαθμό εξαντλήσεως καθώς πολλές τελειώνει μια ολόκληρη γεμιστήρα για να σκοτωθεί ΕΝΑΣ άνθρωπος. Είναι χορταστικό και φόρος τιμής στις αντίστοιζες ταινίες του Χονγκ Κονγκ, αλλά και αστείο κάπου.

Ο δε Τομ Χάρντι δεν παίζει ξύλο μπαλετίστικο, χορευτικό, αλλά πιο κοφτό, πιο γήινο, οι γροθιές του πονάνε βαθιά, άλλωστε αυτόν τον παίρνεις να σου ξεστομίσει και μερικές ατάκες αληθινού ηθοποιού (και είναι και ταινία του Netflix, μη ξεχνάμε), διαφορετικά έπαιρνες τon -γίγαντα- Ίκο Ουβάις.

Η αρχική σκηνή της καταδίωξης με αυτοκίνητα και φορτηγά είναι top , όπως και η σκηνή του μακελειού τύπου John Wick στο club.

Όταν όομως η ταινία παίρνει ανάσες να μας εισάγει στον βασανισμένο κόσμο του ήρωα και να μας εξηγήσει τις αρκετές υπολποκές, δεν τα καταφέρνει εξίσου καλά, σε βαθμό που να σου δημιουργεί και την εντύπωση ότι «δεν χρειάζεται» κιόλας και αυτό είναι μάλλον άσχημο και μη λειτουργικό όταν ααφιερώνεις ως σκηνοθέτης περισσότερο από το μισό runtime σε αυτές.

Οι υπόλοιποι/ες πλάι στον Τομ Χάρντι είναι μάλλον -διασκεδαστικές πάντως- καρρικατούρες, τυποποιημένοι χαρακτήρες, κινέζικη μαφία, διεφθαρμένοι μπάτσοι και πολιτικοί, μια ντετέκτιβ που πάει by the book (και φυσικά δεν πεθαίνει στο τέλος) που αναμασούν στερεότυπα και φτύνουν ατάκες που θα ήθελαν να είναι ενίοτε πιο ουσιώδεις, κάποιες άλλες φορές πιο αστείες. Δεν το πολυπετυχαίνουν.  Ακόμη και ο Φόρεστ Ουίτακερ εγκλωβισμένος σε έναν χάρτινο σχεδόν καροτυνίστικο με την κακή έννοια, χαρακτήρα. Εξαιρείται ο Χάρντι φυσικά που είναι σταθερά αυτός ο στιβαρός, τραχύς σκληρός μάγκας που μουρμουράει και δε σηκώνει πολλά και όταν το κάνει είναι από συμφέρον.

Δεν πάθαμε και τίποτα όμως, όλοι και όλες όσοι και όσες καθήσαμε στο Netflix να δούμε το Havoc, το κάναμε για την μαεστρική κάμερα και τις γωνίες λήψης και την δεξιοτεχνία του Έβανς να παρασέρνει τη ματιά μας εκεί ακριβώς που σπάει το κόκκαλο, εκεί που η σφαίρα διαπερνάει το κορμί, Εστιάζει πάντα εκεί που πρέπει και κινηματογραφεί έναν καταιγισμό βίας που δείχνει χαωτικός, αλλά είναι σκηνοθετημένος και μετρημένος στην εντέλεια, δεν λυπάται να καθαρίζει δευτερεύοντας και ψιλοσημαντικούς χαρακτήρες για πλάκα και χωρίς δισταγμό, τρέφει το μάτι με χάος, δεν τον ενδιαφέρει που η ιστορία του είναι πλά ένα πρόσχημα για να μιλήσουν οι γροθιιές, οι κλωτσιές και οι κανπισμένες κάννες.

Εμάς μας ενδιαφέρει λίγο περισσότερο, αλλά και πάλι, δεν θα του βάλουμε Βήτα.