Black tea

Την ημέρα του γάμου της, η Aya, μια νεαρή γυναίκα γύρω στα τριάντα από την Ακτή Ελεφαντοστού σοκάρει τους πάντες απορρίπτοντας τον γαμπρό που της δίνουν. Μετακομίζει στο Guangzhou της Κίνας και βρίσκει δουλειά σε ένα κατάστημα εξαγωγής τσαγιού, όπου γνωρίζει τον Cai, έναν Κινέζο που είναι 45 ετών.

Ερωτεύονται, αλλά η σχέση τους αντιμετωπίζει προκλήσεις από τον παρελθόν τους και την προκατάληψη των άλλων.

Δέκα χρόνια πέρασαν από την προηγούμενη ταινία του μαυριτανού σκηνοθέτη Abderrahmane Sissako, το πολυβραβευμένο Τιμπουκτού, από την ομώνυμη πόλη στο Μάλι, ένα αρκετά πολιτικό και βαθιά κοινωνικά επίκαιρο σινεμά, για να επιστρέψει με μια ταινία πιο συναισθηματική, πιο ρομαντική.

Το ζήτημα του ξεριζωμού, της μετανάστευσης, της απομάκρυνσης και της απώλειας είναι και εδώ ορατό, όπως γενικότερα έχει απασχολήσει το σινεμά του.

Η ιστορία της ταινίας ξεκίνησε όταν ο σκηνοθέτης ανακάλυψε ένα εστιατόριο, τον «Αρωματισμένο Λόφο» (ήταν ο αρχικός τίτλος της ταινίας), το οποίο είχε μια οικογένεια αφροκινέζων. 

Με αφετηρία την δυναμική διεκδίκηση της ζωής της με ένα θαρραλέο όχι, μια γυναίκα, η Aya, ξεκινάει μια νέα ζωή στην Κίνα και ένα ρομάντζο ξεκινά. 

Αν στο The Taste of Things με την Juliette Binoche, υπήρχε το φαγητό ως μέσο σύνδεσης δύο διαφορετικών ανθρώπων, το Black Tea έχει το τσάι σε μια προσπάθεια να έρθουν κοντά δύο διαφορετικοί πολιτισμοί.

Αν χάνει κάτι ο Sissako, είναι την στιγμή, την ακρίβεια. Η ιστορία κάνει κύκλους γύρω από ένα πολύ στενό ορίζοντα, από τον οποίο ελάχιστα ξεφεύγει ενώ ακόμα και η ρομαντική ιστορία δεν έχει το κάτι τόσο συγκινητικό και βαθύ για να γίνει ένα Past Lives. 

Οι πολιτισμοί έρχονται κοντά, αλλά οι χαρακτήρες δυσκολεύονται περισσότερο, με ιστορίες του παρελθόντος και του παρόντος να στέκουν ως εμπόδιο σύνδεσης σε έναν έρωτα όμως που δεν φαντάζει τόσο κατακλυσμιαίος ώστε να αξίζει η όποια θυσία.