Dying

Σύνοψη: Τα μέλη της οικογένειας των Λούνις δεν είναι πολύ καλά εδώ και καιρό. O πατέρας, Γκερντ, πάσχει από προχωρημένη άνοια και μπαίνει σε γηροκομείο, προς σιωπηλή ικανοποίηση της συζύγου του, Λίσι, η οποία αντιμετωπίζει επίσης σοβαρά προβλήματα υγείας.

Ο γιος τους, Τομ, είναι διευθυντής ορχήστρας και ετοιμάζεται να παρουσιάσει το τελευταίο έργο ενός φίλου του και μουσικοσυνθέτη, το οποίο έχει τον τίτλο “Dying”. Η αδερφή του, Έλεν, ξεκινά μια παράνομη σχέση με έναν παντρεμένο συνάδελφό της, με τον οποίο μοιράζονται μια ανησυχητικά μεγάλη αγάπη για το αλκοόλ.

Κι όταν επέρχεται ένας θάνατος στην οικογένεια, ο καθένας τους θα τον αντιμετωπίσει με τον δικό του τρόπο.

Γνώμη: Ο τίτλος της νέας ταινίας του Γερμανού Ματίας Γκλάζνερ (“Ελεύθερη Βούληση”), “Dying”, σε καμία περίπτωση δεν προδιαθέτει πλήρως τον θεατή που ετοιμάζεται να αφιερώσει τρεις ώρες στο νέο του πόνημα. Κι αυτό γιατί, πρώτον, τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει πλήρως γι’ αυτή τη χειμαρρώδη ταινία και, δεύτερον, γιατί ο τίτλος της θα μπορούσε άνετα να είναι και “Living”. Ο θάνατος και η συνεχής παρουσία στη ζωή των ανθρώπων, είτε σαν γεγονός είτε σαν σκέψη, προφανώς και κατέχει έναν κεντρικό ρόλο στην ταινία, αλλά το όραμα του Γκλάζνερ είναι τόσο μεγαλεπήβολο και εν τέλει αναζωογονητικό που το “Dying” καταλήγει να είναι κάτι σαν ύμνος για το πώς ζούμε και πεθαίνουμε σήμερα.

Χωρίζοντας την ιστορία του σε κεφάλαια, με τρία από αυτά να επικεντρώνονται σε ένα από τα μέλη της οικογένειας που γέννησε η φαντασία του, ο Γκλάζνερ στήνει ένα ψηφιδωτό της ζωής στον σύγχρονο δυτικό κόσμο, που χωράει σχεδόν τα πάντα μέσα του: οικογενειακές, φιλικές και ερωτικές σχέσεις, γονεϊκότητα, προσωπικά αδιέξοδα, αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές και, κυρίως, αυτήν την αποξένωση που δεν μας επιτρέπει να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά με τους γύρω μας.

Και το κάνει ισορροπώντας διαρκώς ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό, με σκηνές και διαλόγους που σου μένουν καρφωμένοι στο μυαλό ακόμα και μέρες μετά την θέαση της ταινίας κι ένα έκδηλο πάθος που σε παρασέρνει και σχεδόν δεν καταλαβαίνεις πότε πέρασαν τρεις ώρες.

Το βασικό ατού του είναι η αγάπη που έχει για τους χαρακτήρες του, με τους οποίους είναι μεν αλύπητος αλλά δεν ξεχνάει να τους δώσει την απαραίτητη λύτρωση. Κι οι ηθοποιοί του είναι όλοι εξαιρετικοί, με κορυφαίο ανάμεσά τους τον Λαρς Έιντινγκερ (“All the Light We Cannot See”, “Babylon Berlin”, “Personal shoper”) που κυριολεκτικά τα δίνει όλα στον ρόλο του γιου της οικογένειας που βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα σωρό δυσκολίες σε όλα τα μέτωπα της ζωής του.

Έτσι, η οικογένεια των Λούνις καταφέρνει να μπει στο πάνθεον των δυσλειτουργικών κινηματογραφικών οικογενειών, καθώς ο Γκλάζνερ καταφέρνει να σε κάνει να ζήσεις κυριολεκτικά στο πλευρό τους, να τους συμπονέσεις, να τους αντιπαθήσεις όταν βγάζουν τον χειρότερο εαυτό τους στην επιφάνεια και, στο τέλος, να τους αφήσεις να σου θυμίσουν αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ: το να ζεις (και το να πεθαίνεις) είναι σπουδαία υπόθεση.