Borderline

Σύνοψη: Ένας επικίνδυνος και επίμονος stalker εισβάλλει στην πολυτελή κατοικία μιας ποπ σταρ με μεγαλεπήβολες φαντασιώσεις γάμου. Με τη ζωή της να κινδυνεύει, η Σοφία πρέπει να δραπετεύσει πριν εκείνος την παγιδεύσει στο τρελό του όνειρο.

Ένας παρανοϊκός «γαμπρός», μια αγωνιώδης κούρσα επιβίωσης. Θα προλάβει να ξεφύγει πριν είναι αργά;

Άποψη: Το να πει κανείς πως ο Jimmy Warden ήθελε να κάνει το δικό του «Βασιλιάς για μια Νύχτα» για ένα μεγάλο «μπαμ» στο ποδαρικό του στη σκηνοθεσία θα υπερεκτιμούσε την καλλιτεχνική αξία ενός φιλμ απογοητευτικού σε κάθε επίπεδο. Ναι, το εν λόγω σκορσεζικό κομψοτέχνημα σίγουρα είναι σημείο αναφοράς εδώ, όμως αυτό που προκύπτει σαν προϊόν είναι σαν να προήλθε από ένα σενάριο μισοτελειωμένο, με σκόρπιες ιδέες και κλισέ που σχηματίζουν έναν σκελετό ιστορίας, όχι κάτι απολύτως ολοκληρωμένο.

Το όλο οικοδόμημα είναι σαν μια συρραφή σκηνών που έχουν μπει σε σειρά χωρίς να εξυπηρετούν κάποιο απώτερο νόημα, παρότι φαινομενικά υπάρχει χώρος έστω για ένα σχόλιο για την εμμονή του σύγχρονου ανθρώπου με το concept της διασημότητας (κάτι πάει να γίνει σε αυτόν τον τομέα στις σκηνές ανάμεσα στους ήρωες των Samara Weaving και Jimmie Fails, αλλά κάπου η προσπάθεια για ανάλυση σταματάει).

Τα λάθη «χτυπάνε» πολύ έντονα για να είναι κάποιος επιεικής στην τελική του κρίση. Γιατί με το ταμείο να είναι προφανώς μείον από άποψη προϋπολογισμού να είναι η πρωταγωνίστρια ποπ σταρ μεγάλου βεληνεκούς όταν αυτό φέρνει ανάλογους περιορισμούς που πετάνε εκτός τον θεατή (δύο μόνο άτομα ως προσωπικό ασφαλείας σε μια τεράστια έπαυλη, ούτε ένα τραγούδι ειδικά γραμμένο για την ταινία ως ελάχιστο δείγμα προσπάθειας να πείσει ο ρόλος);

Πού είναι μια στοιχειώδης ομοιογένεια στις σκηνοθετικές κατευθύνσεις στους ηθοποιούς ώστε να είχε αποφευχθεί αυτό που δυστυχώς γίνεται, να είναι σαν να παίζει ο καθένας σε διαφορετική ταινία; Και ποιος είπε στον Warden πως από τη στιγμή που έχει στο καστ τον Ray Nicholson, γιο του Jack, είναι και καλή ιδέα να τον καθοδηγεί ώστε να μιμείται τις γκριμάτσες του πατέρα του τόσο έντονα εις βάρος ενός πιο προσωπικού στίγματος που θα ήταν περισσότερο καλοδεχούμενο;

Προς ατυχία όλων, η συγκεκριμένη δεν είναι η μοναδική κραυγαλέα δημιουργική επιλογή που εντοπίζεται (η χρονολογία της δράσης κατά τη δεκαετία του 1990 μόνο και μόνο για την απουσία σύγχρονης τεχνολογίας που θα έλυνε κάποιες από τις καταστάσεις στις οποίες οδηγείται το σενάριο, η διάψευση των προσδοκιών από μια παραδοσιακή σκοπιά με την κουκλίστικης ομορφιάς Alba Baptista να υποδύεται μια γυναίκα με ισχυρές δολοφονικές τάσεις).

Η πραγματική πλοκή, χωρίς τις άφθονες σκηνές που υπάρχουν αποκλειστικά και μόνο για να γεμίσουν κινηματογραφικό χρόνο, θα μπορούσε να χωρέσει ίσως και σε λιγότερο από μια ώρα συνολικής διάρκειας. Ενίοτε μέσα από τις συγκρούσεις παράγονται κάποιες εκρήξεις κωμικότητας που είναι κάπως διασκεδαστικές, από την άποψη ότι τονίζουν ένα παράλογο στοιχείο που ξαφνιάζει. Γεγονός όμως είναι πως ο «μπουφές» είναι υπερβολικά φτωχός για να κερδίσει ακόμη και τον θεατή που έρχεται με σχετικά μειωμένες προσδοκίες.